Η Αυτοκρατορία του Φεγγαριού 3: O πυρσός της ελπίδας.
Το τελευταίο κεφάλαιο γράφτηκε στην ιστορία του Άλφρεντ και του Μάικ. Η αυλαία έπεσε αφήνοντας τους αναγνώστες και τους χαρακτήρες στην άβυσσο των συναισθημάτων τους και με μια γλυκόπικρη γεύση στα χείλη. Ένα ταξίδι τέλειωσε, ένα άλλο ξεκινά. Προσωπική άποψη: Νάντια Κίσκα
1646 σελίδες. 3 βιβλία. 2 αδέρφια. Ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή. Ή μήπως όχι; Έχοντας διαβάσει τα προηγούμενα δυο βιβλία της τριλογίας «Η αυτοκρατορία του φεγγαριού» πίστευα ότι ήμουν προετοιμασμένη για ό,τι ήταν αυτό που μου επιφύλασσε ο κύριος Αγγελίδης. Η λέξη κλειδί στην πρόταση είναι το ρήμα «πίστευα». Πίστευα κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που με περίμενε.
«Δεκαέξι χρόνια. Τόσο θεωρείται ότι είναι αρκετό ώστε να σβήσει το φως με το οποίο σφυρηλατούνται οι ψυχές μας. Μπορείς να καταλάβεις ποιος από όλους είναι ο κλειδοκράτορας από τα μάτια του. Αυτό έλεγε πάντα η Εντέλ».
Ορκίζομαι ότι το τρίτο βιβλίο της σειράς είναι από τα βιβλία που θες αλλά δεν πιστεύεις ότι αξίζεις. Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί δυο βιβλία ώστε να χτίσει έναν κόσμο που καταστρέφει συθέμελα στο τρίτο. Αλλά με την καλή έννοια. Όση ώρα το διάβαζα, το φανταζόμουν σαν χολιγουντιανή ταινία με τον Thomas Brodie-Sangster σαν Άλφρεντ και Μάικ και την Ellie Bamber σαν Ντίτα. Ο κόσμος του Γιώργου Αγγελίδη είναι καλοδουλεμένος ως και την παραμικρή λεπτομέρεια. Μέχρι και οι κόκκοι χώματος είναι στρατηγικά τοποθετημένοι ώστε να εξυπηρετήσουν τον σκοπό που τους έχει δοθεί από τη γέννησή τους. Ο συγγραφέας δεν έχει γράψει απλά ένα καλό βιβλίο. Έχει γράψει και ένα εξαιρετικό σενάριο για μια ταινία που θέλω πολύ να δω. Οι εικόνες που σου περνάει με την ανάγνωση είναι κάτι μαγικό. Μοναδικό. Νομίζεις ότι μπορείς να γευτείς το αίμα στο στόμα σου, να αγγίξεις τη σκόνη που αφήνεις πίσω σου ενώ σε κυνηγούν οι Ντρέιγκανς, ενώ προβάλλει την αδερφική αγάπη με έναν τόσο γλυκό μα συνάμα καταστροφικό τρόπο. Με καθήλωσε! Με άφησε άφωνη και σε εγρήγορση! Επ’ ουδενί δεν περίμενα την εξέλιξη! Σίγουρα το καλύτερο της τριλογίας! Τα συναισθήματα με έπνιξαν, η ατμόσφαιρα έκανε την τρίχα μου να σηκωθεί και ω, Θεέ μου, η πλοκή! Ο συγγραφέας τη δούλευε υποχθόνια από το πρώτο βιβλίο και εμείς δεν είχαμε ιδέα! Προδοσία, προδοσία και πάλι προδοσία! Όλα μια μεγάλη προδοσία, τόσο, που έπρεπε να επιβεβαιώσω μια ή δυο φορές ότι το όνομα του συγγραφέα δεν είναι Martin. Η πλοκή δεν κυλάει αργά. Αλλά δεν κυλάει και γρήγορα. Είναι τόσο όσο χρειάζεται ώστε να προλάβεις να δεθείς με ισχυρά δεσμά με τους ήρωες ώστε να μπεις και εσύ στα διλήμματα και τις δοκιμασίες που καλούνται να φέρουν εις πέρας. Να διχαστείς. Να πονέσεις. Να βιώσεις την απώλεια και τη χαρά. H ατμόσφαιρα είναι αυτό ακριβώς που περιμένεις σε ένα post-apocalypse βιβλίο. Χάος, πόνος και οδύνη. Στρατιές δαιμόνων ανασαίνουν στο αυτί σου και τρέχεις να σώσεις τη ζωή σου. Αλλά μήπως η ζωή σου δεν αξίζει τίποτα σε έναν κόσμο που οι αγαπημένοι σου δεν έχουν ευκαιρία; Ένα ηθικό δίλημμα όλο το βιβλίο. Διλήμματα για το τι θα έκανες εσύ. Το τι πρέπει να κάνει ο χαρακτήρας. Τι πρέπει να κάνω; Να συνεχίσω να διαβάζω ή δεν είμαι προετοιμασμένη για αυτό που με περιμένει παρακάτω; Spoiler alert: Δεν είσαι. Δεν είσαι επ’ ουδενί προετοιμασμένος για αυτό που θα διαβάσεις παρακάτω. Δύο βιβλία και ο shipper μέσα μου κοιμόταν. Γιατί στην τελική, δεν διάβαζα ρομαντικό μυθιστόρημα και ήθελα να επικεντρωθώ στην πλοκή και την αποστολή των διδύμων. Έρχεται όμως κάπου εκεί το τρίτο να μου δώσει τα συναισθήματα που δεν ήμουν έτοιμη να λάβω. Ρομαντικά συναισθήματα. Αλλά σε τόσο μικρή δόση, που σε κάνει να διψάς για παραπάνω, αλλά την ίδια στιγμή δεν θες, γιατί η πλοκή και το ταξίδι είναι πολύ μεγαλύτερα από ένα ειδύλλιο, και κάθομαι και κοιτάω τις σελίδες διχασμένη, μην ξέροντας τι θέλω! Η γλώσσα υπέροχη. Καθόλου επιτηδευμένη, αλλά δουλεμένη σωστά ώστε να σου περνάει το μήνυμα χωρίς να σε βαραίνει. Οι χαρακτήρες πολλοί. Και όλοι δομημένοι πλήρως, ακόμα και εάν δεν χρειάστηκε ποτέ να μάθεις το παρελθόν τους παρά κάποια κομμάτια. Γιατί στην τελική, μετράει το τώρα, όχι το τότε. Δεν νομίζω ότι μπορώ να το προτείνω αρκετά! Κύριε Αγγελίδη, θέλω έναν οδηγό με σκίτσα και όρους και ιστορίες και γενικά θέλω και άλλο!
«Τότε θα τους αποδείξω ότι καλά έκαναν και με εμπιστεύτηκαν. Δεν έχω κάτι να χάσω. Όπως λένε άλλωστε, η μοναδική πραγματική αποτυχία είναι η αποτυχία να προσπαθήσεις», είπε, ξεκινώντας να σκάβει προς την επιφάνεια.
Περίληψη: Η σφραγίδα του χαμού έχει αφυπνισθεί, ανοίγοντας τον δρόμο για τον πατέρα των Δαιμόνων, τον Σβάλγκορ, να εισβάλλει στη Γη. Ο κόσμος καταρρέει στη σκιά του σκότους. Κι όμως, τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμη. Ακόμη κι όταν φαίνεται πως όλα έχουν χαθεί, ο Άλφρεντ και ο Μάικ, ενωμένοι επιτέλους, αποφασίζουν πως δεν πρόκειται να τα παρατήσουν. Τίποτα δεν τους φοβίζει πια. Ούτε καν ο ίδιος ο θάνατος. Έχουν έρθει άλλωστε κι οι δυο αντιμέτωποι μαζί του στο παρελθόν. Με παλιούς και νέους συμμάχους ξεκινάνε για ένα τελευταίο ταξίδι, δυσκολότερο και πιο επικίνδυνο απ’όλα τα προηγούμενα. Ένας μασκοφόρος θα τους αποκαλύψει το μονοπάτι. Μια Πυθία με γνώριμη φωνή θα τους καθοδηγήσει μέσα από φωτιά και πάγο. Κι εκείνοι, δίχως άλλη επιλογή, θα την ακολουθήσουν ξεκινώντας μια μάχη με τον χρόνο. Διότι ο Σβάλγκορ ήδη γνωρίζει τι επιχειρούν να βρουν και είναι πρόθυμος να εξαπολύσει όλες του τις δυνάμεις.
ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ “Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ – Ο ΠΥΡΣΟΣ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ