“Μια φιλοσοφημένη αλληγορία, που πολλοί μπορούν να διαβάσουν”

Ίσως το πιο αλλοπρόσαλλο μυθιστόρημα που έχω ποτέ διαβάσει. Μια ουτοπική δυστοπία, εμπλουτισμένη με μπόλικη φιλοσοφική διάθεση. Μια διάθεση που αρχικά τουλάχιστον, δυσκολεύτηκα πολύ να ακολουθήσω, δεδομένου του ότι το “Μια γη με περιττούς ανθρώπους” ακολούθησε ένα επίσης πολύ δύσκολο βιβλίο και ήδη το μυαλό μου είχε γεμίσει με ιδέες. Όσο προχωρούσε όμως η ανάγνωση κι εγώ εντρυφούσα στο στυλ και το ύφος του συγγραφέα, τόσο άρχισε να με εντυπωσιάζει η πρωτότυπη ιστορία και η μοναδική του γραφή.

Είναι που λέτε, η Κόνορ και ο Ωρίων, ταξιδιώτες αυτού ή κάποιου άλλου κόσμου, σήμερα, εχθές ή κάποια στιγμή αύριο. Με το κίτρινο σαραβαλάκι τους περιδιαβαίνουν τις χώρες που αποτελούν τον κορμό του κόσμου, φιλοξενούνται από τους κατοίκους τους και γνωρίζουν τις συνήθειες, τους νόμους και τα κατεστημένα τους. Η κάθε χώρα διέπεται από διαφορετικούς νόμους. Νόμους που μπορούν να τρελάνουν τον μη υποψιασμένο ταξιδιώτη. Σε μια χώρα, οι κάτοικοι πρέπει να είναι πάντα σε περιττό αριθμό. Ποτέ ζυγό. Ακόμα κι οι οικογένειες. Δεν επιτρέπεται ποτέ να είναι 2-4-6 κτλ. Σε άλλη πάλι χώρα, προσπαθούν να εξαλείψουν στο 100%, αν είναι ποτέ δυνατόν, τον κίνδυνο ατυχήματος των κατοίκων. Δεν χρησιμοποιούν μαχαίρια και πιρούνια, τα κρεβάτια είναι νερού, τα κτίρια μονώροφα. Σε μια τρίτη, ο όρος βιβλιοφιλία έχει περάσει σε άλλο επίπεδο, αφού ολόκληρη η πόλη είναι μια βιβλιοθήκη!!! Στην πορεία τους ο Ωρίων κι η Κόνορ γνωρίζουν ιδιαίτερους και άκρως ενδιαφέροντες ανθρώπους. Γνωρίζονται και καλύτερα οι δυο τους. Δένονται με ένα δέσιμο που μόνο οι μοναχικοί άνθρωποι μπορούν να νιώσουν.

Από τα λίγα που μπορεί να μάθει κανείς για τον συγγραφέα, αφού μένει μακριά από τη δημοσιότητα αλλά και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είναι ότι δραστηριοποιείται εδώ και χρόνια ως ερασιτέχνης αστρονόμος και ότι τη διάρκεια των φοιτητικών του χρόνων, ασχολήθηκε έντονα με τη διάδοση της ρητορικής τέχνης, ιδρύοντας τον Σύλλογο Ρητορικής «Λόγοι», μέσω του οποίου οργάνωσε πολυάριθμα σεμινάρια και εκδηλώσεις αγώνων επιχειρηματολογίας (debates)*. Οι ενασχολήσεις του αυτές αναδύονται έντονα μέσα από τη γραφή του. Το “Μια γη με περιττούς ανθρώπους” είναι ένα road trip μέσα στο χωροχρόνο, με τους διαλόγους να ξετυλίγονται με στακάτο ρυθμό και έξοχες παύσεις, ακριβώς όπως σε μια πολιτική αντιπαράθεση. Γρήγορες και κοφτές εναλλαγές, σα σε παιχνίδι πινγκ-πονγκ.

Στο επιστέγασμα των παραπάνω, έρχονται να προσθέσουν τη δική τους υπέροχη πινελιά, τα χαριτωμένα σκίτσα του Κώστα Θεοδώρου, που μπορούν και στέκονται αυτόνομα, σα μια αυτοτελής ιστορία. Επιπλέον, η όμορφη έκδοση, με τα γήινα χρώματα και το καλοσχεδιασμένο ταξιδιάρικο εξώφυλλο, ο πανέξυπνος, αν και διφορούμενος τίτλος, το στιβαρό χαρτί και η serif γραμματοσειρά, του προσδίδουν κύρος και διαχρονική αξία.

Το “Μια γη με περιττούς ανθρώπους” είναι μια φιλοσοφημένη αλληγορία, που πολλοί μπορούν να διαβάσουν και να κατανοήσουν, αλλά λίγοι να την εκτιμήσουν. Προσωπικά, δεν είμαι σίγουρη ότι μπόρεσα να κατανοήσω πλήρως τα νοήματα που κρύβει ο Ορφέας Βουτυράς πίσω από τις λέξεις του, ωστόσο, αυτά που ενστερνίστηκα με έκαναν να αγαπήσω αυτό το μικρό διαμαντάκι. Είναι από τα βιβλία που θέλω να έχω στη βιβλιοθήκη μου για να τα διαβάζω ξανά και ξανά. Αν σας αρέσουν λοιπόν αυτού του είδους οι ιστορίες, σας το συστήνω ανεπιφύλακτα!

• Πολλοί ταξιδεύουν για να ξεφύγουν από τη ζωή. Οι υπόλοιποι ταξιδεύουν για να μην τους ξεφύγει η ζωή.

• Τα μέτρια βιβλία σε κάνουν να νιώθεις ότι μπορείς να καταλάβεις άλλους ανθρώπους. Τα καλά βιβλία σε κάνουν να νιώθεις ότι υπάρχουν άλλοι άνθρωποι που σε καταλαβαίνουν.

• Κάποιοι γράφουν για να θυμούνται και άλλοι για να ξεχνιούνται.

ΠΗΓΗ vivliosimeia.blogspot.com
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΙΑ ΓΗ ΜΕ ΠΕΡΙΤΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ