«Η μνήμη όπου κι να την αγγίξεις πονεί», είχε πει ο Σεφέρης. Ο κάθε άνθρωπος μεγαλώνει καθημερινά, βήμα-βήμα και στην πορεία της ζωής του γνωρίζει ανθρώπους, συναισθήματα κι αρώματα. Έτσι, μέσα στην ανεξήγητή του μανία να εκφράσει και την πιο μικρή λεπτομέρεια, καταφεύγει στην αιώνια τέχνη, την ποίηση. Αυτό ακριβώς συνέβη και στην δική μου περίπτωση κι ας έχω μπροστά μου άπειρες ακόμα εμπειρίες, ούσα μόνο δεκαεφτά χρονών.
Επειδή μεγάλωσα, καταρχάς, στη Λευκάδα (το νησί των ποιητών, όπως το αποκαλούν πολλοί) έβλεπα τους ποιητές παντού.
Η ποίηση είναι καθημερινότητα. Η ποίηση με άρωμα από την Λευκάδα.
Δεδομένη σε όλους άμεσα κι έμμεσα. Άμεσα, στις οδούς και στα αγάλματα ποιητών στις Πλατείες, στα τεράστια ράφια της Βιβλιοθήκης του νησιού και μάλιστα στο ίδιο το σπίτι του Σικελιανού, δύο βήματα απ’ το δικό μας. Έμμεσα, όμως, συνάντησα την ποίηση όταν πήγαινα με τον παππού για ψάρεμα πρωί-πρωί, που χάραζε ο ήλιος με την θάλασσα. Ή και το βράδυ. Τότε ήταν που η ποίηση έβγαινε περίπατο κι έκανε τ’ αστέρια χάντρες και την πραγματικότητα ψέμα. Από πάντα αγαπούσα την ποίηση με άρωμα από την Λευκάδα, γιατί μεγάλωσα μέσα από αυτή.
Ακόμα και στην Αθήνα, ανάμνηση του νησιού δεν έσβηνε, αντίθετα έκαιγε˙μαζί με πρόσωπα και στίχους που πάντα μου κρατούσαν συντροφιά. Έγραψα, λοιπόν, ποιήματα για τους ανθρώπους, που όχι απλά με έμαθαν να ζω, μα να ζω προπαντός ευτυχισμένη. Αφού πέρασαν δύο χρόνια δουλειάς πάνω στα ποιήματα αυτά με πολύ μεγάλη στήριξη από οικογένεια, φίλους και βοήθεια από τις Εκδόσεις Πηγή, εκδόθηκε η πρώτη μου ποιητική συλλογή. Μόλις κράτησα το βιβλίο στα χέρια μου, για πρώτη φορά, ένιωθα σαν να κρατάω τις αναμνήσεις μου σε σελίδες, που έχοντας διασφαλίσει την αθανασία τους, μπορούσα πλέον να δημιουργήσω κι άλλες.
Επιπλέον, μέσα στην διαδικασία της συγγραφής του βιβλίου μου, γνώρισα πολλά παιδιά της ηλικίας μου που κι αυτά αγαπούν την ποίηση εξίσου. Στους μεγάλους αρέσει να λένε πως εμείς οι έφηβοι περιφρονούμε τα ποιήματα. Στην πραγματικότητα, όμως, αρκετές νέες και νέοι εξελίσσουν αυτήν την τέχνη καθημερινά.
Άρα, λοιπόν, ο κόσμος αγαπά την ποίηση, γιατί να μην την αγαπά;
Στην τελική, τον βοηθά να εκφράσει όμορφα τις ανησυχίες και τα συναισθήματά του. Με το βιβλίο μου ήθελα να επουλώσω την νοσταλγία και της δικής μου μνήμης, μα ακόμα κι αν είμαι σχετικά μικρή, να προσφέρω κι εγώ, με την σειρά μου, την παρηγοριά που πάντα έφερνε η ποίηση στον άνθρωπο. Ο 21ος αιώνας δεν την παραμελεί αλλά την ωθεί με τον δικό του, ξεχωριστό τρόπο. Έτσι κι αλλιώς, η ποίηση και ο άνθρωπος είναι αλληλοεξαρτώμενες έννοιες. Χωρίς τον άνθρωπο δεν υπάρχει ποίημα, μα και χωρίς τον ποιητή δεν δημιουργείται ποτέ ο Άνθρωπος.
Αλίκη Βρεττού
(συγγραφέας)
Αλίκη Βρεττού// Ρέμβη// Εκδόσεις Πηγή