Η βασίλισσα Λήδα, η πανέμορφη γυναίκα του βασιλιά Τυνδάρεω της Σπάρτης, εξαφανίζεται μυστηριωδώς από τους καλαμιώνες του Ευρώτα ενώ βρίσκεται εκεί για προσφορές στον ποτάμιο θεό.
Ο Τυνδάρεως πηγαίνει στο μαντείο των Δελφών. Του δίνεται ένας διφορούμενος χρησμός που τον βάζει σε πολλές σκέψεις. Όταν όμως επιστρέφει στο παλάτι του, βρίσκεται μπροστά σε ένα γεγονός που τον κάνει να ξεχάσει για λίγο τα προβλήματά του. Η πανέμορφη Εριφύλη, βασίλισσα του Άργους, τον περιμένει ως ικέτιδα στο βωμό της Εστίας, στην αίθουσα του θρόνου. Δίπλα της ένα μοναδικής ομορφιάς χρυσοποίκιλτο μπαούλο. Η προσωρινή διαμονή της Εριφύλης στο παλάτι μετατρέπεται σε μόνιμη όταν ο βασιλιάς την παντρεύεται.
Η Εριφύλη, βασίλισσα πλέον, με τη βοήθεια της θεάς Ήρας καταστρώνει σχέδια για να απομακρύνει από το παλάτι τους πρίγκιπες και τις πριγκίπισσες. Τα καταχθόνια σχέδιά της στρέφονται κατά της Ελένης περισσότερο, επειδή το επίθετο «Ωραία» τη συνοδεύει.
Η Ελένη βρίσκει καταφύγιο στο σπίτι των εννέα Μουσών. Η Εριφύλη όμως μέσα από δολοπλοκίες και ψέματα, φτάνει στο σημείο να απειλεί την ίδια τη ζωή της Ελένης.
Θα βρεθεί η Λήδα; Τι περιέχει το χρυσοποίκιλτο μπαούλο; Θα πετύχει τα σχέδιά της η Εριφύλη; Τι θα απογίνει με την Ελένη;
Γιώργος Δάμτσιος –
Η Ωραιοτάτη της Ευαγγελίας Παπανίκου, είναι για μένα μία από τις πλέον ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς. Όχι φυσικά ότι δεν έτυχε να διαβάσω κι άλλα τόσο ποιοτικά βιβλία φέτος· μεγαλώνοντας εξάλλου, οι αναγνωστικές μου επιλογές γίνονται και εκ των πραγμάτων με όλο και πιο αυστηρά φίλτρα και κριτήρια.
Εκείνο που με εντυπωσίασε όμως πραγματικά πολύ σε αυτό το βιβλίο, είναι ο συνδυασμός των στοιχείων του. Και εξηγούμαι καλύτερα…
Όταν πήρα στα χέρια μου την Ωραιοτάτη νόμιζα ότι είχα να κάνω με ένα βιβλίο που απευθύνεται κυρίως σε παιδιά, μάλλον γυμνασίου. Αυτό μου είχαν πει, και αυτό μάλιστα ισχύει, κάτι που γίνεται σαφές και από την πληθώρα ηθικών διδαγμάτων που υπάρχουν στις σελίδες του. Υπάρχουν όμως και μπόλικα ηθικά διλήμματα μέσα του, τα οποία θεωρώ ότι θα τα παρατηρήσει και θα τα απολαύσει κυρίως ο ενήλικας αναγνώστης. Και όλο αυτό, κατά την προσωπική μου άποψη, μας δίνει και την πρώτη μεγάλη νίκη του βιβλίου, αφού μπορεί και συνδυάζει πανεύκολα διαφορετικά αναγνωστικά κοινά.
Οι συνδυασμοί των στοιχείων της Ωραιοτάτης ωστόσο δε σταματούν εδώ. Αντιθέτως μόλις ξεκινούν, αφού με τον ίδιο εξαίρετο συνδυαστικό τρόπο αναμιγνύεται το πεζό κείμενο με την έμμετρη ποίηση· είχα καιρό να συναντήσω όμοιό του. Συνδυαστικά επίσης, στο κείμενο συνυπάρχουν πινελιές δραματικής αφήγησης, (σε τέμπο της αρχαιότητας μάλιστα), με σεβαστές δόσεις πνευματώδους χιούμορ. Επίσης, συνδυάζονται μυθολογία και αρχαία ιστορία, και μαζί αφομοιώνονται σε ένα εξαιρετικά ευκίνητο και μοντέρνο ύφος που βοηθά πολύ στη ροή του λόγου.
Απόλαυσα στο έπακρο και την πλοκή. Ήταν πανέξυπνη, η εξέλιξή της ήταν σε μόνιμα ευχάριστο ρυθμό, ενώ και οι ανατροπές ήταν ακριβώς εκεί που έπρεπε. Φυσικά, το ταξίδι στην αρχαία Ελλάδα προσέδωσε επίσης μεγάλη ευχαρίστηση στα μάτια μου. Κείμενα τέτοιου είδους σπανίζουν στις μέρες μας, και το συγκεκριμένο αποδεικνύει πως δε θα ‘πρεπε.
Συνοψίζοντας λοιπόν, έχουμε να κάνουμε με ένα εξαιρετικό ντεμπούτο, που τίμησε στο έπακρο τον αναγνωστικό μου χρόνο και μου πρόσφερε πολλά άγρια χαμόγελα ενθουσιασμού!