Η συγγραφέας και εκπαιδευτικός Κατερίνα Σεληνιωτάκη μιλά στο halkidikifocus.gr για το μυθιστόρημά της
“Τα σκοτεινά μονοπάτια μιας φωτεινής ζωής” τιτλοφορείται το πρώτο βιβλίο της Κατερίνας Σεληνιωτάκη, το οποίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις “Πηγή”.
Όπως περιγράφει το οπισθόφυλλο “στο ταξίδι της ζωής η συντροφιά είναι αυτή, που κάνει τη διαδρομή να φαντάζει πιο συναρπαστική. Τι γίνεται όμως, όταν ο δρόμος δυσκολεύει; Ποιοι μένουν μαζί μας, για να βαδίσουμε τα σκοτεινά της μονοπάτια και ποιοι εγκαταλείπουν; Συνοδοιπόροι στη ζωή της Ελένης είναι οι δύο καλές της φίλες. Όμως οι δυσκολίες δεν αργούν να φανούν και στον δικό τους δρόμο. Τα όσα διαδραματίζονται, ζεγυμνώνουν τους χαρακτήρες των ηρωίδων και αφήνουν να αποκαλυφθεί η αλήθεια τους.
Μέσα από την περιπλάνηση, τον πόνο και τις ματαιώσεις μιας ζωής, οι τρεις γυναίκες δοκιμάζονται και καλούνται να δείξουν τη δύναμή τους, σ’ ένα ταξίδι από την εφηβεία προς την ενηλικίωση με φόντο τις ομορφιές τις Ελλάδας!”.
Η συγγραφέας, η οποία είναι εκπαιδευτικός και τα τελευταία χρόνια ζει στη Χαλκιδική, μιλά για το μυθιστόρημά της, για τη Σάρτη της Σιθωνίας που αποτέλεσε -όπως λέει χαρακτηριστικά- το “λιμάνι” της ζωής της, ενώ σχολιάζει τις συνθήκες που διαμόρφωσε η πανδημία και στην εκπαιδευτική κοινότητα.
Μιλήστε μας για το «ταξίδι» της ηρωίδας του βιβλίου σας.
Η Ελένη, αλλά και οι άλλες δυο ηρωίδες του βιβλίου, η Ασπασία και η Δάφνη, ταξιδεύουν από την εφηβεία προς την ενηλικίωση, μέσα από μια σειρά γεγονότων, που μοιραία θα συναντήσουν όλοι οι άνθρωποι στη ζωή τους. Είναι αυτά μάλιστα, που μας οδηγούν σταδιακά στην ωριμότητα. Πράγματα απλά, αλλά και πιο σύνθετα, που μας συστήνουν τον ενήλικα εαυτό μας, όπως τον έπλασαν.
Πώς συμβαίνει μια φωτεινή ζωή να μπαίνει σε σκοτεινά μονοπάτια;
Στη ζωή μας το φως εναλλάσσεται διαρκώς με το σκοτάδι. Είναι η χαρά και η λύπη, που διαδέχονται η μια την άλλη. Είναι τόσο συχνές μάλιστα αυτές οι εναλλαγές, που μετά από λίγο μαθαίνουμε να μπαίνουμε δεξιοτεχνικά πια από τα φωτεινά στα σκοτεινά μονοπάτια της και το αντίστροφο.
Τι ήταν εκείνο που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης του πρώτου συγγραφικού εγχειρήματός σας;
Όλα όσα ακούμε, βλέπουμε, διαβάζουμε μας αφήνουν “κάτι”. Αυτό το “κάτι” προσπάθησα εγώ να μετουσιώσω με το βιβλίο μου σε ένα απόσταγμα ζωής. Οπότε θα έλεγα, ότι η έμπνευση ήρθε μέσα από την ίδια τη ζωή.
Ήταν όνειρο για εσάς αυτό το βιβλίο;
Ναι, ήταν ένα όνειρο που είχα από παιδί. Από τότε γεννήθηκε μέσα μου η επιθυμία, διαβάζοντας πολλά λογοτεχνικά βιβλία, κάποια μέρα να γράψω κάτι δικό μου. Όταν λοιπόν ολοκλήρωσα το βιβλίο ήμουν ευτυχής και μόνο με αυτό. Η αγάπη και η αποδοχή που βρήκε από τον κόσμο με την έκδοσή του, ήρθε για να ολοκληρώσει την ευτυχία μου.
Από την Κρήτη, όπου γεννηθήκατε, στη Θεσσαλονίκη όπου μεγαλώσατε, τα φοιτητικά χρόνια στο Βόλο και πολλά άλλα μέρη όπου υπηρετήσατε ως εκπαιδευτικός: Τι είναι εκείνο που κρατάτε από όλη αυτήν την «περιπλάνηση»;
Κρατάω τις εμπειρίες που αυτά μου πρόσφεραν και τα μαθήματα που πήρα από τους ανθρώπους που γνώρισα και συναναστράφηκα. Καθένα από αυτά τα μέρη έχουν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου, καθώς ήταν σταθμοί στη ζωή μου, από τους οποίους πέρασα, για να φτάσω τελικά εδώ που βρίσκομαι.
Η Χαλκιδική ήταν για εσάς ένα λιμάνι;
Η Χαλκιδική και συγκεκριμένα η Σάρτη, όπου τοποθετήθηκα, όταν πρωτοήρθα στον νομό, ήταν αρχικά κι αυτή ένας σταθμός, μέρος της περιπλάνησής μου, με την ιδιότητα της δασκάλας. Έμελλε όμως να γίνει τελικά το λιμάνι μου, καθώς εδώ δημιούργησα οικογένεια και ζω πια μόνιμα τα τελευταία δέκα χρόνια. Είναι ένα μέρος που αγάπησα από την αρχή και νιώθω πολύ τυχερή, που βρέθηκε στον δρόμο μου.
Ως εκπαιδευτικός βλέπετε τα παιδιά να στρέφονται και να διαβάζουν λογοτεχνία ή τελικά τα απορροφούν πλήρως άλλες ενασχολήσεις, όπως το διαδίκτυο;
Το διαδίκτυο κερδίζει συνεχώς έδαφος σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη ενασχόληση. Ωστόσο, υπάρχει ακόμα ελπίδα, όσο εμείς τους δίνουμε το παράδειγμα. Είναι λογικό, όχι απόλυτο, όταν υπάρχει αναγνώστης γονιός στο σπίτι, το παιδί να είναι πιο εξοικειωμένο με τα βιβλία. Προς τον ίδιο σκοπό πρέπει να μεριμνά κι ο εκπαιδευτικός, καλλιεργώντας τη φιλαναγνωσία και διευρύνοντας τους ορίζοντές του.
Πόσο δύσκολες είναι για το δάσκαλο και κατ’ επέκταση για τους μαθητές του οι νέες συνθήκες που διαμόρφωσε η πανδημία, όπως για παράδειγμα τα εξ αποστάσεως μαθήματα;
Η περιπέτεια αυτή στην οποία μπήκε όλος ο πλανήτης, σίγουρα διαμόρφωσε πολλές δυσκολίες και στο εκπαιδευτικό κομμάτι. Σε καμία περίπτωση δε συγκρίνεται η τάξη ως φυσικός μας χώρος κι η επαφή που στερούμαστε έναν χρόνο τώρα με τα παιδιά, με την ψυχρή και απρόσωπη οθόνη, που έχει εισβάλλει στη ζωή μας. Όμως θεωρώ, πως είναι κι αυτό ένα σκοτεινό μονοπάτι, που σύντομα θα ξεπεραστεί. Κρατάμε μόνο τα θετικά, που βγήκαν από αυτήν τη διαδικασία και συνεχίζουμε το έργο μας ανεπηρέαστοι από τα αρνητικά.
Έχετε σκεφτεί το επόμενο βιβλίο;
Ο εγκλεισμός μού δημιούργησε την ανάγκη να ξεφύγω απ’ την πραγματικότητα με το γράψιμο, σαν ένα παιδί που παίζει με τα παιχνίδια του, φτιάχνοντας φανταστικές ιστορίες. Εξάλλου το μοναδικό πράγμα που δεν μπορεί να μας στερήσει η καραντίνα, είναι τα όνειρά μας. Οπότε το επόμενο βιβλίο βρίσκεται ήδη στα σκαριά. Όμως θέλω αυτό που κάνω, να γίνεται σωστά και με αγάπη. Η κυκλοφορία μιας ιδέας δεν είναι αυτοσκοπός. Έτσι προχωράω στον χρόνο, που μου επιτρέπουν οι προτεραιότητές μου, δηλαδή η οικογένεια και η δουλειά μου.
Σας ευχαριστώ πολύ για τον χώρο και τον χρόνο, που μου αφιερώσατε. Είναι σημαντικό να στηρίζουμε τους νέους ανθρώπους στα πρώτα τους βήματα. Ο κόσμος θα ήταν πιο φτωχός, αν ο καθένας μας κρατούσε τη δύναμη που κρύβει μέσα του, μόνο για τον εαυτό του. Ας εμψυχώνουμε λοιπόν όλους αυτούς, που έχουν κάποιο ταλέντο, να το μοιράζονται με τον κόσμο.
Δείτε το βιβλίο εδώ: ΤΑ ΣΚΟΤΕΙΝΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΜΙΑΣ ΦΩΤΕΙΝΗΣ ΖΩΗΣ