Αλήθεια, τι ορίζουμε ως αμαρτία;
Αμαρτία είναι η παράβαση του θείου νόμου, η αστοχία, η παύση της καλής μας σχέσης με τον Κύριο και κατά συνέπεια η κατάταξή μας στους έκλυτους και βέβηλους. Οι παραστρατημένοι, αυτομάτως χάνουν την εύνοια του Θεού και την όποια πιθανότητα για αιώνια ζωή.
Ποιος όμως έβαλε στις ζωές μας όλες αυτές τις έννοιες, ταλανίζοντας το ήδη φορτωμένο από σκοτούρες μυαλό μας;
Κάποτε, γινόταν λόγος μόνο για τα καλά χαρακτηριστικά γνωρίσματα που θα μπορούσε κάποιος να συγκεντρώνει. Για να ξεχωρίσει κανείς από το πλήθος, θα έπρεπε να είναι δίκαιος, ευγενικός, μορφωμένος ή ακόμα και ρωμαλέος, αφού παλαιότερα η φυσική κατάσταση ήταν περισσότερο χρήσιμη όσο και σεβάσμια. Όταν όμως περάσαμε από το π.Χ. στο μ.Χ., δεν αλλάξαμε μόνο πρόσημο, αλλά και ιδανικά, στόχους, είδωλα που όλοι προσπαθούσαν να μιμηθούν. Ο απόστολος Παύλος και οι πρώτοι χριστιανοί, ήταν αυτοί που πρωτομίλησαν για το κακό, το κατάπτυστο, αυτό που άπαντες θα έπρεπε να αποφεύγουν. Εν συνεχεία, κάποιοι μοναχοί, ονομάτισαν τα άσχημα, τα λάθος γνωρίσματα που θα έπρεπε να παραμερίσουμε, ώσπου τελικά, το 591μ.Χ., ο πάπας Γρηγόριος ο Μέγας, συνέταξε τη λίστα με τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα. Τις ιδιότητες δηλαδή που μας βγάζουν από τον δρόμο του Θεού, κρατώντας μας μια θέση στην κόλαση.
Τα χρόνια πέρασαν κι όσο κι αν οι καιροί άλλαξαν, η θρησκεία παραμένει το ίδιο αυστηρή, αδιάλλακτη και κατακριτέα σε όλους όσους δεν την ακολουθούν κατά γράμμα. Ο μεγάλος δάκτυλος παραμονεύει για να κουνηθεί επιδεικτικά σε αυτούς που εξοκείλουν, η ράβδος, μπορεί να μην πίπτει άμεσα, μα ο φόβος της φωτιάς που επικρατεί στα μπουντρούμια της κολάσεως, είναι καλά φωλιασμένος στις ψυχές των οπαδών της.
Ίσως όλα αυτά να επινοήθηκαν για να αποτρέψουν τους πιστούς να υποπέσουν στο κακό, την αμαρτία, μα τελικά όλο αυτό μάλλον λειτουργεί αντίθετα. Είναι σαν τη μάνα, που συνεχώς τονίζει στο παιδί της το πόσο δεν μοιάζει στης γειτόνισσας που είναι καλύτερο σε όλα και όχι στη μάνα πρότυπο, που αφήνει το άλλο παιδί στην ησυχία του και προσπαθεί να δείξει στο δικό της, τα όμορφα που μπορεί ακόμα να κατακτήσει. Και από την άλλη, πόσοι από εμάς θέλουμε να παραβούμε τους κανόνες μόνο και μόνο γιατί υπάρχουν και θέλουμε να τους κατατροπώσουμε;
Όπως κι αν έχει, ο φόβος είναι αυτός που κινεί τα νήματα. Ο τρόμος για το άγνωστο που θα επακολουθήσει αν δεν συμμορφωθείς και αυτός, δεν ήταν ποτέ καλός σύμβουλος. Ένας άνθρωπος που φοβάται, δεν είναι ποτέ ελεύθερος. Είναι κλεισμένος σε μια αόρατη φυλακή, που αν και δεν έχει δεσμοφύλακες, είναι αδύνατον να αποδράσει. Μαζεύεται, κουλουριάζεται στο στενό και άβολο καβούκι του, που φαντάζει καλύτερο από τον έξω κόσμο.
Η αιώνια διαμάχη θρησκείας και επιστήμης τα μαρτυρά όλα. Η πρώτη, υπόσχεται γαλήνη και ευημερία, σε μια άλλη ζωή, που κανείς δεν γύρισε για να μας πει τελικά εάν υπάρχει. Ζητά θυσίες και έναν λιτό και απέριττο βίο, για να ανταποδώσει με μια πλουσιότερη μετέπειτα. Αφήνει αναπάντητα ερωτήματα, μόνο και μόνο για να δοκιμάσει την πίστη και την αφοσίωσή μας στον άυλο, μα υπερδύναμο Πατέρα όλων.
Η επιστήμη από την άλλη, προσπαθεί για τα επίγεια. Είναι εδώ για να βελτιώνει τις ζωές των έμβιων όντων. Η ψυχολογία, κλάδος της που συνεχώς αλλάζει και αναβαθμίζεται για να υποστηρίξει το κοινωνικό σύνολο, προσπαθεί να ξεκλειδώσει το μυαλό όλων αυτών που τολμηρά ζητούν βοήθεια από καταρτισμένους ανθρώπους. Αφήνει ένα παράθυρο ανοιχτό για να μπει ο ειδικός μέσα και να συγυρίσει το χάος και την προχειρότητα. Δεν ζητά αντάλλαγμα, μα τη συνεργατικότητά μας. Προσπαθεί για το καλύτερο αύριο του ασθενή, δεν τάζει την ευτυχία αφού επέλθει ο θάνατος. Αφήνει τις άγνωστες έννοιες κατά μέρος, εκλαϊκεύοντας όλα όσα θα βοηθήσουν στην κατανόηση της φύσης και λειτουργίας του ανθρώπινου μυαλού, το οποίο όταν «δουλεύει» καλά, δεν το σκιάζει φοβέρα καμιά! Και είναι αλήθεια πως όταν περπατάς με σύμβουλο την γνώση, είσαι ικανός να κατακτήσεις τον επίγειο παράδεισο.
Βενετία Καρακάσογλου
(συγγραφέας)
Βενετία Καρακάσογλου – Οι Έκλυτοι – Εκδόσεις Πηγή