Το «Γειώνομαι» διέπεται από μία σταθερότητα…
Τα κομμάτια του άλλωστε συναντιούνται, βαδίζουν και καταλήγουν σε αυτήν. Τα ποιήματα της συλλογής δεν έχουν κάποια άμεση συσχέτιση. Κυρίως το ένα προετοιμάζει το έδαφος του άλλου και δημιουργείται μια συνοχή. Η λέξη γεννάει μια λέξη και το ποίημα ένα ακόμη ποίημα.
Αν μπορούσαμε να δημιουργήσουμε ένα χρονοδιάγραμμα, αλλά με τα θέματα που πραγματεύεται η συλλογή, θα ξεκινούσαμε με την απογοήτευση και τη διάψευση των προσδοκιών μας, περνώντας σε μια κατάσταση νοσταλγίας και αναπόλησης που δημιουργεί ερωτήματα. Ερωτήματα που αλλάζουν τον θεματικό άξονα εμπλούτιζοντάς τον με μύχια συναισθήματα, κρυμμένες αλήθειες, ανάγκη για προσωπική ολοκλήρωση και δικαίωση, καταλήγοντας έτσι και πάλι στην ελπίδα, στα όνειρα, στη θέρμη…
Όπως δηλαδή βρισκόμαστε και στα δυο μας πόδια, ερχόμαστε σε επαφή με τη γη, το χώμα, τη φύση και συγχρόνως είμαστε αντιμέτωποι με αυτά που ξεπερνούν τη δική μας φύση. Περιπλανιόμαστε κι όμως γυρνάμε στο μέρος που ριζώνουμε. Πετάμε κι όμως γειωνόμαστε.
Τριάντα μία φορές…
Βαθιά ριζωμένα μέσα μου είναι αυτά τα τριάντα ένα κομμάτια. Πολλαπλές οι συνομιλίες μεταξύ μας. Με το «Μελανόμορφα», όμως, έχουμε μια ιδιαίτερη επικοινωνία. Μιλάμε για πράγματα που δε φαίνονται, που δεν παρατηρεί ο υπόλοιπος κόσμος. Όπως εκείνη η ελιά που βρίσκεται κρυμμένη σε κοινό σημείο -σε έναν ώμο- αλλά μόνον αυτός που γνωρίζει τη θέση της, που την έχει περιεργαστεί, μπορεί να την δει, να τη βαπτίσει με τα φιλιά του. Η ελιά άλλωστε μια λεπτομέρεια είναι σε ένα αχανές έργο που ο γλύπτης γνωρίζει καλά, γιατί θυμάται τι σκάλισε. Αντίστοιχα κι αυτός θέλει να τον θυμούνται, το γλυπτό του και το κοινό. Πως τρέχανε τα χέρια του όσο δημιουργούσε, πως σχίζονταν τα μάτια του σε κάθε του χαμόγελο, πως σκόνταφτε η γλώσσα του σε ζυγωματικά, λακκάκια και χείλη καθώς φιλούσε. Έρωτας είναι να δημιουργείς και όταν δημιουργείς ερωτεύεσαι. Αυτό λοιπόν είναι το Μελανόμορφα. Μια ωδή στη δημιουργία και στον έρωτα, στην αλληλεξάρτηση και την αλληλοδιαδοχή αυτών.
Μελανόμορφα
“Την ελιά εκείνη, την κρυμμένη στον ώμο,
κάτω από το ύφασμα,
μόνο εγώ την έχω βαπτίσει.
Σου λέω, σε ξέρω πιότερο και απ’ το δικό μου κορμί.
Και αν δεν έγραφα, θα ‘μουνα γλύπτης -πόσο καλά σε θυμάμαι.
Έτσι, να με θυμάσαι σου λέω.
Τα λιγνά μου χέρια να τρέχουν και τα μάτια να’ ναι σχιστά.
Άμα η γλώσσα σκοντάφτει όταν φιλάς… θα χαμογελώ.”
Βρείτε εδώ την ποιητική συλλογή “Γειώνομαι”