Τα Πέπλα της Κόλασης

Η Ελένη Βεζύρογλου γεννήθηκε και μεγάλωσε σ’ έναν τόπο με φως καθαρό, σε μια πόλη που στάζει ομορφιά και έρωτα, τη Θεσσαλονίκη.
Σπούδασε κοινωνική εργασία και περιπλανήθηκε σε μονοπάτια ζωής που διασταυρώθηκαν πολλές φορές με τον πόνο και την απώλεια. Κι έτσι βρέθηκε με μιαν ολόκληρη σοδειά από ιστορίες και συναισθήματα, που είχαν να μιλήσουν για πρόσωπα ταλαιπωρημένα, για καταστάσεις αδιέξοδες, κι άλλα πολλά τέτοια “μικροπράγματα” που οι περισσότεροι απορούν αν τα αναφέρεις σαν “πολύτιμη εσοδεία”.
Και θέλησε να γράψει ό,τι είδε, άκουσε κι ένοιωσε.
Κι ύστερα ήρθε η αγάπη, με την ανεπανάληπτη πληρότητα και την ευτυχία, αυτή που δένει δυνατά σαν κρίκος από πολύτιμο φίλντισι.
Και θέλησε να γράψει και γι’ αυτήν. Και τα λογοτεχνικά περιοδικά ήταν εκεί, για να δεχτούν την “πολύτιμη εσοδεία” της. Και η Ε.Λ.Β.Ε. (Ένωση λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος), που την αγκάλιασε σα μέλος της και της άνοιξε τις σελίδες του περιοδικού της.
Και τα χρόνια πέρασαν κι όταν χτύπησαν και τη δική της πόρτα οι απώλειες των αγαπημένων κι ο άγριος πόνος…
Τότε ξεπήδησε από μόνο του θαρρείς, το «ΑΛΑΒΑΣΤΡΟ ΚΑΙ ΦΙΛΝΤΙΣΙ», η πρώτη ποιητική της συλλογή. Στις λέξεις της αποτύπωσε τη θλίψη, τη μοναξιά, τραγούδησε τη χαρά, τον έρωτα, ψιθύρισε τη νοσταλγία της και ούρλιαξε τον πόνο της. Όσους γράφουν κάτι τέτοιο, τους λένε “ποιητές”.
Κι ύστερα θέλησε να πει μια ιστορία αληθινή. Για μια γυναίκα που αγαπάει τόσο πολύ, που θέλει τον αγαπημένο της ευτυχισμένο στο πλάϊ της, “δικό της”, μα από δική του επιλογή. Τον αφήνει λοιπόν ελεύθερο να πετάξει σε μιαν άλλην αγάπη που τον διεκδικεί. Μόνο αν γυρίσει κοντά της θα είναι “δικός της”.
Έτσι γεννήθηκε το πρώτο της μυθιστόρημα, «ΤΑ ΠΕΠΛΑ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ». Όσους γράφουν κάτι τέτοιο, τους λένε «συγγραφείς».
Η ίδια λέει πως δεν ξέρει αν είναι ποιήτρια ή συγγραφέας, αυτό όμως που ξέρει καλά, είναι πως… είναι ένας άνθρωπος που έχει πολλές ιστορίες να πει.