Η συγγραφέας του βιβλίου «UNχάπι» (εκδόσεις Πηγή) δίνει συνέντευξη στην Μαρία Τσακίρη, για το Vivlio-life! Η έκδοση βιβλίου ολοκληρώθηκε με έναν ιδιαίτερο τίτλο και ένα συμβολικό εξώφυλλο!
Η Αθηνά Κάππα, εμπνευσμένη από μια ποιητική μεταφορά που την άγγιξε, έγραψε ένα μυθιστόρημα στο οποίο οι πράξεις κάθε ήρωα έχουν σημαντικό αντίκτυπο στη ζωή του άλλου. Όπως λέει στο Vivlio-life η συγγραφέας, «τα νήματα της ζωής τεσσάρων ανθρώπων περιπλέκονται εν αγνοία τους, με αποτέλεσμα καθένας τους να έχει άμεση σχέση με τον άλλον». Στην πλοκή του έργου της, θα δούμε κάποιους από τους βασικούς ήρωές της να εγκλωβίζονται στο παρελθόν, κάποιους να λυτρώνονται από τα δεσμά του, κάποιους να «χάνονται» στην οδύνη του μέλλοντος και κάποιους «να μαθαίνουν να ζουν στο παρόν, με όποιο κόστος αυτό συνεπάγεται». Χαρακτηριστικό στοιχείο του ιδιαίτερου αυτού βιβλίου, τα αποφθέγματα του Έντγκαρ Άλλαν Πόε που συνοδεύουν τα κεφάλαιά του!
Έναν ιδιαίτερο τίτλο επιλέξατε για το αισθηματικό σας μυθιστόρημα. Ας τον αποκωδικοποιήσουμε, λοιπόν. Τι σημαίνει «UNχάπι»;
Ο συγκεκριμένος τίτλος αποτελεί λογοπαίγνιο· μάλιστα δίσημο! Από τη μία πλευρά, υποδηλώνει τη δυσβάσταχτη συναισθηματική κατάσταση στην οποία βρίσκεται ένας από τους χαρακτήρες του βιβλίου. Στο άκουσμα του τίτλου, άλλωστε, οι περισσότεροι αναγνωρίζουμε την αγγλική λέξη «unhappy». Αφήνοντας την έννοια της δυστυχίας, ωστόσο, μπορούμε να εστιάσουμε περισσότερο στο δεύτερο συνθετικό, που είναι γραμμένο στα ελληνικά. Η λέξη «χάπι» παραπέμπει συνήθως στην ανακούφιση του πόνου. Ο ήρωας που τόσο επίμονα αναζητά αυτήν ακριβώς την ανακούφιση, θα τη βρει άραγε μέσα από ανθρώπινα σκευάσματα;
Τα μαραμένα αλλά ρομαντικά τριαντάφυλλα του εξωφύλλου έχουν σχέση με τον θυελλώδη έρωτα του Ιβάν που σβήνει;
Βεβαίως! Τα τριαντάφυλλα του εξωφύλλου δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η αίσθηση ενός θυελλώδη έρωτα να σβήνει… Είναι συμβολικά. Τα συναισθήματα που αλλοιώνονται και ξεθωριάζουν με την πάροδο του χρόνου, μπορούν εύκολα ίσως να παραλληλιστούν με ένα μπουκέτο από κόκκινα τριαντάφυλλα που έχουν χάσει πια την αίγλη τους, τη ζωντάνια τους, την ομορφιά τους.
Πρωταγωνιστές σας εκτός από τον Ιβάν, η Νάταλι, ο Λουκάς και η Μαρία-Λουΐζα. Έχει ενδιαφέρον να μας πείτε τι είναι αυτό που τους ενώνει αλλά κυρίως τι είναι αυτό που τους χωρίζει.
Το βασικότερο κοινό των λογοτεχνικών μου ηρώων είναι τα πάθη τους. Παλεύουν με τους εσωτερικούς τους δαίμονες·ο καθένας για διαφορετικούς λόγους. Τους ενώνουν, επομένως, όλα εκείνα τα τραύματα που φέρουν από το παρελθόν, αλλά και διάφορες συμπεριφορές από τις οποίες αδυνατούν να απαλλαχτούν. Εν αντιθέσει, τους χωρίζουν ασήμαντα και σημαντικά λάθη, ψέματα, μικροπρέπειες, εγωισμοί, φόβοι και η ανικανότητά τους να συναισθανθούν ο ένας τον άλλον. Εξάλλου, όπως είχε κάποτε γράψει ο εξαιρετικός Tζορτζ Μπέρναρντ Σω: «Το μεγαλύτερο πρόβλημά μας με την επικοινωνία είναι η ψευδαίσθηση ότι μας έχει συμβεί».
Αν τους χωρίσουμε σε ζευγάρια, θα βρούμε τη Μαρία-Λουΐζα με τον Ιβάν και τον Λουκά με τη Νάταλι, ή υπάρχει και κάτι ακόμα που κρύβεται στις σελίδες του βιβλίου σας;
Εμπνευσμένη από μια ποιητική μεταφορά, το «Φαινόμενο της Πεταλούδας», συνέταξα το έργο μου με τέτοιον τρόπο, ούτως ώστε οι πράξεις κάθε ήρωα να έχουν σημαντικό αντίκτυπο στη ζωή του άλλου. Πιο συγκεκριμένα, τα νήματα της ζωής τεσσάρων ανθρώπων περιπλέκονται εν αγνοία τους, με αποτέλεσμα καθένας τους να έχει άμεση σχέση με τον άλλον.
Διασταυρώνετε τα βήματα των ηρώων σας στο φόντο μιας μικρής πόλης. Ποια πόλη είχατε στο μυαλό σας όταν ξεκινούσατε τη συγγραφή του μυθιστορήματός σας;
Η αλήθεια είναι πως δεν είχα κατά νου κάποια συγκεκριμένη πόλη. Στις σελίδες του βιβλίου περιγράφω μια μάλλον τυπική επαρχιακή πόλη στην Ελλάδα. Ήσυχοι δρόμοι, στενά σοκάκια, κοντινές αποστάσεις, γειτονιές νεόπλουτων, συνοικιακά εστιατόρια, όμορφη φύση…
Τα μονοπάτια που τους τοποθετείτε, τους οδηγούν σε καινούριους δρόμους. Μιλήστε μας γι’ αυτούς τους δρόμους. Πού οδηγούν τελικά τους πρωταγωνιστές σας;
Αν η ζωή είχε τη μορφή ενός δέντρου, τα παρακλάδια του θα μπορούσαν να συμβολίζουν τις πιθανές επιλογές. Κάθε επιλογή, από την πιο ασήμαντη έως την πιο σημαντική, έχει ξεχωριστές συνέπειες και οδηγεί σε διαφορετικά μονοπάτια. Συνεπώς, κάποιοι από τους πρωταγωνιστές μου εγκλωβίζονται στο παρελθόν, κάποιοι λυτρώνονται από τα δεσμά του, κάποιοι «χάνονται» στην οδύνη του μέλλοντος και άλλοι μαθαίνουν να ζουν στο παρόν, με όποιο κόστος αυτό συνεπάγεται.
Ξεφυλλίζοντας το βιβλίο σας συναντούμε στον πρόλογο, τον επίλογο αλλά και σε καθένα από τα τέσσερα κεφάλαιά του, αποφθέγματα του Αμερικανού ποιητή και πεζογράφου Έντγκαρ Άλλαν Πόε. Το έργο του είχε σημαντική επίδραση στην παγκόσμια λογοτεχνία. Πόσο έχει επηρεάσει εσάς;
Το ερώτημα είναι ποιος μπορεί να μείνει άραγε ασυγκίνητος μπροστά στη συγγραφική πένα του Έντγκαρ Άλλαν Πόε; Ο ρομαντισμός και το σκοτάδι είναι, κατά τη γνώμη μου, δυσδιάκριτα στοιχεία στην ποιητική του πραγματικότητα. Παρά ταύτα, ο συγγραφέας φαίνεται να είχε βρει τη «χρυσή τομή» ανάμεσα στις προαναφερθείσες έννοιες, γεγονός που τον καθιστά στα μάτια μου μοναδικό.
Με ποιο κριτήριο κάνατε την επιλογή τους και πώς αποφασίσατε να κλείσετε το βιβλίο σας με το αφηγηματικό ποίημά του «Το κοράκι»;
Η μυστηριώδης και ατμοσφαιρική υπόσταση των αποφθεγμάτων που διάλεξα για κάθε κεφάλαιο στην έκδοση βιβλίου, θεωρώ ότι δένει με την ευρύτερη πλοκή του «UΝχάπι». Ως ένας από τους επιφανέστερους εκπροσώπους του αμερικανικού ρομαντισμού, ο Πόε ομορφαίνει μέσα από τα λόγια του τα δικά μου! Επέλεξα να κλείσω το βιβλίο με το αφηγηματικό του ποίημα «Το κοράκι», χρησιμοποιώντας το ως «ωδή» προς τη Νάταλι. Όπως αναφέρεται στο δεύτερο κεφάλαιο, ήταν το αγαπημένο της ποίημα. Η ψυχοσύνθεση της συγκεκριμένης ηρωίδας αποτυπώνεται στους στίχους του Έντγκαρ Άλλαν Πόε.
Ποια από τις ρήσεις του Πόε σας εκπροσωπεί ως άνθρωπο;
Η ρήση που με εκπροσωπεί περισσότερο ως άνθρωπο είναι η εξής: «Αυτοί που ονειρεύονται την ημέρα αντιλαμβάνονται πολλά πράγματα που διαφεύγουν από αυτούς που ονειρεύονται μόνο τη νύχτα». Είμαι, όπως καταλαβαίνετε, ονειροπόλα. Βέβαια, στη συγκεκριμένη περίπτωση, πιστεύω ότι ο Αμερικανός συγγραφέας ταυτίζει το όνειρο με το όραμα. Είναι η αγαπημένη μου ρήση διότι μόλις αυτά συνδυαστούν επιτυχώς, δημιουργούν την ελπίδα για ένα πιο ανθρώπινο μέλλον!
Τελικά «ο χρόνος τιμωρεί δικαίως τους δειλούς», όπως γράφετε στο οπισθόφυλλό σας;
Ο χρόνος δεν εξασφαλίζεται, δεν εξαγοράζεται, δεν γυρίζει πίσω… Ο Μάρκος Αυρήλιος γράφει στο «Τα εις εαυτόν»: «Κανείς δεν χάνει άλλη ζωή από αυτή που ζει, ούτε ζει άλλη ζωή από αυτή την οποία χάνει. Το παρόν είναι ίσης διάρκειας για όλους, και ό,τι έχει χαθεί δεν μας ανήκει πια· οπότε, αυτό που χάνεται είναι προφανώς ακαριαίο. Δηλαδή ούτε το παρελθόν μπορεί να χάσει κανείς ούτε το μέλλον. Πώς γίνεται να στερηθεί αυτό που δεν έχει; Ό,τι δεν έχεις, δεν μπορείς να το χάσεις». Νομίζω, λοιπόν, πως το παρόν είναι σύμμαχός μας μόνο όταν διατηρούμε μια ενεργητική στάση. Όντας οπλισμένοι με θάρρος, γευόμαστε το ταξίδι της ζωής με μεγαλύτερο αίσθημα ικανοποίησης πρωτίστως από τον εαυτό μας κι έπειτα από τους γύρω μας. Ο χρόνος τιμωρεί δικαίως τους δειλούς, γιατί η δειλία επιφέρει τη συσσώρευση αβίωτης ζωής.
Ας κλείσουμε αυτή τη συνέντευξη με το ερώτημα που θέτετε στο οπισθόφυλλό σας: «Ξεχνιέται άραγε ένας μεγάλος έρωτας;». Τι μαθαίνουμε από τους ήρωες σ’ αυτό το αισθηματικό μυθιστόρημα;
Το ερώτημα που θέτω στο οπισθόφυλλο είναι ρητορικό. Κάθε άνθρωπος ερμηνεύει τον έρωτα μέσα από τη δική του σκοπιά. «Ουδείς αναντικατάστατος»; Ίσως ναι, ίσως και όχι… Οι μεγάλοι έρωτες είναι, πολλές φορές, ολέθριοι. Κάθε ήρωας στο «UNχάπι» αποπειράται να διδάξει ακριβώς αυτό! Οι επιλογές μας μπορούν να έχουν είτε ευχάριστες είτε οδυνηρές συνέπειες, αφού οι δεύτερες ευκαιρίες δεν είναι δεδομένες στο παιχνίδι του έρωτα. Θα σας αφήσω λέγοντας πως μόνο έχοντας προσπαθήσει πολύ μπορεί κανείς να συμφιλιωθεί με κάτι ανεκπλήρωτο. Οι άνθρωποι που τυχαίνει να ερωτευτούμε γίνονται ούτως ή άλλως κομμάτια του εαυτού μας. Σημασία δεν έχει αν ξεχνιέται ένας μεγάλος έρωτας, σημασία έχει να ζήσουμε έναν μεγάλο έρωτα.
Σας ευχαριστώ για την όμορφη αυτή συνέντευξη!
ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ UNΧΑΠΙ