ΓΡΑΦΕΙ Η ΕΥΑ ΜΗΛΙΑ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑ
Την Κα Καραγιάννη την γνώρισα συγγραφικά μέσα από το βιβλίο της: Το σπίτι των γλάρων.
Αν και η ιστορία του δεν με ενθουσίασε, τολμώ να πω ότι η γραφή της με εξέπληξε ευχάριστα.
Η γραφή της, στην πραγματικότητα είναι αυτή που σε κρατάει στο κάθε βιβλίο της.
Χρησιμοποιεί άρτια την Ελληνική γλώσσα.
Διαθέτει λυρικότητα που κάποιες φόρες κάνει τις λέξεις μελωδίες, και σε αυτό το βιβλίο σου δημιουργεί την αίσθηση ότι διαβάζεις λογοτεχνία παλιάς εποχής.
Λογοτεχνία παλιάς κοπής.
Η ευχή, είναι ένα βιβλίο με κοινωνικοπολιτικές προεκτάσεις & μέ χροιά αστυνομικής λογοτεχνίας.
Καθώς διαβάζεις το βιβλίο βυθίζεσαι όλο και περισσότερο στην ιστορία του, αισθάνεσαι ότι περπατάς και εσύ στο buenos aires μαζί με τους ήρωες του βιβλίου, καθώς η ατμόσφαιρα που σου δημιουργεί είναι τόσο έντονη που νιώθεις να αγγίζεις “τις σελίδες του βιβλίου”.
Το βιβλίο αγγίζει πολλά κοινωνικά θέματα και πολιτικά.
Τον φόβο της εξουσίας.
Την χειραγώγηση.
Τα πολιτικά δρώμενα της δικτατορίας & τα σφάλματα που έγιναν εις βάρος του λαού.
Μέσα από αυτό το βιβλίο γνώρισα μία πτυχή της ιστορίας που δεν γνώριζα.
Μου αρέσει πολύ όταν ένα βιβλίο μου δίνει το έναυσμα για να ψάξω και εγώ η ίδια περισσότερα για γεγονότα που έγιναν πριν την γενιά μου και στιγμάτισαν ιστορίες λαών και ψυχές ανθρώπων.
Οι Μητέρες και οι Γιαγιάδες του Μαϊου, του βρόμικου πολέμου της Αργεντινής του έτους (1976-1983) όχι πολύ μακριά από την εποχή μας, που ακόμη και σήμερα συνεχίζουν ακάθεκτες το έργο τους.
Μάλιστα πρόσφατα Οι Γιαγιάδες της Πλατείας του Μαΐου γιόρτασαν την 40η επέτειο από την ίδρυση της οργάνωσής τους, αλλά και την 125η ταυτοποίηση ενός παιδιού που είχε αποσπασθεί από την οικογένειά του από στρατιωτικούς κατά τη διάρκεια της δικτατορίας στην Αργεντινή.
Είναι γυναίκες που δημιούργησαν ένα κίνημα για να βρουν τα παιδιά τους που “εξαφανίστηκαν” την περίοδο εκείνου του πολέμου κατά την οποία το στρατιωτικό καθεστώς απηγαγε, βασάνισε και σκότωσε χιλιάδες πολιτικούς αντιπάλους, κλέβοντας τα παιδιά των κρατουμένων και εξαφανίζοντας κάθε ίχνος των θυμάτων.
Η συγγραφέας με αριστοτεχνική μαεστρία πλέκει μία ιστορία γύρω από αυτό το κίνημα τις μαμάδες και τις γιαγιάδες του Μαϊου ( δεν γνωρίζω αν είναι αληθινή η ιστορία του βιβλίου) όμως με τον τρόπο της η συγγραφέας σου δημιουργεί πάρα πολλά συναισθήματα.
Μίσος, πόνο, δάκρυα ψυχής, σε γονατίζει και σε ματώνει ταυτόχρονα.
Δεν είναι εύκολο βιβλίο.
Καθώς μέσα του υπερισχύει η βία.
Σε κάθε έκβαση και μορφή της.
Εκείνη της αγάπης.
Εκείνο του φόβου.
Εκείνη της Ελπίδας.
Εκείνη του μίσους.
Εκείνη του έρωτα.
Και εκείνη του φόνου..
Πώς δολοφονείς εκείνους που σε δολοφόνησαν;
Κάπως έτσι ξεκινάει η αρχή του βιβλίου.
Και είναι μία φράση που το στιγματίζει.
Και όχι μόνο το βιβλίο & την ιστορία του, αλλά τον αναγνώστη τον ίδιο.
Διαβάζοντας ψάχνεις να βρεις που αρχίζει και πού τελειώνει η υπομονή.
Ψάχνεις τα όρια, του ανθρώπου.
Πού μπορει να σε φτάσει η αγάπη;
Μπορεί να σε κάνει σοφότερο η έναν φονιά;
Μπορείς αλήθεια να σκοτώσεις εκείνους που σκότωσαν την ψυχή σου;
Δεν χωράει πάντα η συγχώρεση στη ζωή.
Είναι ευλογία να συγχωρείς.
Αλλά υπάρχουν κάποιες στιγμές που η συγχώρεση “ντρέπεται να σε κοιτάξει στα μάτια” καθώς και η ίδια νιώθει “φτωχή” απέναντι στις δικές σου πληγές.
Είναι από εκείνες τις φορές που ακόμη και ο διαβολος δακρύζει μπροστά σου ηττημένος από τις πράξεις των οπαδών του.
Και ο Θεός προτιμάει την απουσία, γιατί νιώθει ανήμπορος απέναντί σου.
Η ευχή είναι ένα βιβλίο που με σόκαρε.
Με λύγισε.
Αληθινό και στενάχωρο.
Κλειστοφοβικό σε πολλά σημεία.
Είναι θα μπορούσα να πω ένα σπάνιο βιβλίο, όχι τόσο για την ιστορία του που εγώ δεν την έχω ξανασυναντήσει σε άλλο βιβλίο, αλλά για τον τρόπο που σε καθηλώνει.
Σε κάνει όμηρο των λέξεων τού, σε κάνει όμηρο στη μαγεία των σελίδων του.
Σε τραβάει μαζί του στα σκοτεινά βάθη χωρίς να ξέρεις αν το φωτεινό τούνελ θα μπορέσεις πραγματικά να το φτάσεις για να πάρεις την πολυπόθητη ανάσα ζωής.
Η συγγραφέας για άλλη μία φορά ανέβασε τον πήχη πολύ ψηλά.
Θέλω να δανειστώ μία φράση ενός Έλληνα συγγραφέα, που αισθάνομαι ότι ταιριάζει απόλυτα σε αυτό το βιβλίο:Πάρτε ένα βιβλίο οποιουδήποτε Έλληνα συγγραφέα και κρύψτε το όνομα του. Θα νιώσετε σαν να διαβάζετε κάποιον μεγάλο ξένο συγγραφέα».
Πραγματικά αυτή η συγγραφέας σε κάθε βιβλίο της, κλείνοντας και την τελευταία σελίδα, δεν σε αφήνει να την ξεχάσεις, και να πας εύκολα στο επόμενο βιβλίο.
Σε κρατάει λίγο ακόμα, ή ίσως και πολύ μέσα στις σελίδες τού μυθιστορήματος της.
Δεν σε αφήνει να ξεφύγεις, αλλά σου θέτει προβληματισμούς που σε ακολουθούν και στην υπόλοιπη ζωή σου.
Η ευχή είναι ένα βιβλίο που πρέπει να διαβαστεί από όλους.
Για την ιστορία του, που δεν πρέπει ποτέ να ξεχαστεί από κανέναν.
Και γιατί είναι ένα διαμάντι μιας λογοτεχνίας που λείπει από τα σημερινά ελληνικά δεδομένα.
Η ευχή ήρθε για να μείνει ανεξίτηλη στη ψυχή μας.
Ακόμη και αν μέσα της ζεί μια κατάρα.!!
ΠΗΓΗ bookhousecollector.blogspot.com
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ Η ΕΥΧΗ
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ Η ΕΥΧΗ