ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΚΙΖΙΡΙΔΗ
Φόβος• ο πανάρχαιος θεός στην ανθρώπινη ιστορία, ο διαχρονικά κι αποδεδειγμένα αποτελεσματικότερος τρόπος να ελέγχονται και να καταδυναστεύονται οι άνθρωποι από διάφορες δομές εξουσίας, παγκόσμια.
Ζούμε μέρες που κυλούν αργά και ανιαρά σαν γκρίζες πανομοιότυπες χάντρες στο κομπολόι του χρόνου. Σερνόμαστε σαν νυχτόβια ζώα μέσα σε σκοτάδι σύγχυσης, στη ζούγκλα του σύγχρονου αστικού τρόπου ζωής, προσπαθώντας να επιβιώσουμε ενάντια σε ζόρικες προκλήσεις, στις οποίες τελευταία έχει προστεθεί και ο ιός που φέρει το σχήμα και το όνομα κορώνας. Φτιαχτός ή φυσικός, έχει απορρυθμίσει εδώ και μερικές βδομάδες την καθημερινότητα ολόκληρων λαών, προσβάλλοντας, σε αρκετές περιπτώσεις θανάσιμα, την υγεία των ανθρώπων ανά την υφήλιο.
Παρακολουθώντας πιο προσεκτικά στα μέσα και το διαδίκτυο τις αντιδράσεις και τον τρόπο διαχείρισης του εν λόγω φαινομένου από τους πολίτες σε όλον τον κόσμο, μπορεί κάποιος να διαπιστώσει ότι, παρά την ανατροπή πολλών βασικών συνηθειών στη ζωή των ανθρώπων και παρά τη λογικά επακόλουθη επανιεράρχηση των αναγκών τους, οι περισσότεροι από αυτούς εξακολουθούν να θέτουν σε απόλυτη προτεραιότητα την εξασφάλιση της ατομικής επιβίωσης, εννοούμενη όχι ως φυσιολογική εκδήλωση του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης αλλά ως έμμονη επιθυμία ικανοποίησης του πρωτόγονου ορμεμφύτου για αυτοθωράκιση, για εγωιστική αυτοπροστασία έναντι στον φόβο και σε οτιδήποτε απειλεί το βόλεμα και τη βεβαιότητα της ατομικής ευμάρειας• κι αυτή η νοοτροπία εκφράζεται, ως επί το πλείστον, με εγκληματική αδιαφορία προς τον συνάνθρωπο. Κοινός τρόπος για την επίτευξη των αμέσως παραπάνω στόχων, η υπερκατανάλωση. Πληθώρα εικόνων, στις οποίες προβάλλονται επιδρομές ορδών σε σούπερ μάρκετ, εμπορικά καταστήματα, φαρμακεία και τραγελαφικό άδειασμα των προθηκών για τα «αναγκαία» καθιστούν περιττή την επέκταση σ’ αυτό το θέμα.
Ωστόσο, μέσα στον ενστικτώδη παραλογισμό και τη ζοφώδη σύγχυση των ημερών, λάμπει σαν φάρος ελπίδας ο έ ρ ω τ α ς, με την αρχαιοελληνική σημασία της λέξης, δηλαδή η νοοτροπία που εκδηλώνεται με το προσωπικό ξεβόλεμα χάρη στον συνάνθρωπο. Όπου αρχίζει να εκφράζεται ο έρωτας, εκεί γεννιέται και η έλλογη συμπεριφορά του ανθρώπου• η λογική που τον διακρίνει από όλα τα υπόλοιπα θηλαστικά πλάσματα, μέσω της οποίας οριοθετούνται και τιθασεύονται τα φυσικά ατομικά ένστικτα, δηλαδή η γενετική κληρονομιά, η οποία σχετίζεται αποκλειστικά με την κάλυψη των ατομικών αναγκών, με το «εγώ» μας.
Ευτυχώς, μεταξύ μας ζουν ακόμη αρκετοί, εραστές και ερωμένοι, που στέκονται έμπρακτα φρουροί της Ανθρωπιάς. Βιωματικά πιστεύω σε αυτό που εκφράζει ο J.R.R. Tolkien στο έργο του “The Lord of the Rings”:
« Το κακό δεν ελέγχεται με την εξουσιαστική δύναμη. (…) Τα μικρά πράγματα, οι καθημερινές πράξεις των απλών ανθρώπων, είναι που κρατούν το κακό ακινητοποιημένο. Απλές πράξεις ανιδιοτέλειας και αγάπης ». Γι’ αυτό, κλείνοντας το παρόν κείμενο, παραθέτω ένα πραγματικό περιστατικό που συνέβη πριν λίγες μέρες, στις 24 Μαρτίου, και το οποίο διαδόθηκε στο διαδίκτυο, ιδίως μέσω της εφαρμογής του Facebook. Η αυτόπτης μάρτυρας, λοιπόν, καταθέτει τα εξής:
«Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ένα γεγονός που συνέβη στην περιοχή μου νωρίτερα, το μεσημέρι, και με συγκλόνισε.. 11η μέρα καραντίνας και αποφάσισα να καθαρίσω το ψυγείο μου! Ξαφνικά από την απέναντι πολυκατοικία βλέπω μια ηλικιωμένη κυρία με τη συνοδό της να είναι κρεμασμένη στο μπαλκόνι και να κοιτά το πεζοδρόμιο και να φωνάζει όσο πιο δυνατά μπορεί: “Αγάπες μου, λουλούδια μου, ομορφιές μου, σας αγαπώ πολύ!”. Κοιτάζω έξω στη μεριά που κοίταζε και εκείνη και βλέπω 2 παιδάκια με τη μαμά τους να της λένε: “Και εμείς σε αγαπάμε γιαγιά! Σε παρακαλώ μην πεθάνεις..”. Η γιαγιά βάζει τα κλάματα και τους λέει: “Δεν θα πεθάνω, θα μείνω σπίτι με τη Μαρία που με προσέχει και θα περιμένω να σας πάρω αγκαλιά και να πούμε ξανά το αγαπημένο μας τραγούδι..”. Και ξεκινά να τραγουδά ένα παραδοσιακό.. Τα παιδιά τής λένε ότι έχουν κάνει ζωγραφιά για εκείνη και ότι τής την άφησαν στην είσοδο και εκείνη εξακολουθεί να τους φωνάζει: “Λουλούδια μου αγαπημένα, μου λείπετε πολύ..”. Είπαν τα νέα τους και τα παιδιά της φωνάζουν: “Τώρα θα πάμε σπίτι αλλά αύριο θα ξαναέρθουμε άμα μας αφήσει ο πρωθυπουργός..”. Η γιαγιά κλαίει και συνεχίζει να τους τραγουδά..» (* Via: Σοφία Μίντζια, από το προσωπικό ιστολόγιο-ομάδα του Facebook με τίτλο “Προχωράμε”).
Δίχως άλλο, η γερόντισσα του συμβάντος είναι ήρωας. Η λέξη αυτή («ήρως») στα αρχαία ελληνικά προφερόταν -διόλου τυχαία- ως «έερόος», δηλαδή «έρως» με τα φωνήεντα μακρόσυρτα προσφερόμενα. Με άλλα λόγια, η λέξη «ήρωας» εκφερόταν, εννοούνταν και ακροώνταν κατά τρόπον που παρέπεμπε με έμφαση, βάθος και πλάτος νοήματος στη λέξη «έρωτας». Πιο λιανά, ελπίδα ζωντανή κι αληθινό νόημα στη ζωή, ιδίως στις θλιβερές τωρινές περιστάσεις που όλοι διερχόμαστε, δίνουν ή ρ ω ε ς -όπως η γιαγιά και κάθε άνθρωπος- που εκδηλώνουν με απλές, εκούσιες, ανιδιοτελείς πράξεις τον έ ρ ω τ ά τους για τη ζωή τους και των άλλων, το δίκαιο, την εντιμότητα. Αν μη τι άλλο, αξίζει, όπως ποτέ άλλοτε, να ερωτευτούμε..
Η συλλογή διηγημάτων του Σπύρου Κιζιρίδη “Έντεκα Ιστορίες Αγιότητας και Αγριότητας” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πηγή.