Της Λίλας Γεωργιάδου
«O Άγγελος μου είχε δύο όψεις» Ελισάβετ Γκακίδου
“Ο Άγγελός μου είχε δύο όψεις”. Ένα βιβλίο βιωματικό, με στοιχεία μυθοπλασίας. Η συγγραφέας Ελισάβετ Γκακίδου μέσα από τους ήρωες της ιστορίας της, μιλά για τη κατάθλιψη, τη πραγματική φιλία δύο ανθρώπων αλλά θίγει και καθημερινά προβλήματα που αντιμετωπίζουν η Ροζάνθη και ο Άγγελος. Πώς νιώθεις όταν έχεις κατάθλιψη, μπορείς να τη ξεπεράσεις μόνη σου, ποιο είναι πιο σημαντικό στη ζωή η φιλία ή ο έρωτας, υπάρχει ανιδιοτέλεια γύρω σου; Η απάντηση υπάρχει στις σελίδες του βιβλίου “Ο Άγγελός μου είχε δύο όψεις”.
«Ευχαριστώ τον άγγελό μου για τη φιλία, την αγάπη και τις συγκλονιστικές στιγμές που ζήσαμε. Τον ευχαριστώ και για τη προδοσία του γιατί δίχως αυτή δεν θα υπήρχε αυτό το βιβλίο». Το βιβλίο σας αναφέρεται σε αληθινά γεγονότα όπως τα βιώσατε εσείς;
Η ιστορία είναι ένα κράμα μιας προσωπικής μου ιστορίας με στοιχεία μυθοπλασίας.
«Δύσκολο πολύ και ζόρικο, να ξαναζείς αυτά που σε σημάδεψαν για να τα αποτυπώσεις στο χαρτί. Που δεν είναι λέξεις στη σειρά, αλλά εμπεριέχουν συναισθήματα που ακόμη κάνουν τη καρδιά σου να σκιρτά.»
Πραγματικά είναι δύσκολο, αλλά η συγγραφή ήταν ανέκαθεν μια απελευθερωτική διαδικασία για εμένα. Είμαι από τους ανθρώπους που από τα εφηβικά τους χρόνια μέχρι και σήμερα κρατούν ημερολόγιο. Κατά τη διάρκεια της συγγραφής, αρκετές φορές τα συναισθήματα με κυρίευαν, ωστόσο το γεγονός αυτό, δεν ήταν αρκετό για να με αποθαρρύνει.
Ροζάνθη και Άγγελος. Οι βασικοί ήρωες του βιβλίου σας. Πως επιλέξατε αυτά τα ονόματα για τους πρωταγωνιστές της ιστορίας σας; Ποια είναι η Ροζάνθη και ποιος ο Άγγελος;
Τα ονόματα των δυο πρωταγωνιστών δεν είναι τυχαία, όμως δεν θα ήθελα να σας αποκαλύψω τον λόγο διότι φανερώνεται στις σελίδες του βιβλίου.
«Να δεχόμαστε τη διαφορετικότητα και να…τους επιτρέπουμε να είναι ο εαυτός τους. Να είμαστε δίπλα στους ανθρώπους αλλά και απέναντι τους, όταν πρέπει. Να κρατάμε το χέρι ο ένας του άλλου».
Αυτό είναι το νόημα μιας αληθινής σχέσης είτε φιλικής είτε ερωτικής. Δυστυχώς οι περισσότεροι άνθρωποι ανάμεσα μας έχουν λυκοφιλίες και κινούνται με βάση το συμφέρον.
«Μα γιατί οι άνθρωποι δεν χρησιμοποιούν το θείο δώρο της ομιλίας; Δεν συνομιλούν παρά κλείνεται ο καθένας στον μικρόκοσμό του και κάνεις παντιέρα τη δυστυχία του; Αν στα σχολεία μα και στο σπίτι μαθαίναμε τις αρχές του διαλόγου…»
Η έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων είναι κάτι που με συγκλονίζει. Τα προβλήματα όταν τα μοιραζόμαστε, μοιράζονται κι εκείνα σε μικρότερα κομμάτια, ωστόσο αυτό φαίνεται να το έχουμε ξεχάσει.
«Ο καθένας μας αντιλαμβάνεται υποκειμενικά αυτά που συμβαίνουν. Και αυτό γιατί η οπτική μας έχει να κάνει με το τρόπο που έχουμε μεγαλώσει…»
Η ενσυναίσθηση, δηλαδή η ικανότητα «Να μπεις στα παπούτσια του άλλου» είναι κάτι ακατόρθωτο για τους περισσότερους ανθρώπους γύρω μας. Το να αφήσει κάποιος τα προσωπικά του βάρη και να δει τα πράγματα από μια άλλη οπτική γωνία είναι ένας δρόμος με απροσπέλαστα εμπόδια. Γι’ αυτό άλλωστε η ικανότητα της ενσυναίσθησης είναι περιζήτητη πλέον στον εργασιακό χώρο.
«Η φιλία είναι θησαυρός και όποιος τον βρει γίνεται πλούσιος για την υπόλοιπη ζωή του…Μοιάζει με κήπο γεμάτο λουλούδια και αρώματα, αλλά έχει καλές και κακές εποχές. Κάποιες φορές αναπτύσσονται ζιζάνια. Και τότε πρέπει να τα βγάλεις από τον κήπο σου».
Η φιλία είναι ένα από τα ύψιστα αγαθά για έναν άνθρωπο. Είμαι τυχερή διότι έχω φίλους ακόμη και από τα μαθητικά μου χρόνια. Τα ζιζάνια πάντα θα υπάρχουν το θέμα είναι καταφέρνουμε να τα ξεριζώνουμε και να κοιτάμε μπροστά.
«Πως λοιπόν να μην αυξάνεται ραγδαία η κατάθλιψη, όταν κάνουμε ότι μπορούμε για να της καλλιεργήσουμε το έδαφος για να ριζώσει, να ανθίσει και να καρπίσει;»
Η έλλειψη επικοινωνίας και η λυκοφιλία που ανέφερα νωρίτερα είναι βασικές αιτίες της κατάθλιψης. Η ματαιότητα των πάντων είναι από τα βασικά συμπτώματα αυτής της ασθένειας.
«Θέλει μεγάλη προσοχή όταν διαβαίνεις τα μυστικά και σκοτεινά μονοπάτια της ψυχής…»
Ένας άνθρωπος που πάσχει από κατάθλιψη είναι ευαίσθητος οπότε οι οικείοι του πρέπει να του μιλούν με προσοχή, με κατανόηση και πάντα με τη βοήθεια ενός ειδικού.
«Σε ένα κόσμο που μας έμαθαν να παίζουμε κρυφτό, ένας άνθρωπος να είναι ο εαυτός του, ξενίζει και προκαλεί ερωτηματικά…»
Οι καλοσυνάτοι άνθρωποι αντιμετωπίζονται ως αγαθοί στην εποχή μας, ενίοτε ξενίζουν τόσο πολύ που θεωρούνται ύποπτοι.
«Δεν μπορούσα να συμβιβαστώ με αυτά για τα οποία είχα μετανιώσει και τα οποία είχαν μαζευτεί ξαφνικά και με έπνιγαν…Με κατέτρεχε το σύνδρομο του καλού παιδιού…τους επέτρεπα να με ποδοπατούν και να με εκμεταλλεύονται…»
Η Ροζάνθη είναι ένας χαρακτήρας που δέχεται όλους τους ανθρώπους και γίνεται «χαλί να την πατήσουν». Αφενός με την περιπέτεια της με τον Άγγελο δυναμώνει και μαθαίνει από το λάθος της, αφετέρου διατηρεί την δοτικότητά της στο ακέραιο.
«Η άρνηση της παραδοχής, το κλείσιμο στον εαυτό, οι απότομες εναλλαγές και μεταπτώσεις στη διάθεση και στη συμπεριφορά…πως είναι να μην μπορείς να νιώσεις ΤΙΠΟΤΑ! Να υπάρχει μέσα σου και γύρω σου κενό!…Να κλαις και να μην ξέρεις το λόγο, να βουλιάζεις και μην το καταλαβαίνεις, να έχεις ξεχάσει πως είναι να γελάς…»
Στο απόσπασμα αυτό, περιγράφονται βασικά συμπτώματα της κατάθλιψης έτσι όπως τη βίωσα εγώ. Έπασχα από τη λεγόμενη «γελαστή κατάθλιψη», η οποία δεν φανερώνεται με τα χαρακτηριστικά συμπτώματα της νόσου, αλλά εκφράζεται μέσα από μια ποικιλία συμπτωμάτων που ξεγελούν και συχνά παραπλανούν ακόμη και ειδικούς, μέχρι τελικά να αποκαλυφθεί το ζοφερό πρόβλημα.
«Έφθασα να αγγίξω τον θάνατο. Μου άφησε στο κορμί και στην ψυχή σημάδια και πληγές, τέτοια που δεν ξέρω αν θα μπορέσουν να ιαθούν στο πέρασμα του χρόνου…Η κατάθλιψη είναι το μηδέν…»
Η κατάθλιψη ήταν μια ασθένεια που με έφτασε στον πάτο, δεν πίστευα ποτέ ότι θα καταφέρω να σηκωθώ ξανά, ωστόσο με τη βοήθεια της μουσικής και του στενού μου περιβάλλοντος ξαναβρήκα τα πατήματα μου. Ωστόσο καμία ψυχική ασθένεια δεν θεραπεύεται πλήρως. Για το πως ακριβώς κατάφερα να ξεφύγω, οι αναγνώστες θα πρέπει να ανατρέξουν στο βιβλίο…
«Γιατί ήταν ο φίλος μου, ο αδελφός μου!…Ήμασταν συγγενείς από επιλογή.»
Η Ροζάνθη έζησε μια φιλία στην οποία δόθηκε βαθιά και ειλικρινά, θεωρούσε τον Άγγελο αδερφό της. Υπάρχουν σημεία στο βιβλίο που θα κάνουν τους αναγνώστες να αναρωτηθούν για το πόσο αθώα μπορεί να είναι, όμως όταν αγαπάς ειλικρινά και έχεις τυφλή εμπιστοσύνη στον φίλο σου παραβλέπεις τυχόν σημάδια αναξιοπιστίας.
«Μερικές φορές σε μια σχέση λέμε πράγματα που δεν τα εννοούμε, ιδιαίτερα πάνω σε στιγμές θυμού…Αλλά οι άνθρωποι μπορούν να ζητήσουν συγνώμη, βαθιά, ειλικρινή…»
Ο θυμός συχνά μας βάζει να λέμε βαριές κουβέντες τις οποίες δεν της περνάμε από φίλτρο διότι υπερισχύει το συναίσθημα. Πιστεύω όμως ότι αν επιθυμούμε πραγματικά μια σχέση, θα βρούμε τον τρόπο να ζητήσουμε ειλικρινά συγγνώμη και να αναιρέσουμε με πράξεις τα βαριά πράγματα που ειπώθηκαν.
Ευχαριστούμε τη Κα Ελισάβετ Γκακίδου για τη συνέντευξή της και περιμένουμε εναγωνίως το επόμενο βιβλίο της. Ένα βιβλίο από τις εκδόσεις «Πηγή» και την Ελισάβετ Γκακίδου που αξίζει να διαβάσεις.
Πηγή: Myworldisyou