Γιατί να θες τόσο ένα άνθρωπο κι όλοι οι άλλοι να είναι σκιές;
Γιατί να φτάνεις στο σηµείο, να αποκοµίζεις την ύψιστη ηδονή από ένα συγκεκριµένο πλάσµα;
Γιατί να µην υπάρχει φαρµακείο για αυτούς τους πόνους;
Γιατί από πρίγκιπας να γίνεσαι ζητιάνος;
Σήμερα έχουμε το προνόμιο να διαβάσουμε από τον ίδιο τον συγγραφέα του βιβλίου «Ένα συν τρία βιβλία» Δημοσθένη Δέπο, τις απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα και ό,τι αφορά τη διαδικασία και την έμπνευση του για να γράψει μια αξιοπρόσεκτη αισθηματική νουβέλα!
●Τι σας ώθησε να γράψετε την νουβέλα σας “Ένα συν τρία βιβλία”, που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πηγή;
Δεν με έσπρωξε μία αδήριτη εσωτερική ανάγκη και δεν ένοιωσα, ότι εάν δεν γράψω θα εκραγώ. Η ώθηση ήρθε φυσιολογικά χωρίς να την επιδιώξω. Οι άνθρωποι, όταν μεγαλώνουν, μοιραία ανατρέχουν στο παρελθόν. Από δράστες της ζωής γίνονται σταδιακά αφηγητές. Έτσι από ένα μικρό ερέθισμα – συγκεκριμένα μία επιγραφή σε ένα σουβλατζίδικο – άρχισα να πλάθω την ιστορία του βιβλίου.
●Τι πραγματεύεται αυτή η αισθηματική νουβέλα σας;
Έναν άτυχο και διαρκή έρωτα ενός ζευγαριού, που ήρθε πολύ κοντά μια στιγμή και πολύ μακριά κατόπιν.
●Το βιβλίο σας απευθύνεται σε συγκεκριμένη ηλικιακή ομάδα;
Πιστεύω σε αναγνώστες πάνω από τριάντα χρόνων. Σε συνομήλικους με κοινά βιώματα, αρώματα, παραστάσεις. Σε αυτούς – τους αρκετούς – που θα βρουν δικά τους πονεμένα κομμάτια ζωής μέσα στο βιβλίο.
●Γιατί γράφετε, το έχετε σκεφτεί;
Γράφω για την πλάκα μου. Για να θυμάμαι, να γελάω, να ζωντανεύω, να τιμώ καμιά φορά. Για λόγους, που έχουν να κάνουν με μένα και τον μικρόκοσμο μου.
●Θεωρείτε τον εαυτό σας συγγραφέα;
Όχι βέβαια! Ο συγγραφέας δεν αυτοπροσδιορίζεται. Συγγραφέα σε κάνει το κοινό, που αγοράζει το βιβλίο σου και θα μπορεί να σε διαβάζει μετά από τρεις γενιές. Κι όταν λέω κοινό, δεν εννοώ συγγενείς, φίλους και γνωστούς. Εννοώ μια πλατιά μάζα ανθρώπων, που μέσα από την ανάγνωση θα ταυτιστεί, θα επηρεαστεί και θα συμπορευτεί. Εάν δεν περάσει κάποιος το κατώφλι αυτό, δεν κρίνεται δόκιμο να παρουσιάζεται προς τα έξω ως συγγραφέας.
●Τι ρόλο παίζουν οι εκδοτικοί οίκοι στην πορεία ενός βιβλίου;
Σημαντικό. Για να γίνει γνωστό ένα βιβλίο πρέπει να το αναλάβει ένας ζωντανός εκδοτικός οίκος. Εκεί το υπό έκδοση βιβλίο δίνει πανελλήνιες εξετάσεις και κατόπιν εισάγονται αυτά, που έχουν τα φόντα να γίνουν αρεστά.
●Πως συνδυάζετε την δικηγορία με την συγγραφή;
Εύκολα, γιατί ο δικηγόρος είναι εξασκημένος στον γραπτό λόγο. Εκεί που εκπονεί δικόγραφα για τους εντολείς του, κάνει ένα νοητικό διάλειμμα και εμπλέκεται στην δική του υπόθεση. Από δικηγόρος των τρίτων γίνεται έτσι του εαυτού του.
●Βοηθάνε ένα συγγραφέα οι ακαδημαϊκές γνώσεις;
Τις γλαφυρότερες διηγήσεις τις έχω ακούσει από απόφοιτους του δημοτικού και τις μεγαλύτερες σοφίες από γέροντες ξωμάχους. Η θελκτική συγγραφή δεν είναι μία επιστημονική διεργασία. Από την άλλη βέβαια η παιδεία – ιδίως η γενική – είναι ένα πανανθρώπινο διαβατήριο.
●Ο συγγραφέας προβάλλει μέσα από τα γραπτά του τον αληθινό του εαυτό ή αυτόν που θέλει να φαίνεται προς τα έξω;
Εξαρτάται από την θεματική του βιβλίου και τον χαρακτήρα του δημιουργού. Υπάρχουν ναρκισσιστικά κείμενα προβολής ενός υπερβατικού εγώ κι υπάρχουν κείμενα ρεαλιστικά, που ο συγγραφέας γδύνεται μπροστά στον αναγνώστη. Το αποτέλεσμα θα το κρίνει ο αναγνώστης.
●Παίζει σημαντικό ρόλο ο ήρωας που υπάρχει σε ένα βιβλίο;
Φρονώ τον σημαντικότερο στα βιβλία μυθοπλασίας. Πάνω σ’ αυτόν χτίζεται όλη η υπόθεση. Αν ο ήρωας δεν χρωματιστεί έντονα, δεν κρατήσει ένα μυστήριο, δεν κάνει την υπέρβαση στα ανθρώπινα, το βιβλίο θα γίνει ένα αυτοκίνητο, που μένει από καύσιμα στην εθνική οδό.
●Ποιους συγγραφείς προτιμάτε;
Έχω μία ανίατη αδυναμία στους Έλληνες της γενιάς του μεσοπολέμου.
●Ποια είναι τα βιβλία, εκτός από την αισθηματική θεματική, που σας καθόρισαν στο διάβα της ζωής σας;
Σίγουρα είναι πάνω από μία δεκάδα. Τα πρώτα, που μου έρχονται στο μυαλό, είναι τα: “Μυστικά του βάλτου”, “Λεμονόδασος”, “Ο Μεγάλος Γκάτσμπυ”, “Κάτω από το ηφαίστειο”, “Στο δρόμο”, “Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς”. Δεν ξέρω, αν τα διάβαζα τώρα, τι θα απεκόμιζα. Πριν μερικά χρόνια έπεσε στα χέρια μου “Ο ξεχασμένος στρατιώτης” του Γκυ Σαζέρ, ένα καταπληκτικό βιβλίο για τη ζωή και το θάνατο.
