Η Ελπίδα είναι ένα κορίτσι που ζει μια ήρεμη ζωή δίπλα στη θάλασσα. Όταν η Αγάπη δεν μπορεί να κερδίσει τη μάχη της απέναντι στον αέναο εχθρό της, τον Χρόνο, ζητά την βοήθεια της Ελπίδας για να αποκατασταθεί η τάξη των πραγμάτων στον κόσμο. Η Ελπίδα καλείται να φέρει.. ελπίδα στις ψυχές των ανθρώπων οι οποίες έχουν βυθιστεί στο σκοτάδι του Φόβου, του μεγαλύτερου ακόλουθου του Χρόνου και εχθρό της Ελπίδας.
Ο λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι ιστορικά σε κάθε πολιτισμό, καταφεύγουμε στις αλληγορίες και τη μεταφορική σκέψη είναι η ανάγκη μας να συνδέσουμε αφηρημένες έννοιες με εικόνες και βιώματα της καθημερινότητάς μας, ώστε να τις κατανοήσουμε και να τις εκφράσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Δεν είναι εύκολο να περιγράψουμε ένα συναίσθημα όπως η αγάπη ή η ευτυχία και πολλές φορές φαντάζει αδιανόητο το να εκφράσουμε πώς αποτυπώνονται τα συναισθήματα αυτά στον κάθε ένα μας χωριστά. Όλοι βιώνουμε αισθήματα φόβου, όλοι ερχόμαστε αντιμέτωποι με την αναπόφευκτη μάχη με τον χρόνο. Για πολλούς όμως από εμάς, αυτές οι έννοιες είναι τρομακτικές. Και ακόμα πιο τρομακτικό είναι, ίσως, να μιλήσουμε για τις έννοιες αυτές στα παιδιά. Αυτό που μπορούμε όμως να κάνουμε είναι να μοιραστούμε εικόνες και βιώματα που συνδέονται με αυτές. Μια προστατευτική μητρική φιγούρα όπως η Αγάπη, μια ανάλαφρη φιγούρα που συμβολίζει εικόνες της φύσης όπως η Ευτυχία ή μια αρχέτυπη και ισχυρή μυθολογική δύναμη όπως οι Μοίρες.
Τα διαφορετικά στρατόπεδα τα οποία δημιουργούνται στο βιβλίο, οι πολεμιστές της Αγάπης και οι πολεμιστές του Χρόνου, μας δίνουν την αφορμή να εξερευνήσουμε τις δυναμικές ανάμεσα σε αυτές τις έννοιες. Το πλαίσιο αυτό μας ζητά να αναλογιστούμε αν ο φόβος μπροστά στο αμείλικτο πέρασμά του χρόνου και το υπαρξιακό άγχος που συνδέεται με αυτό είναι κάτι που μπορεί να νικηθεί. Και αν μπορεί να νικηθεί τότε με ποιες επιλογές μας μπορεί να συμβεί αυτό; Όσο ξεδιπλώνεται η ιστορία του βιβλίου, το ευρύ μεταφορικό πλαίσιο της μάχης περιέχει κι άλλα συστατικά, που το κάνουν ακόμα πιο ζωντανό: για παράδειγμα ο προστατευτικός μανδύας της Αγάπης και οι δυνάμεις του, να προστατεύει τους μαχητές της αγάπης, που φυσικά δεν περιορίζονται από τα όρια του χρόνου και την θνητή φύση του ανθρώπου.
Φυσικά, η πιο σημαντική προσωποποίηση του βιβλίου είναι η αυτή της ελπίδας. Με το να παρουσιάζεται ως ένα μικρό κορίτσι, γεμάτο αθωότητα και όρεξη για περιπέτεια, μας δίνεται η αίσθηση της σύνδεσης της ελπίδας με μια καθαρή και τολμηρή ματιά προς το μέλλον. Η ελπίδα δεν είναι ατρόμητη. Το κάθε άλλο, ο μεγαλύτερος εχθρός της είναι ο Φόβος. Μέσα από αυτή την δυναμική αντίθεση καταλαβαίνουμε κάτι σημαντικό για την ισορροπία αυτών των συναισθημάτων και στην πραγματική μας ζωή: ελπίδα δεν είναι η απουσία του φόβου, αλλά η επικράτηση της πίστης πως ο φόβος μπορεί να νικηθεί. Η ελπίδα δεν είναι κάποια ατρόμητη ηρωίδα με εξωπραγματικές δυνάμεις. Είναι ένα απλό κορίτσι, και κατοικεί σε κάθε παιδί, όπως και στο παιδί μέσα μας. Το μόνο που χρειάζεται για να την επικαλεστούμε, είναι να αναμετρηθούμε και να κοιτάξουμε κατάματα όλα όσα μας τρομάζουν. Ως η έννοια με τη μεγαλύτερη δύναμη, τόσο μέσα στην ιστορία του βιβλίου όσο και στην καθημερινότητά μας, η ελπίδα μας θυμίζει ότι πρέπει πάντα να την κρατάμε ζωντανή, φρέσκια και έτοιμη για δράση. Γιατί μέσα από την δική της ευημερία, ανθίζει και επικρατεί και η αγάπη.
Το ταξίδι της Ελπίδας, που ανήκει στην παράδοση της ποιητικής αλληγορίας δεν είναι ένα βιβλίο μόνο για παιδιά και νέους, αλλά για αναγνώστες κάθε ηλικίας που εξερευνούν τα συναισθήματά τους και τη στάση τους απέναντι στη ζωή.
