“Ξυπνούν στον αναγνώστη αρχέγονους φόβους”

Την λογοτεχνία του φανταστικού, είναι αλήθεια πως δεν την έχω παρακολουθήσει επισταμένα. Συνήθως μου αρέσει να διαβάζω άλλου είδους λογοτεχνία, περισσότερο «του κόσμου μας», όπως λένε. Όμως είπαμε πως φέτος θα διαβάσουμε και άλλα είδη λογοτεχνίας και νέους συγγραφείς. Έτσι το βιβλίο του Κωνσταντίνου Ανυφαντή με τον ατμοσφαιρικό τίτλο «Αυτά που κρύβουν οι σκιές», συνδυάζει και τις δύο φετινές φιλοδοξίες μου.

Στην ουσία πρόκειται για μία συλλογή διηγημάτων, 21 σε αριθμό, που αναφέρονται σε λαϊκές δοξασίες και δεισιδαιμονίες, που είναι αρκετά διαδεδομένες και στην Ελλάδα. Έτσι το κάθε διήγημα βασίζεται σε μία από αυτές και αφού η ιστορία ολοκληρώνεται ακολουθείται από μία μικρή αναφορά του συγγραφέα που εξηγεί πως αποτυπώθηκε στη συλλογική συνείδηση αυτή η δεισιδαιμονία και κατάφερε να επιβιώσει μέσα στα χρόνια. Από αυτές τις αναφορές αντλούνται σημαντικά λαογραφικά και ιστορικά στοιχεία που δίνουν το έναυσμα για περαιτέρω μελέτη και αναζήτηση. Προσωπικά μου φάνηκε πολύ πρωτότυπη αυτή η πρακτική του συγγραφέα και είναι αλήθεια πως από κάποιο σημείο και μετά, διαβάζοντας το διήγημα, περίμενα τη στιγμή που θα διάβαζα και την αντίστοιχη ιστορική αναδρομή που αφορούσε το στοιχείο που πρωταγωνιστούσε στην υπόθεση. Τα ίδια τα διηγήματα, είναι στην πλειοψηφία τους ατμοσφαιρικά και σε κάποιες περιπτώσεις ξυπνούν στον αναγνώστη αρχέγονες φοβίες. Κάποια από αυτά είναι ιδιαίτερα ανατριχιαστικά, αν και προσωπικά δεν έχω εμπειρία για να θέσω ένα μέγεθος μέτρησης αυτής της ανατριχίλας. Σίγουρα όμως σε κάποια ένιωσα και εγώ να με διαπερνά ένα ρίγος, κάνοντας εικόνα τα γραφόμενα.

Η γραφή του Κωνσταντίνου Ανυφαντή είναι στρωτή και απόλυτα κατανοητή. Δεν διαπίστωσα ούτε ένα σημείο που να δείχνει ελλιπή επιμέλεια. Η σωστή χρήση λέξεων και σύνταξης ευνοούν την ανάγνωσή του, η οποία γίνεται γρήγορα και απρόσκοπτα. Δεν υπάρχουν λεκτικοί ακροβατισμοί, ούτε κάποιος ιδιαίτερος λυρισμός, αλλά όλα τα διηγήματα είναι καλογραμμένα και έχουν την ιδανική έκταση ώστε να μην πλατειάζει η ιστορία, αλλά ταυτόχρονα να διαμορφώνεται το κατάλληλο κλίμα και να δίνονται όλες οι απαιτούμενες πληροφορίες. Οι χαρακτήρες κάθε διηγήματος εξυπηρετούν αποκλειστικά την γνωριμία του αναγνώστη με την λαϊκή δοξασία, οπότε δεν είναι ιδιαίτερα αναπτυγμένοι. Στα διηγήματα βέβαια συμβαίνει αυτό, οπότε δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς. Όμως οι ιστορίες στην πλειοψηφία τους μου φάνηκαν πρωτότυπες, όπως άλλωστε και το στήσιμο όλου του έργου.

Ως πρώτη επαφή λοιπόν με το έργο του συγγραφέα, μπορώ να πω, πως έμεινα ικανοποιημένος. Είναι ευχάριστο που η εισαγωγή μου στο είδος αυτό της λογοτεχνίας έγινε με το συγκεκριμένο βιβλίο, αφού είναι σχετικά ήπιο και δεν μου δημιούργησε κάποιο αίσθημα δυσφορίας. Μου άρεσε η προσέγγιση των δεισιδαιμονιών που επιζούν τόσα χρόνια στους ανθρώπους και αναγνώρισα πολλά στοιχεία στα οποία έχω γίνει και εγώ μάρτυρας μέσα από αναφορές από συγγενείς και φίλους. Νομίζω πως είναι ένα έργο που θα μπορούσε να αποτελέσει μία πρώτη επαφή με τη λογοτεχνία του τρόμου και του μεταφυσικού, οπότε ως τέτοιο το συστήνω χωρίς αμφιβολία.

Προσωπική βαθμολογία:

Γλώσσα 8

Ροή 9

Χαρακτήρες 8

Πρωτοτυπία 9

Πλοκή 8

Μ.Ο. 8,4