Με τη σκέψη της ενηλικίωσης αναλογιζόµουν πώς έγινα ο άνθρωπος που είµαι.
Η απάντηση, βέβαια, δεν ήταν µακριά, µόνο τριακόσια ογδόντα εφτά χιλιόµετρα. Η συλλογή µου «Ρέµβη» γράφτηκε για να µοιραστώ τις εµπειρίες που µου έµαθε η Λευκάδα, όποιες κι αν ήταν: από τα πρώτα γενέθλια µέχρι και το πένθος. Με το κάθε γέλιο, βήµα, αντίο, «µου λείπεις», « σ’ αγαπώ», γέµιζα τα χέρια µου µε το µελάνι της κάθε λέξης χωρίς να ήξερα τι θα κάνω, τι θα απογίνει το χαρτί.
Έγραψα αυτά τα ποιήµατα γιατί χωρίς αυτά δεν υπάρχω ούτε εγώ.
Όταν ξηµερώνει
Οι ποιητές επιστρέφουν στον κήπο,
στα αγάλµατά τους
Οι ποιητές πεθαίνουν
µέχρι το βράδυ
που θα συνεχίσουν τον περίπατό τους.
Δημήτρης Ζαχαράκης –
Η αρχή μιας υπεροχής πορείας…
ΟΛΓΑ ΒΑΛΑΡΗ –
Ποιήματα μέσα από τα μάτια μιας έφηβης. Μας ταξίδεψε στα χρόνια της δικής μας εφηβείας και στα στενάκια, στις ομορφιές του νησιού μας. Μας προβλημάτισε για το πώς αλλάζει ο τρόπος που βιώνουμε την χαρά και την λύπη μεγαλώνοντας. Για το αν έχουμε κρατήσει κάτι από τα λόγια των αγαπημένων μας,αν καταφέραμε να κρατήσουμε αναμνήσεις από αυτούς που έφυγαν. Άραγε θα πρέπει να αλλάζουμε τόσο ή τελικά πρέπει να κρατάμε μέσα μας αυτό το αγνό εφηβικό αίσθημα. Μια εξαιρετική προσπάθεια μπράβο σου.
Στέλλα Βρεττού –
Περπατώντας στα μονοπάτια των αναμνήσεων με πηγή φωτός την όμορφη ψυχή σου…
Γ. Κολιόπουλος –
Απρόσμενα εξαιρετική δουλειά σε επίσης απρόσμενη ηλικία.