Δεκαεννιά στάχτες έξω απ΄ το τασάκι

Όλα είναι ζωντανά και όλα αγκομαχούν·
το πάτωμα ζωντανό, οι τοίχοι ζωντανοί
οι πόρτες που κρέμονται με κλειστά πόμολα ζωντανές
ζωντανή ακάλυπτη μιζέρια στον τάφο του ορίζοντα
ζωντανοί όλοι οι νεκροί αιώνες και όλα τα θλιβερά νύχια που τους σκαλίζουν
ζωντανή η έμπνευσή μου στο τρελό νεκροταφείο
ζωντανή η νεκρή πληγή
ζωντανές οι σκελετωμένες μαριονέτες
με ξεραμένα στόματα από το κούνημα της κλωστής
ζωντανός ο κλόουν
-πιο ζωντανός από ποτέ-
καθώς βάφει με σπασμωδικά χαμόγελα το απέραντο της ζωντανής μελαγχολίας
κομπιναδόρος μιας τόσο γνώριμης μελωδίας
το τοπίο της φρίκης, το τοπίο της ζωντάνιας,
και όλα ζουν και όλα υποφέρουν
από την απώλεια της ζωής μέσα στη ζωή,
από τη λεπτότητα του κατακρεουργημένου ειδώλου
άρτια διασκορπισμένου στη σκιά που απλώνει το παραγκωνισμένο φως.