Η πανεπιστημιακή αστυνομία απασχολεί τον κόσμο της εκπαίδευσης περίπου δύο χρόνια. Οι φοιτητές έχουν θορυβηθεί από την ίδρυση του ειδικού αυτού σώματος. Η ανησυχία τους για το πώς θα είναι το κλίμα στις σχολές τους, μόλις εγκατασταθεί, ολοένα και εντείνεται. Όσο κι αν η κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει ότι η ίδρυση του σώματος θα αναβαθμίσει τα ελληνικά πανεπιστήμια, η αμφιβολία για τις προθέσεις της ολοένα και αυξάνεται. Ο στόχος είναι όντως η ασφάλεια ή η απροκάλυπτη καταστρατήγηση της ελευθερίας των φοιτητών;
Ποιος ζήτησε τις Ομάδες Προστασίας Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων, όπως έχουν ονομάσει την πανεπιστημιακή αστυνομία; Αν η θέσπιση των ΟΠΠΙ είναι αίτημα της κοινωνίας, όπως διατυμπανίζουν κυβερνητικά μέλη, γιατί η κοινωνία αντιδρά τόσο έντονα;
Οι αστυνομικές αρχές πλέον δεν θα έχουν απλώς τη δυνατότητα να επεμβαίνουν όποτε οι ίδιες κρίνουν αναγκαίο. Αντίθετα θεσπίζεται η μόνιμη παρουσία τους ως προληπτικών ή επιτόπου κατασταλτικών παραγόντων. Στην απόφαση αυτή η κυβέρνηση ισχυρίζεται πως οδηγήθηκε λόγω της αύξησης της εγκληματικότητας στα Α.Ε.Ι.
Εύλογα θα αναρωτηθεί κάποιος γιατί η κυβέρνηση δεν αποφάσισε διορισμό προσωπικού φύλαξης στα δημόσια πανεπιστήμια. Το 2013 ο Πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, όντας υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης, προχώρησε στην απόλυση προσωπικού ασφαλείας από τις σχολές. Επομένως γιατί υπερψηφίστηκε η αιφνίδια και ακραία απόφαση της ίδρυσης των ΟΠΠΙ; Τα εκπαιδευτικά ιδρύματα χρειάζονται φύλαξη, όχι αστυνόμευση.
Οι κυβερνητικοί φορείς και τα ΜΜΕ δημιουργούν την εντύπωση πως τα δημόσια πανεπιστήμια είναι ξέφραγα αμπέλια. Οι παραβατικές συμπεριφορές ανθίζουν μέσα σε αυτά. Οι ΟΠΠΙ έρχονται να προλαμβάνουν και να αντιμετωπίζουν αξιόποινες πράξεις στα Α.Ε.Ι., αλλά ποιες ακριβώς είναι οι αξιόποινες πράξεις; Μία κινητοποίηση έξω από την πρυτανεία ή την κοσμητεία είναι αξιόποινη;
Βέβαια, η πανεπιστημιακή αστυνομία δεν έρχεται μόνη της. Συνοδεύεται από την εγκατάσταση συστήματος τουρνικέ, για την ελεγχόμενη είσοδο. Κάμερες ασφαλείας που θα τοποθετηθούν μόνο όπου δραστηριοποιούνται οι φοιτητές. Πειθαρχικές κυρώσεις στους φοιτητές που εκτείνονται από γραπτή επίπληξη μέχρι την απόλυτη διαγραφή τους από τις σχολές. Περιπολίες στο campus όπου οι σπουδαστές περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους, σαν έμμεσο εκφοβισμό. Αυτή η οργουελική πραγματικότητα που πλάθεται, δεν πρέπει να μας αφήνει ανυποψίαστους.
Οι συνεχείς διαβεβαιώσεις ότι τα μέλη των ΟΠΠΙ δεν θα οπλοφορούν είναι αναληθείς. Θα φέρουν γκλοπ και χειροπέδες. Το ότι δεν θα έχουν πυροβόλα όπλα ανάμεσα σε νέο κόσμο δεν είναι χάρη, αλλά υποχρέωση. Όμως, πόσες φορές έχουμε δει σε ειρηνικές πορείες αστυνομικούς να χτυπούν με μανία διαδηλωτές, χρησιμοποιώντας μόνο τα γκλοπ τους;
Τι θα συμβαίνει όταν ένα άτομο που δεν φοιτά σε συγκεκριμένη σχολή θέλει να εισέλθει στον χώρο της; Τα πανεπιστήμια είναι ανοιχτά για όσους χρειάζονται τις παροχές τους κι έτσι πρέπει να παραμείνουν. Η πανεπιστημιακή αστυνομία θα καθορίζει ποιοι δικαιούνται πρόσβαση σε αυτά;
Το πανεπιστήμιο ήταν ανέκαθεν τόπος κοινωνικοπολιτικών διεκδικήσεων και δράσεων μέσω των οποίων ασκούνταν κριτική στον εκάστοτε φορέα εξουσίας. Με την εγκαθίδρυση της πανεπιστημιακής αστυνομίας, των πειθαρχικών κυρώσεων, της συνεχούς παρακολούθησης, έρχεται μία σκοτεινή εποχή λογοκρισίας και φόβου.
Η ανάγκη των φοιτητών για την προώθηση των αξιώσεών τους μέσα από μαζικές κινητοποιήσεις και συλλαλητήρια θα βρίσκεται διαρκώς υπό τη σκιά των αρχών, οι οποίες φέρουν την κρατική νομιμοποίηση για άσκηση «νόμιμης» βίας κατά το δοκούν. Οι Φλογισμένες Πόλεις ενώνουν το φανταστικό του μυθιστορήματος με την επικίνδυνη πραγματικότητα που μας κυκλώνει απειλητικά. Λειτουργούν σαν προάγγελος των δύσκολων ημερών που έρχονται στην παιδεία. Οι φοιτητές στο βιβλίο ήδη βιώνουν μία σκληρή καθημερινότητα, με μπάρες εισόδου κι αυταρχικότητα στους χώρους που σπουδάζουν. Η πανεπιστημιακή αστυνομία είναι έτοιμη να εδραιωθεί. Αλλά οι κρατικές απειλές δεν αποτρέπουν τα νέα παιδιά να επαναστατήσουν και να απαιτήσουν την αλλαγή της κατάστασης.
Η φυσιογνωμία των πανεπιστημίων πρέπει να διαμορφώνεται από τους φοιτητές, διότι εκείνοι είναι η καρδιά των χώρων αυτών. Είναι προσβλητικό να τους επιβάλλουμε αστυνόμευση σαν να είναι εγκληματίες. Μέσω της φωνής τους, η οποία οφείλει να βγαίνει ανεμπόδιστα, έχουν το δικαίωμα να ασκούν τα δημοκρατικά τους δικαιώματα, διεκδικώντας ένα καλύτερο μέλλον για την εκπαίδευση και την κοινωνία. Τα Πανεπιστήμια είναι χώροι του πνεύματος και ελευθερίας της έκφρασης, όχι φυλακές.
Θεοχάρης Μποϊντάς
(Μεταπτυχιακός φοιτητής Φιλολογίας ΕΚΠΑ)
Θεοχάρης Μποϊντάς/ Φλογισμένες Πόλεις/ Εκδόσεις Πηγή, 2021