Άραγε, πού µπορεί µια καρδιά
να ησυχάσει;
Ευχαριστώ πάρα πολύ που δεχτήκατε να μιλήσετε στην στήλη μου “BOOKάρουμε γιατί ΓΟΥΣΤάρουμε και ΠΡΟΒΑΛΛΟΥΜΕ”. Ήθελα να μας πείτε κάποια πράγματα για να σας γνωρίσουμε καλύτερα… Ποια είναι η Μαρία Φώσκολου…
Ευχαριστώ πολύ για την τιμή που μου κάνετε σήμερα, και οφείλω να ομολογήσω πως είναι η πρώτη μου συνέντευξη. Γεννήθηκα στην Αθήνα, δεκαετία δεν θα αναφέρουμε… και μεγάλωσα στα προάστια του Πειραιά. Είμαι το μεσαίο παιδί μιας πενταμελούς οικογένειας με μία μεγαλύτερη και μια μικρότερη αδερφή. Σήμερα είμαι παντρεμένη, έχω δύο αγοράκια και έναν πιστό φίλο τον Όσκαρ. Οφείλω να ομολογήσω πως από μικρή είχα καλλιτεχνική φύση. Στην εφηβεία μου ξεκίνησα να γράφω στίχους, που ποτέ δεν έδειξα σε κανέναν, κυρίως επειδή ντρεπόμουν. Ήμουν πολύ κλειστό παιδί. Αργότερα συνέχισα με τα παιδικά παραμύθια, όπου σήμερα έχουν τη χαρά να τα ακούνε κατά αποκλειστικότητα τα παιδιά μου.
Το μυθιστόρημα ήρθε λίγο αργότερα στη ζωή μου και ήταν κάτι που βγήκε πολύ φυσικά από μέσα μου. Τώρα πια, κοιτώντας στο παρελθόν, συνειδητοποιώ ότι ανέκαθεν έφτιαχνα ιστορίες είτε σε στίχους, είτε σε κείμενα που φιλούσα μέσα σε ημερολόγια.
Σκέφτομαι ότι δεν είναι καθόλου εύκολο (ή μήπως όχι) η συγγραφή ενός βιβλίου… Ειδικά αν είναι το πρώτο ενός συγγραφέα…. τι δυσκολίες αντιμετωπίσατε εσείς;
Όπως σου ανέφερα και πριν, η ιστορία βγήκε εντελώς αβίαστα από μέσα μου. Δεν ξέρω αν συμβαίνει και στους άλλους συγγραφείς αυτό, αλλά εγώ δεν δυσκολεύτηκα πουθενά.
Στην αρχή μου ήρθε η κεντρική ιδέα και αργότερα, όταν οι ήρωες μου πήραν μορφή επάνω στο χαρτί, η ιστορία εξελίχθηκε από μόνη της. Τόσα χρόνια άκουγα γνωστούς συγγραφείς να λένε πως οι ήρωες τούς μιλούσαν και δεν το πίστευα. Κι όμως, οι ήρωές μου ήταν δίπλα μου σε όλο το ταξίδι και λες και μου περιέγραφαν τα γεγονότα κι εγώ απλώς τα αποτύπωνα στο χαρτί. Όπως καταλαβαίνεις, ήταν μια απόλαυση και ένα μαγικό ταξίδι η συγγραφή αυτού του βιβλίου.
Συστήστε μας με λίγα λόγια το βιβλίο σας. Πώς σας ήρθε η έμπνευση για αυτή την ιστορία; Είναι μυθοπλασία ή μια αληθινή ιστορία που ζήσατε η ίδια ή ακούσατε από δικούς σας ανθρώπους;
Η αρχική ιδέα μου ήρθε ακούγοντας την ιστορία ενός μεγάλου έρωτα σε μια είδηση. Η υπόλοιπη ιστορία είναι βασισμένη μεν σε πραγματικά γεγονότα, γιατί μην ξεχνάμε πως όλα τα πρόσωπα του βιβλίου μου θα μπορούσαν να είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, αλλά σε ένα μεγάλο ποσοστό, είναι προϊόν μυθοπλασίας. Όταν ήρθε η πρώτη έμπνευση στο μυαλό μου, ήξερα σε ποια μονοπάτια ήθελα να βαδίσει η ιστορία μου. Βέβαια, η ηρωίδα μου η Δανάη, ήταν φιλελεύθερο πνεύμα και πολλές φορές μου κρατούσε εκείνη πεισματικά το χέρι, θέλοντας να πάρει το τιμόνι στα δικά της χέρια. Όπως καταλαβαίνεις, την εξέλιξη δεν την όρισα εγώ…
Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να αποκομίσει ο αναγνώστης σας;
Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να περάσω κάποιο μήνυμα στον αναγνώστη, αλλά πιστεύω πως από την πλοκή του βιβλίου μπορεί κάποιος να καταλάβει έντονα, το γνωστό κλισέ πως τα χρήματα δεν φέρνουν την ευτυχία. Υπάρχουν σημαντικότερες αξίες στη ζωή μας, όπως είναι η αγάπη, η φιλία, ο έρωτας και φυσικά ο ιερός θεσμός της οικογένειας.
Το βιβλίο κάνει αναφορά στην αγάπη, στον έρωτα, στη φιλία και όχι μόνο… Τι ρόλο παίζουν στη δική σας ζωή, και πόσο σημαντικά είναι;
Όλα είναι εξίσου σημαντικά στη ζωή μου. Και πώς θα μπορούσαν να μην είναι, άλλωστε, αφού χωρίς φίλους, χωρίς τη γεύση του έρωτα, χωρίς την αγάπη στη ζωή μας δεν ζούμε, απλώς επιβιώνουμε. Η φιλία για παράδειγμα είναι πολύ ιερή λέξη. Έχω λίγους και καλούς φίλους, που η σχέση μας κρατάει πολλά χρόνια.
Ο έρωτας… μα τα πάντα γύρω μου είναι έρωτας! Από τον σύζυγό μου που ήταν κεραυνοβόλος έρωτας, για μένα που προσπαθώ να είμαι ρεαλίστρια… μέχρι το δροσερό αεράκι που μπορεί να μου χαϊδεύει τα μαλλιά ένα πρωινό. Το άρωμα ή ακόμα και η εικόνα ενός λουλουδιού είναι έρωτας! Και φυσικά, τα παιδιά μου! Ξέρεις καμιά μαμά να μην είναι ερωτευμένη με τα παιδιά της;
Όσο για την αγάπη, θεωρώ πως είναι η βασική τροφή της ψυχής μας. Χωρίς αυτούς που αγαπάμε και μας αγαπούν, θα ήμασταν δυστυχισμένοι. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους ανθρώπους. Η μαγεία της αγάπης είναι όταν την προσφέρεις…
Πιστεύετε ότι το βιβλίο δίνει ώθηση σε γυναίκες, οι οποίες έχουν κακοποιηθεί, να σπάσουν τα δεσμά τους και να ελευθερωθούν;
Αν και θεωρώ πως η λύτρωση για τον καθένα είναι κάτι πολύ προσωπικό, γιατί ο καθένας μας βλέπει από διαφορετική σκοπιά τα πράγματα, θέλω να ελπίζω πως θα καταφέρει να κάνει τις γυναίκες που πέφτουν θύματα κακοποίησης να καταφέρουν να αποδράσουν από τη φυλακή που κάποιος άλλος διάλεξε για εκείνες. Εύχομαι να μπορέσει να τις βοηθήσει, να τους δώσει κουράγιο να μιλήσουν, να ζητήσουν στήριξη χωρίς να ντρέπονται. Κανένας δεν αξίζει να μένει σε μια κατάσταση που τον κάνει δυστυχισμένο, και θα πρέπει να θυμόμαστε πάντα πως το κάθε πρόβλημα έχει και τη λύση του.
Πώς νοιώσατε όταν γράφατε τη λέξη “ΤΕΛΟΣ” στο βιβλίο σας; Αλήθεια, έχετε ξεκινήσει να γράφετε το επόμενο, ή είναι νωρίς ακόμα;
Αν και την τελευταία τελεία στο βιβλίο δεν την έβαλα εγώ, αλλά η Δανάη, οφείλω να ομολογήσω πως για μένα είχε μια γλυκόπικρη γεύση. Από τη μία με κυρίευε μια συγκίνηση για όλο αυτό που δημιούργησα, που ήταν κάτι νέο για μένα, μια αγωνία για το πόσο καλό είναι και από την άλλη, μια μελαγχολία που η Δανάη μου θα κλεινόταν πια στις σελίδες αυτού του βιβλίου και δεν θα μου ψιθύριζε πλέον στο αυτί όσα νιώθει.
Όσον αφορά το επόμενο βιβλίο, θα σου ομολογήσω πως εκεί που το τελείωνα, ήρθαν ξανά οι ήρωες μου και άρχισαν να μου αποκαλύπτουν νέες περιπέτειες, που με γύρισαν ξανά από το πρώτο κεφάλαιο. Όπως καταλαβαίνεις, έχουν πολλά να μου πουν ακόμα…
Πιστεύω πως δεν υπάρχει νωρίς ή αργά για αποτυπώσει κάποιος τις σκέψεις του στο χαρτί, ειδικά όταν βγαίνει αβίαστα από μέσα του. Από τη στιγμή που έτσι ξαφνικά με επισκέφθηκε η ιδέα, δεν είχα άλλη επιλογή… δεν μπορώ να χαλάσω χατίρι στους ήρωες μου.
Πώς προέκυψε για την έκδοση του πρώτου σας βιβλίου η συνεργασία με της εκδόσεις Πηγή;
Για να είμαι ειλικρινής, όταν έγραφα το «Πόσο αντέχει μια καρδιά» δεν είχα στο μυαλό μου ότι θα ερχόταν η μέρα που θα το έβλεπα τυπωμένο στο ράφι ενός βιβλιοπωλείου. Στο δικό μου ράφι το είχα, αλλά για των βιβλιοπωλείων δεν το φανταζόμουν.
Όπως και παλιότερα, έγραφα μόνο για μένα, όμως τελειώνοντάς το, ο σύζυγός μου ανέφερε σε μια πολύ καλή μου φίλη πως είχα γράψει ένα μυθιστόρημα. Δεν φαντάζεσαι πόσο ντράπηκα! Εκείνη, ως δεινή αναγνώστρια, φυσικά και το πήρε αμέσως. Την επόμενη κιόλας μέρα με πήρε τηλέφωνο να μου κάνει παράπονα πως την έκανα να ξενυχτήσει! Ύστερα από δύο μέρες το είχε τελειώσει και με επέπληξε που το έκρυβα τόσο καιρό. Επί λέξει μου είπε πως θα είναι κρίμα να μην εκδοθεί! Ήταν η κινητήριος δύναμη για να καταλήξω να το στείλω σε κάποιους εκδοτικούς οίκους.
Η πρώτη κρούση ήρθε από έναν εκδοτικό οίκο που αγνοούσα μέχρι πρόσφατα. Όμως κάτι με κρατούσε πίσω και δεν προχώρησα σε αυτή τη συνεργασία, ενώ όπως φάνηκε στη συνέχεια, η διαίσθησή μου ήταν σωστή. Με προσέγγισαν από τις Πρότυπες Εκδόσεις Πηγή και από την αρχή με έκαναν να νιώσω πως έμπαινα σε μια δεμένη οικογένεια.
Τελειώνοντας με τις ερωτήσεις, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για τη χαρά να σας απολαύσουμε, και να μας πείτε πώς μπορούνε οι αναγνώστες να σας βρουν και να επικοινωνήσουν μαζί σας.
Θα χαρώ να επικοινωνήσουν μαζί μου στη σελίδα μου στο facebook ή στο Instagram.
Μπορούν να με βρουν ως «Μαρία Φώσκολου Η Σελίδα Μου» και «foskolou.maria.writer» αντίστοιχα.
Θέλω και πάλι να σε ευχαριστήσω που μου έδωσες την ευκαιρία να σας μιλήσω λίγο για μένα και να μιλήσω σε όλους για το έργο μου.
Δείτε το βιβλίο εδώ
Γράφει η: Λίτσα Λαμπρακοπούλου