Ένα αισθηματικό μυθιστόρημα που κεντρίζει το μυαλό και το σώμα.

Παίζοντας με τις λέξεις

Ένα παιχνίδι. Δύο παίκτες. Λέξεις που έμειναν γυμνές. Κανόνες. Κι ένα ζάρι. Τι λες; Ξεκινάμε; Ή μήπως όχι; Δική σου η απόφαση, εσύ κρατάς το ζάρι. Πάντα εσύ κρατάς το ζάρι της ζωής σου, κανένας άλλος.

Κάπως έτσι ξεκινάνε ή και όχι κάποια παιχνίδια. Εάν είσαι έτοιμος να αφεθείς απλώς ανοίγεις την πρώτη σελίδα και αναχωρείς για ένα ταξίδι μη προδιαγεγραμμένο. Το οποίο χτίζεται λέξη τη λέξη. Καθεμία μπορεί να μας εκπλήξει. Είναι όπως ένα κρασί το οποίο μπορεί στον καθένα να μεταφέρει διαφορετικά συναισθήματα γιατί όλα εξαρτώνται από τις εμπειρίες μας, με τι το έχουμε συνοδεύσει, τι γεύσεις έχουμε καταναλώσει και ποια σύγκριση μπορούμε να κάνουμε. Αίσθηση και αντίληψη. Έτσι και οι λέξεις για τον άνθρωπο. Καθένας θα δώσει και μία διαφορετική προσέγγιση.

Ταξίδι και Όνειρα

Ταξίδι, σε παλιές εικόνες μα και σε καινούριες. Είναι η ανάγκη μας για αναζήτηση νέων ορισμών που θα βάλουμε εμείς στη ζωή μας. Αρκεί να είμαστε έτοιμοι να χαθούμε σε νέα μονοπάτια. Και τα πιο όμορφα μονοπάτια, πιστέψτε με, τα ανακαλύπτουμε μονάχα όταν χαθούμε αναζητώντας κάτι. Όνειρα. Ίσως πολύ απλά να είναι τα θέλω μας που φωνάζουν μέσα μας. Στο δικό μου παιχνίδι, τα όνειρα των ηρώων μεταφέρονται μέσω των λέξεων γιατί η σαρκική επαφή βάση κανονισμών δεν επιτρέπεται. Οι ήρωες έπρεπε να γίνουν πιο δεκτικοί στο απρόσμενο. Να βιώσουν την ελευθερία της ύπαρξής τους. Να αναδημιουργήσουν τον εαυτό τους έστω κι εν μέσω κανονισμών. Ήταν ελεύθεροι -παρά τους κανόνες- να πουν ό, τι σκέφτονται. Να χρησιμοποιήσουν όποιες λέξεις θέλουν. Γιατί όπως είπε κι ο Ρίτσος, μέσα στις λέξεις αίμα τρέχει. Καταφέρνουν όμως να πάρουν αξία μόνο εάν υπάρχει συναίσθημα. Μόνο τότε μπορούν να μας αγγίξουν και να μας ταξιδέψουν. Όταν όμως αρχίσει το σώμα να απαιτεί, τι γίνεται;

Ένα βιβλίο-παιχνίδι με τον ίδιο μας τον εαυτό. Γιατί, κάποια βιβλία αξίζει να διαβαστούν μόνο και μόνο για να μας δείξουν έναν διαφορετικό δρόμο, να μας πάρουν μακριά από τους κοινούς ορισμούς, να μας κάνουν να αναρωτηθούμε, να αναθεωρήσουμε, να νιώσουμε.

Έρωτας και Έλξη

Έρωτας δύο ανθρώπων δίχως την εικόνα, ζώντας όμως στην εποχή των social media. Θα μπορούσαν άραγε οι άνθρωποι έστω για μία εβδομάδα να απομακρυνθούν από το Facebook, το Instagram κι όλες αυτές τις πλατφόρμες δικτύωσης; Θα μπορούσαν να επικοινωνήσουν και να ερωτευτούν μέσω αλληλογραφίας; Έλξη. Σ’ αυτή την ιστορία γίνεται μια μικρή αναδρομή στον έρωτα δίχως τη σάρκα. Στον έρωτα που μεγαλώνει στο μυαλό μέσω των λέξεων. Είχα διαβάσει κάπου ότι η εγκεφαλική έλξη είναι η πιο επικίνδυνη μορφή εθισμού. Καθώς οι άνθρωποι επικοινωνούν ως επί το πλείστον και ειδικά στην αρχή της γνωριμίας τους μέσω του ίντερνετ, η εικόνα τους επηρεάζει. Πολλές φορές χάνεται η μαγεία αυτής της σταδιακής γνωριμίας.

Το βιβλίο «Παιχνίδι Λέξεων» συνδέεται μ’ αυτή την αλλαγή στην πορεία του έρωτα. Έρωτας δίχως την εικόνα. Ίσως τελικά να είναι κι ο πιο δυνατός. Να αγαπήσεις έναν άνθρωπο για το μέσα κι όχι αποκλειστικά για το έξω. Αυτό που μένει μεταξύ των ηρώων μου είναι ο έρωτας που βίωσαν στέλνοντας γράμματα.

Κανόνες

Κανόνες μέσω ενός παιχνιδιού το οποίο μας προκαλεί να ζήσουμε, να αφεθούμε στις επιθυμίες του μυαλού αλλά και του σώματος. Κι αν χρειαστεί να σπάσουμε τους κανόνες και τα όρια που πολλές φορές βάζουμε εμείς οι ίδιοι στη ζωή μας και μας δεσμεύουν. Στην Τέχνη όμως δεν πρέπει να βάζουμε ούτε όρια ούτε φραγμούς.

The guy and the girl are hugging. Happy couple in love.Μοναξιά και Επαφή

Μοναξιά. Οι ήρωες του βιβλίου μου επιλέγουν να επικοινωνήσουν μέσω γραμμάτων, ένας τρόπος διαφορετικός από τη σημερινή εποχή. Επικοινωνώντας έστω κι έτσι είναι αρκετό ώστε να καλύψουν τη μοναξιά που ταλανίζει σήμερα τον κόσμο. Γιατί αυτό που πραγματικά χρειαζόμαστε είναι η ουσιαστική επικοινωνία, να γράψει ο ένας στον άλλον αυτό που πραγματικά σκέφτεται δίχως ενδοιασμούς, μακριά από likes τα οποία δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από το να επιβεβαιώνουν και να κάνουν, ίσως, λίγο πιο ανεκτή τη μοναξιά μας. Επαφή δύο ανθρώπων δίχως τη σάρκα. Μόνη λύση η φαντασία. Ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ έλεγε ότι δεν υπάρχει τίποτα ωραιότερο από το ανύπαρκτο. Υπογραμμίζοντας έτσι τον ρόλο της φαντασίας. Γιατί εκεί δεν υπάρχει αστυνομία σκέψης, μπορούμε να φτιάξουμε τις δικές μας ιστορίες, να φανταστούμε τις δικές μας εικόνες, με τους δικούς μας κανόνες.

Λέξεις

Λέξεις, μόνο αυτές έπρεπε να γεννήσουν το συναίσθημα. Ο Πασκάλ Μπρυκνέρ λέει ότι πρέπει να δημιουργήσουμε μοναδικές λέξεις που να αξίζουν τη στιγμή που τις προφέρουμε και που να διαλύονται αμέσως μετά. Βέβαια, οι λέξεις, αποκτούν άλλη βαρύτητα όταν συνοδεύονται από πράξεις. Μα τα λεξικά δεν μου άφηναν πολλά περιθώρια τροποποίησης, έτσι κι εγώ ξεκίνησα να αναλύω τη σημασία τους και να δίνω τους δικούς μου ορισμούς.

Ξεκινάμε;

Κάποιες φορές δε νιώθετε ότι όλα έχουν ειπωθεί για το τι σημαίνει έρωτας, για την έλξη, την επιθυμία, την ηδονή…; Κι όμως όταν ερωτεύεστε δε νιώθετε κάτι μοναδικό; Γι’ αυτό κι εγώ θέλησα να δώσω τους δικούς μου ορισμούς για πράγματα, για λέξεις, για συναισθήματα. Έτσι όπως εγώ τα νιώθω και τα αντιλαμβάνομαι. Άλλωστε η δύναμη της γλώσσας είναι η αμφισημία της. Νομίζω ότι και στους μεγάλους αρέσουν τα παιχνίδια με τις λέξεις (κι όχι μόνο!) Και τώρα θα με ρωτήσετε, ποιος κερδίζει τελικά και ποιος χάνει; Κι εγώ θα σας απαντήσω, εάν απόλαυσες το Παιχνίδι, θα είσαι πάντα νικητής.

-Γιώτα Παρισίδη, συγγραφέας