Σήμερα παίρνω συνέντευξη από τον πολύ καλό μου φίλο και συνεργάτη Πέτρο Κουτρουμπίλα. Θεωρώ ότι η δουλειά του πρέπει να αναγνωριστεί και να προωθηθεί γιατί είναι μια πολύ δυνατή πένα που ξέρει να γράφει και να διηγείται περιγραφικές υποθέσεις όπου ο πρωταγωνιστής εξιχνιάζει στυγερά εγκλήματα.
Πώς απέκτησες την ιδέα για τον Μάρτιν;
Ο Μάρτιν είναι το πρώτο λογοτεχνικό μου παιδί (γέλια). Συγκεκριμένα, η πρώτη υπόθεση που υπάρχει στο βιβλίο είναι η πρώτη μου λογοτεχνική απόπειρα στην ηλικία των δεκαπέντε (φυσικά έχει υποστεί αναμορφώσεις από τότε, αλλά η βασική ουσία ήταν εκεί). Η καθηγήτρια μας στην λογοτεχνία της γ’ γυμνασίου, η κυρία Χριστίνα Σεραφείμ, η οποία με πήρε από το χέρι στο θέμα της συγγραφής και θα την ευχαριστώ για πάντα, μας ανέθεσε μια εργασία δημιουργικής γραφής για τα Χριστούγεννα. Ξεκίνησα, λοιπόν, ένα πρωί και έγραψα την πρώτη παράγραφο του Μάρτιν. Θυμάμαι μπήκε ο παππούς μου στο δωμάτιό μου, στον οποίο είναι και αφιερωμένο το βιβλίο, και με ρώτησε τι κάνω. «Γράφω μια ιστορία» του απάντησα και δεν περίμενα ότι τρεις λέξεις θα μπορούσαν να με γεμίσουν τόσο.
Πες μας λίγα λόγια για το βιβλίο.
Αποτελείται από πέντε υποθέσεις μυστηρίου αλλά δε θέλω να αντιμετωπίζει κανείς το βιβλίο ως ένα αστυνομικό. Είναι μια ανθρώπινη ιστορία, ακολουθούμε έναν δύστροπο άνθρωπο, τον Μάρτιν Φράιτον, και τον αγαπημένο του φίλο, τον Ρίτσαρντ Στόουνχαρτ έναν πολύ πιο «ζωντανό» τύπο. Οι μυστηριώδεις υποθέσεις που καλούνται να λύσουν, ερχόμενοι αντιμέτωποι με επικίνδυνους ανθρώπους και κρίσιμες καταστάσεις, θα οδηγήσουν στην εξέλιξη αυτής της δυνατής φιλίας, η οποία θα δοκιμαστεί μέχρι το τέλος με τον πιο σκληρό τρόπο.
Έχεις κοινά με τον Μάρτιν;
Νομίζω πάντοτε έχουμε κάποια κοινά στοιχεία με τους χαρακτήρες μας, ακόμη και με αυτούς που μισούμε. Με τον Μάρτιν νομίζω ότι το κοινό χαρακτηριστικό μας είναι πως δρούμε και οι δύο πολλές φορές με βάση το συναίσθημα, ή ένστικτο όπως μας αρέσει να το ονομάζουμε. Ακόμη δεν έχω συμπεράνει αν αυτό είναι καλό ή κακό και νομίζω ούτε κι ο Μάρτιν.
Οι ιδέες για τις υποθέσεις από που πηγάζουν;
Τις τρεις υποθέσεις που ακολούθησαν την πρώτη τις έγραψα κάποια καλοκαιρινά μεσημέρια πριν το λύκειο, σε ένα μπαλκόνι με θέα τη θάλασσα. Νομίζω ότι οι ιδέες πηγάζουν από τη φαντασία ενός έφηβου που θέλει να ζήσει την περιπέτεια και για αυτό, ενδεχομένως, η όποια αθωότητά τους- ιδιαίτερα στα πιο ανθρώπινα ζητήματα όπως η φιλία- να έχει για εμένα μια ξεχωριστή ομορφιά που είναι πιο δύσκολο να αποτυπωθεί σε μεγαλύτερα χρόνια.
Θα υπάρξουν και άλλα βιβλία με πρωταγωνιστή τον Μάρτιν;
Δεν ξέρω. Η αλήθεια είναι ότι το βιβλίο έχει ένα μετέωρο τέλος οπότε ίσως ξαναδούμε κάποτε μία συνέχεια η οποία να αποτελείται από μια ενιαία υπόθεση. Όσοι διαβάσουν το βιβλίο ενδεχομένως να καταλάβουν προς τα πού θα κινηθεί αυτή η υπόθεση. Πάντως σίγουρα ο Μάρτιν και ο Ρίτσαρντ θα ξαναεμφανιστούν σε γραπτά μου, ακόμα κι αν δεν έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο, γιατί πολύ απλά δεν μπορώ να τους αποχωριστώ.
Τι γράφεις αυτόν τον καιρό;
Γράφω ένα μυθιστόρημα το οποίο σιγά σιγά τελειώνει. Είναι σε διαφορετικό ύφος από τον Μάρτιν, προσεγγίζει περισσότερο το μεταφυσικό θρίλερ και λαμβάνει χώρα στη Νέα Υόρκη της δεκαετίας του ’80. Δεν μπορώ να πω περισσότερα για την ώρα, ελπίζω να μπορέσει όποιος ενδιαφέρεται να το διαβάσει μέσα στο νέο έτος.
Τι σε εμπνέει;
Πολλά με εμπνέουν. Συχνά με εμπνέουν άλλες τέχνες με κυριότερη την μουσική. Το μυθιστόρημα που ανέφερα παραπάνω το φαντάστηκα αφότου κοίταξα σε ένα εξώφυλλο ενός δίσκου του Andy Taylor των Duran Duran. Ένα άλλο διήγημα το εμπνεύστηκα από τους στίχους ενός τραγουδιού των Simple Minds. Επιπλέον, μια εικόνα που θα δω στον δρόμο, οι άνθρωποι γύρω μου αλλά και η φαντασία που ξεπηδά μέσα στο μυαλό μας δίχως να γνωρίζουμε από πού προέρχεται, αποτελούν τις υπόλοιπες πηγές έμπνευσής μου.
Αν ζούσες σε μια άλλη εποχή ποια θα ήταν;
Στη δεκαετία του ’80 για να ζήσω τη Νεορομαντική μουσική σκηνή της Αγγλίας.
Πες μας ένα μυστικό για τους χαρακτήρες σου.
Οι περισσότεροι είναι άνθρωποι που θα ήθελα να γνωρίσω, ή άνθρωποι που έχω γνωρίσει αλλά θα ήθελα να γνωρίσω περισσότερο.
Αγαπημένα βιβλία και συγγραφείς;
Νομίζω με βεβαιότητα μπορώ να πω πλέον πώς ο αγαπημένος μου συγγραφέας είναι ο Stephen King. Οι ιδέες του είναι μοναδικές και η φαντασία του αστείρευτη, να είναι καλά για χρόνια ακόμα ώστε να μας ψυχαγωγεί. Πρόσφατα έχω διαβάσει αρκετούς γοτθικούς συγγραφείς όπως ο Guy de Maupassant που μου έχουν ασκήσει ιδιαίτερη γοητεία. Παράλληλα, έχω διαβάσει πολλούς αξιόλογους έλληνες συγγραφείς, με αυτόν που έχω ξεχωρίσει να είναι ο Γιώργος Γιώτσας κυρίως για τις εμπνεύσεις του και το συναίσθημα που υπάρχει στα βιβλία του.
Ποια η άποψή σου για τη θέση του φανταστικού και του τρόμου στην Ελλάδα;
Νομίζω πως το φανταστικό και ο τρόμος έχουν αρχίσει να διάγουν μια πιο ανοδική πορεία τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Αυτό επιδιώξαμε και συνεχίζουμε να επιδιώκουμε και εμείς φυσικά μέσω του The Weird Side Daily. Το πιο ανησυχητικό κατά τη γνώμη μου σχετικά με το φανταστικό και τον τρόμο είναι πως περισσότεροι γράφουν παρά διαβάζουν. Δυσκολεύομαι να διανοηθώ πώς μπορεί κάποιος να γράφει δίχως να διαβάζει.
Μια συμβουλή για τους νέους συγγραφείς;
Δεν νομίζω ότι έχουν ιδιαίτερη αξία οι συμβουλές μου. Παρόλα αυτά, αυτό που έχω συνειδητοποιήσει είναι ότι όσο πιο πιστοί είμαστε στις ιδέες όπως αυτές γεννιούνται μέσα μας, τόσο πιο όμορφα είναι τα αποτελέσματά μας. Όταν αρχίζουμε να τις μετατρέπουμε σε υπερβολικό βαθμό από άποψη πλοκής ώστε να γίνουν περισσότερο αρεστές με τεχνάσματα και κλεισίματα του ματιού σε νόρμες και συγκεκριμένες τάσεις, αρχίζουν να χάνουν ένα μέρος της ομορφιάς τους. Όπως προείπα, τα διηγήματα, τα μυθιστορήματα είναι παιδιά μας και είναι προτιμότερο να τα αγαπάμε όπως αυτά γεννιούνται.
*Το βιβλίο «Οι Υποθέσεις του Επιθεωρητή Μάρτιν» κυκλοφορεί από τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή και μπορείτε να το βρείτε εδώ.
Ρωτάει η Μάγδα Ασημακοπούλου