Σύμφωνα με τον συγγραφέα William Faulkner, “Αν είχα να διαλέξω ανάμεσα στη θλίψη και στο τίποτα, θα διάλεγα τη θλίψη”, και τείνω να υποστηρίζω την επιλογή του. Είναι σύνηθες φαινόμενο να ενοχοποιούμε τη θλίψη ως αρνητικό, κακό συναίσθημα και να τρομάζουμε μόνο και στο άκουσμα της λέξης γιατί η ίδια κοινωνία έχει περιορισμένη ανεκτικότητα επιβάλλοντας τη δικτατορία της ευτυχίας. Γι’ αυτό προσπαθούμε να τη συγκαλύψουμε στερώντας από τον εαυτό μας τη δυνατότητα να την κατανοήσουμε.
Από μικρή ηλικία κατέθετα τις σκέψεις μου σε ημερολόγια γιατί ήθελα να ξαναζήσω στιγμές ευτυχίας αλλά κυρίως για να αποδιώξω συναισθήματα με αρνητικό πρόσημο. Όταν ολοκλήρωσα τη συλλογή διηγημάτων ‘’Η θλίψη που φωλιάζει μέσα μου’’ σκέφτηκα πως θα μπορούσε να είχε θετικό αντίκτυπο και σε άλλα άτομα που μάχονται με τη θλίψη. Κεντρικό πρόσωπο είναι η Μελίνα που φωλιάζουν αδηφάγα συναισθήματα μέσα της αλλά προσπαθεί να αφυπνίσει την ελπίδα που βρίσκεται σε χειμερία νάρκη, την άνοιξη που επαναπαύεται. Δεν είναι δύσκολο να αποκωδικοποιήσει ο αναγνώστης πως η Μελίνα αντικατοπτρίζει εμένα.
‘’Καθόμουν στο λεωφορείο ρεμβάζοντας τις ροζ κορδέλες που σχημάτιζαν τα σύννεφα στον κυανό ουρανό. Έφτασα στην τερματική στάση, όταν ξαφνικά άρχισε να σφυροκοπάει η καρδιά μου. Δέκα βήματα από τη στάση του λεωφορείου ως τις σκάλες του μετρό. Έπαιρνα ανάσα, καθώς άγγιζα με τα δάχτυλά μου την άκρη της κυλιόμενης σκάλας. Είκοσι βήματα από το τέλος της για τα εκδοτήρια. Κάθε βήμα μου αβέβαιο. Προσπαθούσα να κοιτάω την επιγραφή προς Ανθούπολη, αλλά, και πάλι, η απόσταση μού φαινόταν μακρινή. Πάλευα να ελέγξω την αναπνοή μου, αγκομαχώντας για αέρα. Έβγαλα την κάρτα επιβίβασης και απασχολούσα τα δάχτυλά μου για να αποδιώξω κάθε αρνητική σκέψη. Ο μακρύς διάδρομος απλωνόταν, καθώς με συμπίεζαν οι τοίχοι του. Μου φαινόταν αδιανόητο να εκμηδενίσω την απόσταση. Τα πόδια μου αρνούνταν να πειθαρχήσουν’’.
Πάντα ήμουν ευπαθής στο άγχος αλλά την τελευταία τριετία βρέθηκα σε έναν φαύλο κύκλο θλίψης με αποτέλεσμα να παθαίνω συχνά κρίσεις πανικού. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου θέλω να τείνω το χέρι σε όσους νιώθουν αβοήθητοι στο πνιγηρό σκοτάδι του φόβου και να πω “Δεν είσαι μόνος σου. Κι εγώ βιώνω το ίδιο”. Το να γράψεις ένα βιβλίο που στηρίζεται σε αληθινά γεγονότα αφενός είναι επώδυνο γιατί αναφέρεσαι σε δικά σου βιώματα, αφετέρου επέρχεται λύτρωση όταν το τολμάς. Δεν ήθελα να εγείρω ούτε επιφανειακά, ούτε ωραιοποιημένα το ζήτημα της αγχώδους διαταραχής. Ήθελα να εμβαθύνω-στο βαθμό του εφικτού-για να υπάρχει συναισθηματική εμπλοκή.
Στην κλίμακα των συναισθημάτων δεν υπάρχει μόνο το δίπολο ευτυχία-θλίψη, υπάρχουν κι άλλες διαβαθμίσεις. Πολλοί φοβούνται να αναδείξουν την πληγωμένη, την ευάλωτη πλευρά τους αλλά δεν είναι ντροπή να παραδεχτούμε πως η θλίψη ενσταλάζεται μέσα μας. Απεναντίας, δείχνει θάρρος! Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα συμφιλιωθούμε με τη θλίψη και με τον εαυτό μας.
“Βγες στην επιφάνεια, ανάπνευσε βαθιά,
πολέμησες γενναία τις Χάρυβδες του άγχους
που θελήσανε να αρπάξουνε την ψυχική ασπίδα.
Ο φόβος έχασε το πέπλο του και γυμνός περπατά
έγινε ερπετό, που πλέον το πατάς’’.
To παρόν κείμενο υπογράφει η Μαρία Αλεξοπούλου, συγγραφέας του κοινωνικού βιβλίου ‘’Η θλίψη που φωλιάζει μέσα μου’’.