Κριτική – Άποψη για το βιβλίο “Ο διάβολος τραγουδούσε τα μπλουζ” της Λίλλυς Σπαντιδάκη
Το βιβλίο αυτό μου κίνησε την περιέργεια τόσο από τον τίτλο του όσο και το εξώφυλλο. Δεν γνωρίζω τον λόγο, αλλά ένιωθα μια έλξη, πριν καν διαβάσω τις πρωτες σελίδες.
Και ξεκίνησα να διαβάζω.
Και τότε μπήκα σε έναν άλλον κόσμο, έναν κόσμο σκοτεινό, σκληρό, άγριο, γεμάτο παράνοια, έρωτα και πάθος, που οδηγεί στην τρέλα!
Από τις πρώτες σελίδες η αφήγηση σε βάζει αμέσως στην ατμόσφαιρα της ιστορίας.
Μια ιστορία πολύ διαφορετική από κάθε άλλη, που έχω διαβάσει.
Η γραφή, ο τρόπος της εξέλιξης και η ροή είναι τα στοιχεία, που την απογειώνουν.
Ο διάβολος, που τραγουδούσε τα μπλουζ έχει μυρωδιά από έρωτα, και αυτό για μένα θα μπορούσε να είναι “απαγορευτικό” καθώς τα βιβλία αυτά δεν μου ταιριάζουν.
Κι όμως…!
Έρχεται η Λίλλυ Σπαντιδάκη να μου αλλάξει τις θεωρίες μου και να σπάσει το τείχος στις “παρωπίδες” μου.
Αυτό το μυθιστόρημα είναι περίπλοκο και σκοτεινό.
Το αγκαλιάζει μια ομίχλη και μια βρώμικη, ερωτική, παρανοϊκή, διεστραμμένη γοητεία, που σε συγκλονίζει.
Ο διάβολος δεν τραγουδούσε μόνο τα μπλουζ.
Ο διάβολος “υπογράφει” με τα μπλουζ στις ψυχές των θυμάτων του.
Ο διάβολος “φορά” τα μπλουζ σαν δεύτερο σώμα και σπέρνει έναν δηλητηριώδη έρωτα με τα αγγίγματά του.
Ο διάβολος τραγουδώντας τα μπλουζ σκότωσε ό,τι τρυφερό υπάρχει μέσα του!
Έχεις αναρωτηθεί ποτέ πώς είναι ο διάβολος;
Τον έχεις πλάσει στο μυαλό σου;
Εγώ τον γνώρισα μέσα από αυτό το βιβλίο.
Τον φοβήθηκα, τον πόνεσα, τον κατάλαβα και ας με έσπασε σε χίλια κομμάτια.
Το όνομα της είναι Ζόλα.
Μια μαύρη γυμνή γαζέλα με ένα κατακόκκινο κραγιόν στα χείλη και αλυσίδες τυλιγμένες στο κορμί της.
Μια ποθητή γυναίκα-αράχνη.
Μια γυναίκα, που στο διάβα της αφήνει ματωμένα χνάρια από τα ανθρώπινα κουφάρια, που “τόλμησαν” να σηκώσουν το βλέμμα τους πάνω της καί να την ερωτευτούν.
Θέλησαν να αγγίζουν λίγο από τη μαγεία της και αυτό τους σκότωσε.
Δεν αγγίζεις εύκολα έναν διάβολο, αν δεν είσαι σίγουρος ότι θα αντέξεις τη φωτιά του.
Δεν ερωτεύεσαι τον διάβολο, αν δεν αντέχεις να καείς στην κόλασή του!
Μάγισσες και βιβλία γεμάτα βουντού.
Έρωτες, που καταστρέφουν.
Βαλσαμωμένες ψυχές.
Σκληρές εικόνες.
Μουσική σκοτεινή.
Τζαζ, που αφήνει στο πέρασμα της αίμα.
Ένας χορός ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο.
Ένα μπλουζ παραδομένο σε φλόγες.
Και εκεί, στην άκρη της καταστροφής, πάνω από όλα και από όλους ο θάνατος.
Εκείνη.
Εκείνη, που αγάπησε μα δεν αγαπήθηκε.
Εκείνη, που πόνεσε και σκότωσε.
Εκείνη, που την ερωτεύτηκαν σαν ένα μαύρο σπάνιο τριαντάφυλλο ξέροντας ότι η λάμψη του θα κρατήσει για λίγο.
Μια θεότητα με λευκό φόρεμα μαύρες γόβες και κόκκινο κραγιόν, που πούλησε την ομορφιά της για μια εκδίκηση!
Και στο πέρασμά της… Το χάος!
Αυτό το βιβλίο πραγματικά ήταν μια έκπληξη για μένα.
Σκοτεινό, ερωτικό, εθιστικό, διεστραμμένο.
Σε κάθε σελίδα βυθιζόμουν στην άβυσσο.
Σε κάθε συναίσθημα ένιωθα ένα πιστόλι στον κρόταφο.
Σε κάθε ανατροπή πνιγόμουν.
Σε κάθε ερωτική πράξη χάνομουν.
Στο κάθενα θάνατο ψυχής ζητούσα το φιλί της Ζόλα.
Η ανάγνωση αυτού του βιβλίου με έφερε κοντά στον θάνατο της ψυχής.
Μου δημιούργησε συναισθήματα μοναξιάς και θλίψης.
Δεν βρήκα άγκυρα να πιαστώ. Η Ζόλα δε με άφηνε να πάρω ανάσα.
Με κατέκτησε, την ερωτεύτηκα χωρίς ανάσα, με κυρίευσε, και με το φιλί του θανάτου της με άφησε “ανάπηρη” να διαχειριστώ την ψυχή μου και τις σκέψεις μου.
Η συγγραφέας με γραφή-λεπίδι, κοφτή και με ένταση δημιούργησε ένα μυθιστόρημα πολύ δυνατό.
Αν δεν γνώριζα ποιος είναι ο συγγραφέας, θα έλεγα ότι γράφτηκε από άντρα, καθώς έχει ψυχογραφήσει τα συναισθήματα των αντρών-ηρώων τόσο αληθοφανή και άρτια, που θα έλεγα με βεβαιότητα ότι τα έχει ζήσει η ίδια, και δεν είναι απλώς μυθοπλασία και φαντασία.
Οι εικόνες, που περνά με την αφήγηση της ιστορίας στις εναλλαγές της χρονικής περιόδου, αλλά και διαφορετικών χωρών, (Σκοτία και Νέα Ορλεάνη) το 1940 σε ένα οικοτροφείο που διοικείται από μοναχούς και από την άλλη σε μια χώρα που ο έρωτας, η Τζαζ και με τους έγχρωμους να προσπαθούν με κάθε τρόπο να εισχωρήσουν στον κόσμο, αφήνοντας πίσω κάθε είδος ρατσισμού.
Η συγγραφέας σε μεταφέρει στον κόσμο που έχει πλάσει στο βιβλίο της και σε αφήνει να ανακαλύψεις τους γρίφους και τους θησαυρούς, ντύνοντας τα κεφάλαια με διαφορετικό τραγούδι, σε βοηθά να μπεις πιο βαθιά στην ιστορία, που θα σε κρατήσει μέσα στο βιβλίο χωρίς να καταφέρεις εύκολα να γυρίσεις στο παρόν.
Ένα πραγματικά πολύ δυνατό μυθιστόρημα, που το διάβασα με μια ανάσα.
Αυτό που θα ήθελα για να δώσει ακόμα πιο δυνατά χαρακτηριστικά στο βιβλίο, να αναφέρει λίγο περισσότερο στην ιστορία τα βουντού και κάποιες περισσότερες λεπτομέρειες για τους φόνους του παρελθόντος!
Όμως πραγματικά είναι ένα βιβλίο από αυτά που χάθηκαν μέσα στον κυκεώνα των ευπώλητων & των πιο διαφημισμένων!
Είναι ένα βιβλίο, που αξίζει την προσοχή και μια ευκαιρία για να γνωρίσουμε τη συγγραφέα, γιατί πραγματικά πιστεύω ότι έχει κάτι διαφορετικό να δώσει στην ελληνική λογοτεχνία.
Αν πιστεύετε ότι αντέχετε να βγείτε ένα ραντεβού με τον διάβολο χωρίς να φοβάστε το άγγιγμά της, τότε απλά ψιθυρίστε το όνομά της…
Ζόλα…
Όμως σκεφτείτε το καλά, γιατί δεν θα είναι τίποτα ξανά ίδιο όταν τραγούδησει τα μπλουζ!
Δείτε το βιβλίο εδώ.
Γράφει η Εύα Μηλιά Κουτσούμπα
Πηγή Bookhousecollector