Γράφει η συγγραφέας του βιβλίου «Πίσω από τις φυλλωσιές», Αλεξία Δούνα
Γνωρίζουμε ότι τα οφέλη μιας ζωής σε αρμονία με τη φύση είναι πολλαπλά. Ακόμα και δυο ώρες έκθεσής μας την εβδομάδα σε φυσικό περιβάλλον βελτιώνουν την ψυχική και σωματική μας υγεία. Γιατί λοιπόν δεν επιδιώκουμε σαν σύνολο μια ζωή στενά συνυφασμένη με αυτό;
Από τον 18ο αιώνα, με την ταχεία αύξηση του πληθυσμού στην οποία οι άνθρωποι έπρεπε να ανταποκριθούν, αναπτύχθηκαν νέοι βιομηχανικοί κλάδοι και έγιναν πολλές τεχνικές καινοτομίες καθώς και οικονομικές, κοινωνικές και πολιτιστικές μεταβολές. Ακολούθησε μια περίοδος επιστημονικής ανακάλυψης, τυποποίησης, μαζικής παραγωγής και εκβιομηχάνισης μέχρι που τώρα πια διανύουμε την εποχή της πληροφορίας και της ψηφιακής επανάστασης.
Ταυτόχρονα, με την ανησυχία για τα περιβαλλοντικά ζητήματα έχει αρχίσει από το 1975 να διαμορφώνεται η ιδέα μιας στρατηγικής προσέγγισης για τη διατήρηση του περιβάλλοντος. Εκφράστηκε η έννοια της αειοφορίας, υπογράφτηκαν συνθήκες, πρωτόκολλα και διακηρύξεις από διάφορα κράτη με στόχο τη βιώσιμη ανάπτυξη και ξεκίνησε η διερεύνηση βιώσιμων αστικών μοντέλων.
Δεκαετίες τώρα γίνονται έρευνες για τις επιπτώσεις της ανθρώπινης δραστηριότητας στη φύση και κατ΄επέκταση στον άνθρωπο καθώς και επιστημονικές προβλέψεις για το μέλλον στον πλανήτη μας. Όλα συγκλίνουν προς μια απαισιόδοξη κατεύθυνση και οι πολιτικές των κρατών για το περιβάλλον και το κλίμα δεν επαρκούν για να την ανακόψουν.
Και παρόλες τις πολιτικές και την ανακάλυψη εφευρέσεων με στόχο την προστασία του περιβάλλοντος όπως κάθε λογής οικολογικά προϊοντα, συσκευές εξοικονόμησης νερού ή ηλεκτρικού ρεύματος και άλλα, η σύνδεση του ανθρώπου με τη φύση εξακολουθεί να απουσιάζει.
Η λογοτεχνία δεν θα μπορούσε να μένει αμέτοχη στο περιβαλλοντικό ζήτημα είτε με βιβλία οικολογικών μηνυμάτων είτε με βιβλία επιστημονικής φαντασίας στα οποία η κλιματική αλλαγή αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό του κόσμου της ιστορίας τους.
Το μυθιστόρημα «Πίσω από τις φυλλωσιές» έχει οικολογικό χαρακτήρα μιας και το έναυσμα για τη συγγραφή του ήταν ο εξής προβληματισμός: Μέχρι που ο τρόπος ζωής μας θεωρείται εξέλιξη και πρόοδος και από ποιο σημείο και μετά είναι παρακμή και απληστία; Και τελικά τι μπορούμε να κάνουμε εμείς για αυτό;
Μέσα από την πλοκή διερευνάται το πώς θα μπορούσε να είναι μια κοινωνία στην οποία ο σεβασμός για το περιβάλλον και τον συνάνθρωπο είναι ο θεμέλιος λίθος. Γίνεται η σύγκριση μιας τέτοιας κοινωνίας με αυτήν που κυριαρχεί σήμερα και τέλος τίθεται το ερώτημα του τι θα μπορούσαμε να κάνουμε και σε ποιον βαθμό για να επιτύχουμε κοινωνίες οι οποίες θα βρίσκονται σε αρμονία με τη φύση.
Είναι σαφές ότι δεν είναι ρεαλιστικό να επιφέρουμε από τη μια στιγμή στην άλλη αυτήν την αρμονία, ταυτόχρονα όμως είναι αδιαμφισβήτητα επιτακτική ανάγκη να ληφθούν μέτρα προς αυτήν την κατεύθυνση.
Οι έννοιες της αστικής οικολογίας και της οικολογικής πόλης εκφράστηκαν ήδη από τον προηγούμενο αιώνα και παραδείγματα βιώσιμων μοντέλων υπάρχουν, όπως για παράδειγμα σε οικισμούς στο Freiburg της Γερμανίας και η Valdespartera στη Σαραγόσα της Ισπανίας. Άρα δεν μιλάμε για κάτι ακατόρθωτο. Το ερώτημα λοιπόν είναι:
Πότε θα γίνει προτεραιότητα για τους ιθύνοντες;
