Πώς θα ήταν ένας κόσμος χωρίς ενσυναίσθηση;

Πώς είναι να ζεις χωρίς τον φόβο του θανάτου;

Αθανασία, μια ιδέα που η ανθρωπότητα κυνηγά από τότε που απέκτησε συνείδηση του εαυτού της, δεκάδες ιστορίες μιλούν για αυτό το άπιαστο όνειρο, δεν είναι δύσκολο να βρεις κάποιο βιβλίο φαντασίας, παλαιό ή νέο, που να αναφέρετε σε μια από αυτές, οι επιπτώσεις στον ψυχισμό ενός ατόμου ωστόσο, είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί πραγματικά να προβλέψει, δεν υπάρχει άλλωστε προηγούμενο, κανείς δεν νίκησε ποτέ τον θάνατο.

Άλλα και να τον νικούσε, το μυαλό μας, δεν έχει απεριόριστη χωρητικότητα, οι παιδικές μας αναμνήσεις τείνουν να θολώνουν με τον χρόνο, άλλα και ο χαρακτήρας μας, αλλοιώνετε και μεταβάλετε από τις εμπειρίες μας. Δενόμαστε με τους ανθρώπους γύρω μας και πονάμε όταν χάνουμε κάποιον από αυτούς. Αν όμως, κάποιος κατάφερνε να σπάσει το προσδόκιμο και συνέχιζε να ζει για, θεωρητικά, χιλιετίες χωρίς να βλέπει το τέλος στον ορίζοντα; Θα αντιλαμβάνονταν άραγε τον κόσμο όπως εμείς, ή θα τα έβλεπε όλα ένα τι πιο… ψυχρά; Τον ίδιο μπορεί να μην τον αγγίζει ο θάνατος, άλλα ο θάνατος είναι παντού ολόγυρα του, ένας ανεπιθύμητος συνταξιδιώτης, που αναπόφευκτα του κλέβει, κάθε τι για το οποίο τολμά να νοιάζεται.

Ένας αλληγορικός κόσμος μέσα από το βιβλίο φαντασίας «Μονάδα Ελέγχου 070»

Στο βιβλίο φαντασίας “Μονάδα Ελέγχου 070”, υπάρχει ένας άνθρωπος που, όχι μόνο είναι τεχνικός αθανασία, άλλα κατέχει και απύθμενες, υπερφυσικές δυνάμεις, και αποτελεί την κεφαλή μιας απίστευτα ισχυρής ομάδας ανθρώπων χωρίς αθανασία μεν, άλλα με παρόμοιες δυνάμεις και μεγάλη επιρροή στον κόσμο, γνωστή ως: οι Κόκκινοι Αφυπνιστές.

Οι γνώσεις και οι εμπειρίες που συγκέντρωσε ανά τους αιώνες, ξεπερνούν κάθε λογική, ο χρόνος και οι παρενέργειες των δυνάμεων του ωστόσο, δεν τον άφησαν αλάβωτο, όχι πως ο ίδιος αντιλαμβάνεται το πρόβλημα, για αυτόν, αυτό είναι το φυσιολογικό. Όλες αυτές οι γνώσεις και εμπειρίες, δεν είναι πλέον παρά δεδομένα, εργαλεία για τον σχεδιασμό των σχεδίων του. Συναισθήματα όπως αγάπη, μίσος, φιλία ή ενοχή, δεν υπάρχουν, χαμένες έννοιες που πλέον δεν της κατανοεί, άχρηστες χημικές ενώσεις που μας επηρεάζουν την θέληση μας, όμως χωρίς αυτές, είναι ελεύθερος να πράξει ως θέλει, δεν αντιλαμβάνεται ούτε το φύλο, θηλυκό, αρσενικό, πια η διαφορά; Δεν είναι παρά άνθρωποι, το μόνο που μετρά… είναι οι πιθανότητες και τα αποτελέσματα αυτών.

Η ιδέα πίσω από το βιβλίο

Όταν ξεκίνησα να γράφω το εν λόγω βιβλίο φαντασίας, ήθελα ο ηγέτης των Κόκκινων Αφυπνιστών, να είναι κάποιος χωρίς τους περιορισμούς της ανθρώπινης φύσης. Ένας κοινός άνθρωπος, όσο και αν το θέλει, πρέπει πάντα να λαμβάνει ως έναν βαθμό υπόψη τα όρια της κοινωνίας, τα προσωπικά του θέλω, όπως οικογένεια, κοινωνικές και μη υποχρέωσης, τις αντιδράσεις των άλλων ανθρώπων και, φυσικά, τον περιορισμένο του χρόνο, κανείς μας δεν ξέρει άλλωστε πότε θα μας τελειώσει.

Ο ηγέτης των Κόκκινων Αφυπνιστών, δεν υπόκειται σε αυτούς τους περιορισμούς, τα όρια της κοινωνίας δεν τον ενδιαφέρουν ούτε και τον αγγίζουν και τα προσωπικά του θέλω, επικεντρώνονται όλα σε ένα και μόνο πράγμα, πειραματισμός, χωρίς να ενδιαφέρετε πραγματικά για το αποτέλεσμα, αν αποτύχει, δεν έχει παρά να ξαναδοκιμάσει ή να προχωρήσει στο επόμενο, με τις περισσότερος φορές, να αφορά ανθρώπους, οι ζωές των οποίων, λίγο τον απασχολούν, αν πεθάνουν, πέθαναν, τα δεδομένα θα έχουν αξία, αυτή είναι η λογική του.

Στους τόσους αιώνες, είδε αμέτρητο αριθμό ανθρώπων να πεθαίνει, όσο κοντά και αν έρχονταν με κάποιον, αργά ή γρήγορα, τον έχανε, το μόνο που έμενε, ήταν η ανάμνηση, όμως ακόμα και αυτή, δεν θα αργούσε να ξεφτίσει, δίνοντας την θέση της σε μια αμυδρή εικόνα, χαμένη στα βάθη των αιώνων, χωρίς όνομα ή καθαρά χαρακτηριστικά, και αν είναι έτσι, ποιος ο λόγος να την κρατά;

Αν δεν χρησιμεύει, ας δώσει την θέση της σε κάτι πιο χρήσιμο, όλα για την εξέλιξη των Κόκκινων Αφυπνιστών, και των “όπλων των γενεών”, και χάρης στην απύθμενη δύναμη του, κανείς δεν μπορεί να τον βλάψει, τα όπλα μας δεν μπορούν να τον αγγίξουν, με μόνο μια κίνηση του χεριού, ολόκληροι στρατοί γονατίζουν, με μόνο μια λέξη, μπορεί και μεταφέρετε σε απειροελάχιστο χρόνο, σε οποιαδήποτε χώρα επιθυμεί, άνετα θα μπορούσε να γίνει ο αδιαμφισβήτητος, αιώνιος αυτοκράτορας ολόκληρου του πλανήτη, κάτι που ωστόσο, δεν επιθυμεί ούτε επιζητά, λίγο τον ενδιαφέρει η κατάσταση που επικρατεί στον κόσμο, όντας ένας άνθρωπος χωρίς ίχνος εμπάθεια ή οποιοδήποτε συναίσθημα και με φαινομενικά άπειρο χρόνο εμπρός του, δεν νοιάζεται πραγματικά για εξουσία, αυτή θα επέφερε μια μονότονη στασιμότητα. Στα μάτια του, οι πράξεις μας είναι άλλο ένα πείραμα υπό εξέλιξη, γιατί κάθε γενεά, φέρνει τα δικά του… ενδιαφέροντα δεδομένα και μέσου αυτών, τεχνογνωσία και ευκαιρίες που του επιτρέπουν να προβεί σε ακόμα πιο περίπλοκα πειράματα και τεχνολογίες, που με την σειρά τους, θα φέρουν νέα δεδομένα, τα μόνα που έχουν αξία.

Εισάγοντας τις μονάδες ελέγχου

Όμως δεν είναι μόνον αυτός, που στερείται συναισθημάτων και εμπάθειας, μια άλλη ομάδα ανθρώπων, είναι οι μονάδες ελέγχου, από όπου και πήρε το όνομα του το βιβλίο φαντασία, “μονάδα ελέγχου 070”, νεαρά άτομα χωρίς ίχνος συναισθημάτων που, όπως και αυτός, βλέπουν τους πάντες ως απλά δεδομένα, σε αντίθεση από αυτόν ωστόσο, δεν είναι αθάνατες και στερούνται αυτογνωσίας, δεν μπορούν να πράξουν αυτόβουλα, δεν έχουν δικά του θέλω, ο ηγέτης των Κόκκινων μπορεί να μην κατανοεί ή να νοιάζεται για συναισθήματα και κοινή λογική, όμως λειτουργεί με την δική του θέληση, οι μονάδες από την άλλη, δεν κάνουν απολύτως τίποτα χωρίς εντολή.

Αν ήσασταν εσείς μια μονάδα και σας άφηναν μόνο, άλλα με όλα τα απαραίτητα όπως νερό και φαγητό, σε ένα δωμάτιο, και έρχονταν να σας πάρουν μετά από έναν μήνα, το πιο πιθανό είναι να ήσασταν ήδη νεκροί από ασιτία, γιατί δεν λάβατε ποτέ εντολή να σιτιστείτε, πάνω από όλα οι εντολές, και, αν φτάσετε σε αυτό το σημείο, τι νόημα έχει να ζείτε, χωρίς να ζείτε; Να είσαστε ένας άνθρωπος χωρίς ίχνος δικής του θέλησης;

Για τον ηγέτη των κόκκινων, άλλα και όλους τους Κόκκινους και των υπόλοιπο κόσμο γενικότερα, η απάντηση είναι απλή, δεν είσαστε πια άνθρωπος… άλλα αντικείμενο.

Εξαιτίας των δυνάμεων τους, θεωρούνται ένα εξαιρετικά χρήσιμο, αναλώσιμο “εργαλείο”, για τις αποστολές των Κόκκινων, αναλώσιμο σε σημείο που σχεδόν κανείς δεν δείχνει οποιαδήποτε εμπάθεια προς αυτές. Εσείς στην θέση τους, πως θα τις βλέπατε; Θα δείχνατε καλοσύνη σε ένα άτομο που, όχι μόνο δεν πρόκειται ποτέ να κατανοήσει οποιοδήποτε συναίσθημα από αυτά που του δείχνετε, θεωρώντας τα περιττά, άλλα και που πρέπει να λάβει εντολή ακόμα και για τα απολύτως βασικά, γιατί στην τελική, ακόμα και ένα μωρό κλαίει όταν πεινάει ή νοιώθει πόνο, αυτές, όχι, βλέπουν και αναλύουν τα πάντα ως δεδομένα, άλλα δεν πρόκειται ποτέ να τα αναφέρουν αν δεν τους ζητηθεί, θα μείνουν να υποφέρουν σιωπηλά, μέχρι και την τελευταία στιγμή.

Οι απαντήσεις γεννούν περισσότερα ερωτήματα

Οπότε… ποιος ο πραγματικός τους ρόλος; Γιατί υπάρχουν εξ αρχής; Ποιος ή τι τις δημιούργησε και γιατί; Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα με τα οποία ασχολείται το βιβλίο φαντασία, “μονάδα ελέγχου 070”, όπως και με τον ρόλο των Κόκκινων Αφυπνιστών και του αδιανόητα ισχυρού ηγέτη τους, είναι άραγε ο μόνος, ή μήπως υπάρχει κι άλλος σαν αυτόν; Από πού πηγάζουν οι δυνάμεις και η μακροζωία του και γιατί φέρει ομοιότητες με τις μονάδες;