Ο αγαπημένος μου ρόλος, στα παιχνίδια μου ως παιδί, ήταν αυτός της μητέρας. Απολάμβανα να φροντίζω και να προσφέρω την αγάπη μου σε οποιοδήποτε κουκλάκι έπεφτε στα χέρια μου.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, αυτός ο ρόλος, έγινε ο προάγγελος της επιθυμίας μου να φροντίζω πραγματικά παιδιά και βρέφη.
Η συμπεριφορά μου αυτή, έκανε τους δικούς μου να πιστεύουν ότι θα γίνω πολύ νέα μαμά. Για μένα όμως, όπως προανέφερα, ήταν ένας ρόλος. Δεν μπορούσα τότε να φανταστώ την αληθινή διάσταση αυτής της ιδιότητας και ούτε όφειλα βάση της ηλικίας μου.
Αυτό που με σιγουριά κατάλαβα, στα κατοπινά χρόνια, είναι ότι η φροντίδα που απλόχερα προσέφερα, αναπαριστούσε την συμπεριφορά της μητέρας μου προς εμένα. Εξάλλου, η μεγαλύτερη συνήθεια του ανθρώπου είναι να μιμείται συμπεριφορές.
Αναφέρω το παράδειγμά μας, επειδή έχω την τύχη να έχω αυτή τη μητέρα και αυτή την εικόνα για το ρόλο που η ίδια ανέλαβε στην πραγματική ζωή, την οποία συντηρεί μέχρι και σήμερα, με αμείωτη αγάπη και ενδιαφέρον.
Η ίδια ήταν πάντοτε υποστηρικτική. Είχε καταλάβει, ότι η ζωή μου είναι δική μου και πρέπει εγώ να χαράξω την πορεία μου. Επίσης ήξερε, πότε να υποχωρεί και το έκανε αμέτρητες φορές. Δεν θέλησε ποτέ να υποτιμήσει τα όνειρά μου. Δεν θέλησε να μου επιβάλλει τα δικά της. Δεν μου ασκούσε κριτική. Με άκουγε και συζητούσε μαζί μου.
Με λίγα λόγια, καταφέραμε να υπερνικήσουμε το σύνδρομο της «Ηλέκτρας» χωρίς καν τότε να το γνωρίζουμε και να περάσω ομαλά στο επόμενο στάδιο.
Για αυτό, είχα την τύχη να διαβάσω, στα φοιτητικά μου χρόνια και βρήκα μια λογική εξήγηση για τη σχέση μητέρας-κόρης, ενώ ταυτόχρονα αντίκρισα κατάματα τις πολυάριθμες άλυτες περιπτώσεις που γνώριζα και συνεχίζω μέχρι και σήμερα να παρατηρώ γύρω μου.
Σύμφωνα με το σύνδρομο αυτό, το αντίστοιχο του «Οιδιπόδειου συμπλέγματος», η κόρη προσκολλάται στον πατέρα και προσπαθεί να επικρατήσει στο ενδιαφέρον και την αγάπη του έναντι της μητέρας. Αντιλαμβανόμενη ότι δεν μπορεί να τον «κατακτήσει» μιμείται την μητέρα, την οποία βλέπει ανταγωνιστικά, για να φτάσει στο στόχο της. Εδώ, ο ρόλος της μητέρας είναι καθοριστικός.
Μια υποτιμητική, επικριτική, ανταγωνιστική και εν τέλει τοξική συμπεριφορά από την πλευρά της μητέρας χαράσσει την ψυχή της κόρης, η οποία θα κουβαλά πάντοτε το στίγμα της απόρριψης και θα την εκφράζει στις δικές της σχέσεις.
Γνώμη μου είναι, ότι μια μητέρα με αυτή τη προσέγγιση, έχει βιώσει κάτι ανάλογο από την δική της μητέρα. Κάθε μητέρα άλλωστε, ήταν κάποτε μια κόρη.
Αντίθετα η υποστήριξη και η αποδοχή από την πλευρά της μητέρας, οδηγεί στην ταύτιση της κόρης με την ίδια και έτσι περνώντας στην εφηβική αλλά και την ενήλικη ζωή, στρέφει το ενδιαφέρον της αλλού, νιώθει την αξία της και αναζητά μια αντίστοιχα υγιή σχέση, με έναν σύντροφο που να «μοιάζει» στον πατέρα της. (Πάντοτε οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα).
Το σύνδρομο της «Ηλέκτρας» με επηρέασε συγγραφικά ως προς την σχέση μητέρας-κόρης. Στις «Χρυσές Πουέντ», μπορεί αρχικά να αντικρίζουμε τις δύο γυναίκες που ταυτίζονται ως προς τις επιθυμίες και την στόχευση. Στην πορεία όμως ανακαλύπτουμε την πραγματική διάσταση της σχέσης τους και πώς αυτή μπορεί να αποβεί ολέθρια, τουλάχιστον για την μία, από την τύφλωση για την απόκτηση της δόξας.
Το παραπάνω κείμενο υπογράφει η συγγραφέας, Ελένη Γεράνη.