Από το αστυνομικό μυθιστόρημα «Οι Σκοτεινοί» και τον συγγραφέα Νίκο Ηλιάδη.
Αν νιώθεις ή είσαι στο περιθώριο, τότε η περιοχή σου είναι τα Εξάρχεια.
“Η γκαρσονιέρα με έπνιγε. Έριξα λίγο νερό στα μούτρα μου, ντύθηκα βιαστικά και βγήκα. Άρχισα να περιπλανιέμαι στους δρόμους. Τις μέρες που δεν με γέμιζε τίποτα -και ήταν πολλές αυτές οι μέρες- απλώς έσερνα το κουφάρι μου μέσα στα στενά της πόλης.”
Τάδε έφη… ο Μιχάλης, δηλαδή ο πρωταγωνιστής του βιβλίου «Οι Σκοτεινοί». Ένας τύπος που ζει στην Αθήνα, μια πόλη που ταυτόχρονα την αγαπάει και τη μισεί. Η Αθήνα δεν είναι μια όμορφη πόλη. Είναι όμως μια πόλη αντιφάσεων, ιδανική για νουάρ ιστορίες και αστυνομικό μυστήριο. Γενικότερα, η πόλη παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στις αστυνομικές και νουάρ ιστορίες που αγαπώ, οπότε δεν θα μπορούσε να γίνεται διαφορετικά και στη δική μου ιστορία. Η πόλη δεν είναι ζωντανή, αλλά με έναν παράξενο τρόπο είναι σαν να αλληλεπιδρά με τον πρωταγωνιστή, άλλοτε του προσφέρει καταφύγιο, άλλοτε τον τρομάζει, άλλοτε του θυμίζει πως είναι μικρός μπροστά της.
Επέλεξα ως βάση του πρωταγωνιστή την περιοχή των Εξαρχείων. «Αν νιώθεις ή είσαι στο περιθώριο, τότε η περιοχή σου είναι τα Εξάρχεια» αναφέρει σε κάποιο σημείο ο Μιχάλης. Τα Εξάρχεια για εμένα έχουν μια δική τους ενέργεια, που δεν συναντάς σε καμιά άλλη περιοχή της Αθήνας. Είναι ο κόσμος που βλέπεις, είναι η ιστορία των ανθρώπων που έζησαν εκεί, είναι αυτός ο συνδυασμός της γειτονιάς παλιών εποχών με τη διάθεση για επικοινωνία, για αλληλεγγύη, για επαναστατικότητα. Ο Μιχάλης βλέπει όλα τα άσχημα των Εξαρχείων, όμως φαίνεται ότι μόνο εκεί θα μπορούσε να μένει, όσο κι αν αναπολεί το μέρος που έζησε τα παιδικά του χρόνια, δηλαδή την Ερμούπολη στη Σύρο.
Η επιλογή του αστυνομικού ως είδος και οι επιρροές
Επέλεξα να γράψω μια αστυνομική ιστορία, γιατί πιστεύω ότι είναι ένας πιο συναρπαστικός τρόπος να μιλήσεις για μια εποχή και για χαρακτήρες που υπάρχουν γύρω μας. Όταν μιλάς για την κοινωνία και την ανθρώπινη κατάσταση μπορεί να πέσεις στην παγίδα να κουράσεις. Αν όμως γράψεις έμμεσα για όλα αυτά, ενώ παράλληλα διηγείσαι μια ιστορία μυστηρίου, τότε το πράγμα για εμένα γίνεται πιο ενδιαφέρον. Έχω μια αδυναμία, λοιπόν, στις αστυνομικές ιστορίες, αλλά όχι σε όλες. Για παράδειγμα, το whodunit -όπως στα βιβλία της Αγκάθα Κρίστι, όπου ένας πανέξυπνος επιθεωρητής πρέπει να βρει ποιος είναι ο δολοφόνος- με κουράζει. Μου αρέσει το crime, όπως το έχουν γράψει ο Τσάντλερ και ο Χάμετ, και μετά από αυτούς ο Ελρόυ. Αλλά και το μεσογειακό νουάρ του Ιζό, του Σιμενόν, του Φαζαρντί, του Καμιλέρι. Και στην Ελλάδα, η παράδοση του Γιάννη Μαρή και του Πέτρου Μάρκαρη.
Δεν είναι πάντως μια κλασική αστυνομική ιστορία αυτή των Σκοτεινών. Είναι μια ιστορία που περιλαμβάνει και στοιχεία συνομωσιολογίας, οι θεωρίες συνομωσίας συχνά μου εξάπτουν το ενδιαφέρον. Είναι και μια ιστορία ενηλικίωσης, με έναν ήρωα οργισμένο και μοναχικό. Έχω αναφέρει ότι έμπνευσή μου ήταν μεταξύ άλλων ο Χόλντεν, από τον Φύλακα στη Σίκαλη. Γενικά υπήρξαν διάφορες επιρροές που δημιούργησαν τον Μιχάλη και τη συγκεκριμένη ιστορία. Ελπίζω αυτό το ιδιαίτερο μείγμα να κερδίσει τον αναγνώστη.
Το αστυνομικό/νουάρ αφήγημα στην Ελλάδα και η σειρά Πηγή Crime
Οι Σκοτεινοί ανήκουν στη σειρά Πηγή Crime, των Εκδόσεων Πηγή. Η σειρά Πηγή Crime μου αρέσει πολύ γιατί έχει υψηλή αισθητική, αλλά και ουσία, με βιβλία που επιχειρούν να φέρουν κάτι διαφορετικό στο χώρο της ελληνικής αστυνομικής λογοτεχνίας. Το πολύ σημαντικό είναι ότι φέρνει στο προσκήνιο και νέους συγγραφείς της χώρας μας. Η Ελλάδα είναι ικανή να αφήσει το δικό της στίγμα στο αστυνομικό μυθιστόρημα, δεν είμαστε Σκανδιναβοί αλλά έχουμε το δικό μας μεσογειακό (ή και βαλκανικό) νουάρ, που μπορεί να ξεχωρίσει, με την έμπνευση των Ελλήνων συγγραφέων και την εμπιστοσύνη των εκδοτών και των αναγνωστών.
Βρες το αγαπημένο σου αστυνομικό μυθιστόρημα στη σειρά Πηγή Crime των Εκδόσεων Πηγή
