Είναι ο χρόνος ο μεγαλύτερός μας εχθρός;
Στο βιβλίο “Το Ταξίδι της Ελπίδας”, ο μεγάλος εχθρός είναι ο Χρόνος. Αυτός (προσωποποιημένος ως μια ισχυρή και χαιρέκακη φιγούρα), αντιτάσσεται στην Αγάπη και την Ευτυχία και βρίσκεται σε μια μάλλον αέναη μάχη μαζί τους. Ο Χρόνος, μέσα στο βιβλίο, είναι φορέας φθοράς και έχει ως ακόλουθο το Φόβο.
Η έννοια του χρόνου απασχολεί φιλοσόφους και επιστήμονες εδώ και αιώνες. Ο λόγος που προκαλεί τόσο την περιέργεια και τη φαντασία μας είναι ότι το χρόνο δεν μπορούμε να τον δούμε παρά μόνο μέσα από τα αποτελέσματά του: την κίνηση, τους παλμούς (της καρδιάς, του ρολογιού), και τη φθορά.
Όλες οι προσπάθειές μας να τον μετρήσουμε και να τον καταλάβουμε είναι απλές συμβάσεις. Το “παρόν”, για παράδειγμα, ανάλογα με το βίωμα, τη συνθήκη και την κλίμακα ενός γεγονότος, μπορεί να διαρκεί από κλάσματα του δευτερολέπτου μέχρι αιώνες.
Μέσα σε αυτή την τεράστια σχετικότητα και δεδομένης της θνητότητάς μας, είναι αναπόφευκτο να αντιμετωπίζουμε το χρόνο και το πέρασμά του με δέος, ή – πολλές φορές- σαν να είναι ο μεγαλύτερος εχθρός μας.
Πάνω σε αυτό πατάει και η κεντρική ιδέα του βιβλίου: θέτει το ερώτημα του αν η αγάπη και η ευτυχία των ανθρώπων μπορεί να διαρκέσει στο χρόνο και αν μπορεί να παραμείνει δυνατή μπροστά στο ενδεχόμενο της φθοράς και του θανάτου.
Στο σημείο αυτό έρχεται η ελπίδα, ως αντίπαλο δέος στο φόβο που προκαλεί το πέρασμα του χρόνου. Η ελπίδα είναι αυτή που μας επιτρέπει να κοιτάζουμε προς το μέλλον, βλέποντας τα ενδεχόμενα και τις εικόνες που αξίζουν την προσμονή μας.
Εκεί βρίσκεται και η δύναμη της ελπίδας, που είναι ικανή να γλυκαίνει τον πόνο του παρελθόντος και τις δυσκολίες του παρόντος. Δεν είναι άλλωστε τυχαία και η αναφορά, μέσα στο βιβλίο, στο μύθο της Πανδώρας, όπου η ελπίδα είναι το μοναδικό (και άξιο) αντίβαρο απέναντι σε όλα τα δεινά.
Γνωρίζοντας τη δύναμή της, προσωποποιημένες η Αγάπη και η Ευτυχία, στρατολογούν την Ελπίδα ενάντια στην προέλαση του Χρόνου. Κι έτσι, χωρίς την απειλή της φθοράς, η αγάπη και η ευτυχία μπαίνουν στη σωστή τους διάσταση σαν έννοιες: δεν υπάρχει πια ο φόβος του εφήμερου, αλλά αντ’ αυτού υπάρχει μια συνέχεια, όπου η αγάπη πολλαπλασιάζεται και γίνεται μια αλυσίδα που περνάει από τον ένα στον άλλο, από τη μια γενιά στην επόμενη, νικώντας τους περιορισμούς του χρόνου.
Η νίκη αυτή, που έρχεται και στο τέλος του βιβλίου, δεν έγκειται στην καταστροφή (της έννοιας) του χρόνου, αλλά στην εξημέρωση, το δάμασμά του (σε μια ειρωνική αντιστροφή της έννοιας “πανδαμάτωρ χρόνος”). Με το όχημα της ελπίδας, ο χρόνος από επιβλητικός εχθρός, αντί να μετράει αντίστροφα ως τη φθορά μετράει θετικά για κάθε κερδισμένη στιγμή αγάπης και ευτυχίας.
– Ευαγγελία Κλαζίδου, συγγραφέας του βιβλίου «Το Ταξίδι της Ελπίδας»
