Η ποιήτρια Έλενα Κιρκασιάδου δίνει τη δική της απάντηση στο μεγάλο ερώτημα
Σίγουρα πίσω από τις λέξεις που χρησιμοποιεί κάθε συγγραφέας σε μια ποιητική συλλογή όποιο κι αν είναι το θέμα που πραγματεύεται κρύβεται μερίδιο ψυχής λιγότερο ή περισσότερο. Υπάρχουν γραπτά σε πεζό ή ποιητικό λόγο που γράφονται απευθείας μέσα από την ψυχή η οποία βρίσκει μέσω της γραφής τρόπο να εκφραστεί. Σε μια άλλη κατηγορία ανήκουν τα γραπτά εκείνα όπου ο εκάστοτε συγγραφέας επιλέγει μια πιο “τεχνική” θα το έλεγα γραφή, χρησιμοποιώντας λέξεις που δεν ακούγονται και τόσο συχνά ή και έχουν παραγκωνιστεί από το λεξιλόγιο των σημερινών ανθρώπων. Αυτό ονομάζεται λόγια γραφή.
Παρότι ο συγγραφέας αρχικά έχει την πρόθεση να βάλει και ψυχή σε αυτά τα κείμενα, η ενασχόλησή του με τις λέξεις πιστεύω πως τον απομακρύνει τελικά από το να γράψει αβίαστα από ψυχής. Ο συγγραφέας που επιλέγει απλές λέξεις για να περιγράψει εικόνες-συνθήκες, κρύβει έξυπνα πίσω από λέξεις κλειδιά το συναίσθημα, επιλέγοντας έτσι μια πιο άμεση προσέγγιση του αναγνώστη.
Στην εποχή που διανύουμε ο προσωπικός χρόνος έχει συρρικνωθεί και ακριβώς γι αυτόν τον λόγο έχει αποκτήσει άλλη σημασία. Συνήθως εξακολουθούν να διαβάζουν όσοι συνειδητά πλέον επιλέγουν αυτή την ενασχόληση στον μετρημένο ελεύθερο χρόνο τους.
Ο αναγνώστης είτε ψάχνει κάτι που θα τον ταξιδέψει μακριά από την καθημερινότητα, είτε επιλέγει μια ποιητική συλλογή είτε κάποιο ανάγνωσμα στο οποίο θα βρει τόπο να ταυτιστεί ή και να λύσει κάποια από αυτά που ταλανίζουν την ψυχή του. Αυτός ο αναγνώστης ενδεχομένως να επιλέξει ένα κείμενο όπου δεν θα τον προβληματίσει επιπροσθέτως και το λεξιλόγιο.
Τελικά το πόση ψυχή κρύβεται πίσω από τις λέξεις καθορίζεται από τον ίδιο τον συγγραφέα και εισπράττεται αναλόγως από τον αναγνώστη.
Το αναγνωστικό κοινό καλείται να επιλέξει αν θέλει να διαβάσει κάτι που να τον προσεγγίσει άμεσα, ή αν θέλει να “παίξει” με τις λέξεις και να τις προσαρμόσει στο δικό του γούστο ή βίωμα μέσα από την όποια δυσκολία αυτές παρουσιάζουν. Προσωπικά πιστεύω πως ο περίτεχνος λόγος αποσπά κάπως την προσοχή από το νόημα ακόμη και αν δεν τον συναντά κανείς σε όλο το πεζογράφημα ή ποίημα, ωστόσο και αυτός ο τρόπος γραφής βρίσκει το δικό του αναγνωστικό κοινό.
Νομίζω πως όση περισσότερη ψυχή εμπεριέχει ένα πεζογράφημα ή μια ποιητική συλλογή, τόσο μεγαλύτερη είναι η πιθανότητα να μην λησμονηθεί εφόσον έχει αγγίξει κάποιες χορδές του αναγνώστη.
Κλείνοντας θα ήθελα να πω πως όλες οι λέξεις αποκτούν ψυχή μέσω του συγγραφέα που ευλαβικά θα τις εναποθέσει στο χαρτί.
