Πώς γράφεται ένα καθηλωτικό βιβλίο μυστηρίου;

Σύνδεση αναγνώστη – συγγραφέα

Για να είναι καθηλωτικό ένα βιβλίο μυστηρίου είτε αφορά ζητήματα όπως η ψυχική υγεία είτε κάτι διαφορετικό, πρέπει να έχει μια βασική προϋπόθεση. Να μπορεί ο αναγνώστης να νιώσει το «αληθοφανές» της υπόθεσης. Στην περίπτωσή μου, έπρεπε ουσιαστικά να γίνω όλοι οι ήρωες.

Έπρεπε γράφοντας να είμαι εγώ ο τρόφιμος, εγώ μια βιασμένη γυναίκα, εγώ ο ψυχοπαθής. Με άλλα λόγια η μυθοπλασία μου να μη φαίνεται σαν μυθοπλασία, αλλά σαν αλήθεια που σε χτυπά κατάστηθα και σε καλεί να την αντικρίσεις στην πιο ωμή και ρεαλιστική της εκδοχή. Στο βιβλίο τα συναισθήματα σπάνε τα όρια, φαίνεται το σώμα, το αίμα, ακόμα και οι πιο σκοτεινές σκέψεις.

Ένα απ’ τα δύσκολα σημεία έχει να κάνει με τη ροή των γεγονότων, με την απόκρυψη κάποιων στοιχείων, με την αποκάλυψη τους στον σωστό χρόνο. Η προσεκτική ματιά σε καθετί είναι ένα είδος ισορροπίας για μένα, ώστε η ιστορία να μην μπατάρει, να μη φύγει και γίνει κάτι άλλο απ’ αυτό που έχω στο μυαλό μου. Το «ξάφνιασμα» και η «ταύτιση» δημιουργούν αγωνία και ανυπομονησία για τη συνέχεια. Η πρωτοτυπία του θέματος, η προσεκτική απεικόνιση κάθε στιγμής, όλα αυτά είναι απαραίτητα σε ένα τέτοιο βιβλίο μυστηρίου.

Για το τέλος θα αφήσω το πιο σημαντικό: Τα εφόδια του συγγραφέα.

Πόσο δυνατός είναι σαν άνθρωπος; Μπορεί να μεταφέρει μηνύματα με το έργο του; Μπορεί να σταθεί και να πει τα πράγματα με το όνομά τους; Έχει τις αντοχές να αναμετρηθεί με κρίσιμα ζητήματα της εποχής του, να καταθέσει μέσω μιας ιστορίας τη γνώμη του; Και αν ναι, είναι σε θέση να ρισκάρει και να αποδώσει έντονα τις σκηνές, να ρισκάρει και να πει αληθινά λόγια; Όλα αυτά λοιπόν, σε συνδυασμό, πετυχαίνουν ένα αποτέλεσμα και δικαιώνουν το βιβλίο μου, και είμαι ευγνώμων σε κάθε άνθρωπο που επιλέγει να το διαβάσει.

Η ψυχική υγεία ως το κέντρο σ’ ένα βιβλίο μυστηρίου

Οι διάφορες πραγματικότητες ενός μυθιστορήματος πολλές φορές δεν απέχουν και πολύ από όσα διαδραματίζονται γύρω μας. Συνεπώς, μέσα σε ένα μυθιστόρημα, από επιλογή του συγγραφέα, μπορεί να δοθεί στον αναγνώστη η ευκαιρία να γνωρίσει ένα ζήτημα εις βάθος.

Στο βιβλίο μου «Τα σπασμένα κομμάτια μιας αγάπης» μέσα από τη μυθοπλασία δίνω την άποψή μου για το ζήτημα της ψυχικής υγείας. Το επιτυγχάνω με έναν τρόπο που ακουμπά διαφορετικά τον κάθε αναγνώστη. Συνεπώς, άλλος θα ευαισθητοποιηθεί περισσότερο, άλλος λιγότερο, εξαρτάται από τον χαρακτήρα και τα βιώματα του καθενός. Όταν μιλάμε για «Ψυχική Υγεία» δεν αναφερόμαστε μόνο στο άτομο, αλλά και στον περίγυρό του —σ’ αυτόν που δύναται να το σώσει ή να το εξοντώσει. Όσοι διαβάσουν το βιβλίο δε θα δουν άθλιες εικόνες ψυχιατρείων και παρατημένους ασθενείς. Θα δουν το «Άλμπατρος» που είναι δομή Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης, που κανείς δε θα μείνει μέσα για όλη του τη ζωή, λες και είναι φυλακισμένος, σαν να είναι η ντροπή της κοινωνίας. Όλοι μας, στη σημερινή εποχή, είναι εύκολο να καταρρεύσουμε, όσο δυνατοί κι αν αισθανόμαστε.

Οι ψυχικές ασθένειες δεν είναι ντροπή.

Ο άνθρωπος είναι άνθρωπος, έχει αδυναμίες, τα χτυπήματα της ζωής μπορεί να τον κάνουν να λυγίσει, να μην αντέξει, δεν σημαίνει όμως ότι επειδή κάποιος παίρνει μια φαρμακευτική αγωγή ή επισκέπτεται ψυχολόγο και ψυχίατρο ότι δεν είναι στα καλά του. Μπορεί να είναι καλύτερα από όλους τους άλλους. Η αναζήτηση βοήθειας σημαίνει έχω ανάγκη σε κάποιον να μιλήσω, δεν μπορώ μόνος μου, κι αυτό η αναγνώριση της κατάστασης είναι κάτι υγιές. Θέλω να το λύσω, βοήθησέ με. Καμιά φορά εμείς οι άνθρωποι μόνο όταν βρεθούμε σε τέτοια θέση, εμείς ή κάποιος δικός μας, κατανοούμε, και θέλουμε την επιστροφή μας ή την επιστροφή του στην κοινωνία. Δε χρειάζεται όμως να περιμένουμε να μας συμβεί. Απαιτείται να γίνουμε πιο δεκτικοί ακόμα και σ’ αυτό που δεν ξέρουμε, αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι.

Στο βιβλίο αναφέρομαι εκτεταμένα σ’ εκείνους που μένουν αβοήθητοι, που είναι κακοποιημένοι και ζούνε με την ανάσα του φόβου τους. Άρα, μιλάω και για συνέπειες που μπορεί σε ορισμένες περιπτώσεις, να έχουν μια τέτοια δυναμική, που να μετατρέψουν το θύμα σε θύτη, να οδηγήσουν σε εμμονικές συμπεριφορές και ψυχικά αδιέξοδα. Το τραύμα συμβαίνει μια φορά και διαρκεί για πάντα, το τραύμα μπορεί να σε κυκλώσει και όλα να τα ζεις μέσα απ’ αυτό. Ένα μυθιστόρημα μπορεί και να ευαισθητοποιήσει και να λειτουργήσει θεραπευτικά. Πιστεύω ότι πέρα από την αναγνωστική απόλαυση καλό είναι να μαθαίνουμε πράγματα, να βλέπουμε διαφορετικά, γιατί δε φαίνονται όλα γύρω μας… κι όμως τόσα πολλά μπορεί να συμβαίνουν ακριβώς δίπλα μας ή σ’ εμάς τους ίδιους! Μην αγνοείς τον διπλανό σου, πρόσεξε τι σου λέει, γιατί σ’ το λέει, πρόσεξε τι λες εσύ, σε ποιον το λες. Η πορεία καμιά φορά για τους ανυποψίαστους μπορεί να είναι ως και καταστροφική.

Βρείτε το βιβλίο «Τα σπασμένα κομμάτια μιας αγάπης» της Πόπης Κλειδαρά από τις Εκδόσεις Πηγή