Η Παγκόσμια Ημέρα Φωτογραφίας γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 19 Αυγούστου! Αφορμή στάθηκε ένα γεγονός 183 χρόνια πριν, κατά το οποίο ο Γάλλος καλλιτέχνης και φωτογράφος Λουί Νταγκέρ, ήταν ο πρώτος που κατάφερε να αποθανατίσει ανθρώπινη μορφή σε φωτογραφία, η οποία τραβήχτηκε από το παράθυρο του σπιτιού του και αποθανάτιζε ένα δρόμο του Παρισιού και 3 ανθρώπους.
Από τότε, εκατομμύρια φωτογραφίες έχουν αποτυπώσει στιγμές μέσα στο χρόνο… Στιγμές σημαδιακές, σημαντικές, ιστορικές. Στιγμές που δεν πρέπει να ξεχαστούν και που στάθηκαν αφορμή και έμπνευση για τους συγγραφείς μας!
Περιγραφή
Mübadele! Ανταλλαγή! Κατακαλόκαιρο του 1924 και μεγάλο μέρος του Ελληνικού πληθυσμού, ξεριζώνεται από τα χώματα των αλησμόνητων πατρίδων και ξεκινά για την μητέρα Ελλάδα! Ανάμεσά τους και μια μητέρα, η Ελένη, με τα τρία μικρά παιδιά της. Τον Ιουστίνο, τον Σταυράκη και την Γεσθημανή. Ξεριζώνονται απ’ τον τόπο τους, απ’ το σπίτι τους… Η περιουσία τους, οι φίλοι τους, η ζωή που έχτισαν, όλα, εγκαταλείπονται… Αφήνουν το ιερό χώμα που σκεπάζει τους νεκρούς τους… Θα τους αφήσουν εκεί, οι κεκοιμημένοι δεν μπορούν ν’ ακολουθήσουν…
Ο σπαραγμός του αποχαιρετισμού, αιωρείται πάνω απ’ το πακεταρισμένο νοικοκυριό, μέσα στα σκοτεινά αναστατωμένα δωμάτια του πατρικού σπιτιού. Λίγο πριν το μεγάλο ταξίδι, βγαίνουν φωτογραφία στο μπαλκόνι του σπιτιού, να ‘χουν να το θυμούνται. Κι ύστερα, μια εικόνα τοποθετείται μ’ ευλάβεια σ’ ένα μποχτσά… Και το κλειδί της εξώπορτας, ένα μαύρο μεγάλο κλειδί, μ’ ένα σταυρό στην κορυφή, κρύβεται βιαστικά στον κόρφο της μάνας. Θα γυρίσουν και θα βάλουν και πάλι το κλειδί στην εξώθυρα. Θα το κατορθώσουν άραγε…;
Κι η μεγάλη περιπέτεια αρχίζει… Οι χαρές που τους σημάδεψαν μέχρι τώρα κι οι λύπες, μένουν πίσω, στην αγαπημένη Καππαδοκία, σ’ αυτόν τον παράξενο τόπο με τις αρχαίες υπόγειες πολιτείες. Πρέπει να περάσουν τη θάλασσα που τους χωρίζει από την νέα τους πατρίδα. Κρατώντας τα παιδιά της απ’ το χέρι, ξεκινά το ταξίδι… Τί θ’ απογίνουν; Ποια θα είναι η μοίρα τους; Κι η γλυκιά Ελλάδα, που έκρυβαν τη σημαία της στο μπαούλο τους απ’ το φόβο των Τούρκων, πώς θα τους υποδεχτεί; Νεβσεχίρ (Νεάπολη), Κωνσταντινούπολη, Θεσσαλονίκη (Νεάπολη), 3 πόλεις σε μια ιστορία. Το κουράγιο της Ελένης μέσα σε λίγες λεξούλες… «Ας φθάσουμε εκεί ζωντανοί, κι έχει ο Θεός!».
Περιγραφή
Η Αλεξάνδρα, δασκάλα σε δύσκολους για την πατρίδα μας καιρούς, έγραφε στις ημερολογιακές της σημειώσεις, πως οι πονεμένοι άνθρωποι είναι οι προνομιούχοι της ζωής, οι περισσότερο αισιόδοξοι, αφού διατηρούν αμόλυντη την έφεση γι αγάπη, ζωντανή την πίστη στον άνθρωπο και στην ίδια τη ζωή, οπότε ίσως είναι και οι μόνοι που έχουν τη δυνατότητα να διατηρούν ανέπαφη τη διάθεση για να κυνηγούν χίμαιρες. Αργότερα βίωσε μέχρι το μεδούλι της την πραγματικότητα της ζωής, η οποία πολλές φορές ξεπερνά το σενάριο και του πιο ευφάνταστου δημιουργού. Κατά πως έλεγε και ο Ευριπίδης: « Η μοίρα φανερώνεται κάτω από πολύ διαφορετικές μορφές. Οι θεοί αποτελειώνουν πολλά πράγματα κόντρα στη δική μας προσδοκία κι εκείνα που τα περιμένουμε δεν έρχονται. Μα ο Θεός ανοίγει το δρόμο σε απρόβλεπτα γεγονότα ». Συνέχισε, όμως, απτόητη μέχρι το βάθος της ηλικίας της να υπηρετεί με ασυμβίβαστη θέληση το λειτούργημά της, και μετά αποτραβήχτηκε με αξιοπρέπεια στη συνταξιοδότηση, φορτωμένη αρκετά προβλήματα υγείας. Στις αθώες ψυχές των παιδιών της, όπως πάντα η ίδια αποκαλούσε τους μαθητές της, δεν παρέλειπε όλα αυτά τα χρόνια να ενσταλάζει την αγάπη για τον άνθρωπο, όποιος κι αν είναι αυτός, όποια γλώσσα κι αν μιλάει, όποιο χρώμα κι αν έχει το δέρμα του. Ακόμα και τα τραγούδια που τους μάθαινε, πολλά σε στίχους δικούς της, μιλούσαν για τη φιλοπατρία, την ειρήνη στον κόσμο, τη φιλία και την αδελφοσύνη όλων των λαών της γης…
Περιγραφή