Πυθαγόρας Ελευθεριάδης – Τι Θυμάσαι από τον Θάνατό σου; | Συνέντευξη
Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του βιβλίου, “Τι θυμάσαι από τον Θάνατό σου” ο Πυθαγόρας Ελευθεριάδης μίλησε με την Έφη Καράμπελα.
- Ποιο ήταν το έναυσμα για τη συγγραφή αυτού του βιβλίου;
Οι διακρίσεις που παρατηρώ να συμβαίνουν καθημερινά και η πεποίθηση πως πολλά απ’ όσα έζησα δεν με πληρούσαν ολοκληρωτικά, οπότε θα ήθελα να τα αλλάξω. Η βοήθεια που μου ζητούν συχνά οι μαθητές μου, που έχουν κληθεί να απολογηθούν για κάτι που δεν επέλεξαν να είναι, καθώς και η πεποίθηση πως όλοι αξίζουν να νιώθουν ελεύθεροι. Ξέρεις, κάποιες φορές ίσως ένα βιβλίο μπορεί να σε εξιλεώσει, είτε το έγραψες εσύ είτε όχι…
- Πόσα κοινά εντοπίζεις με τους ήρωες που δημιούργησες; Έχει αυτοβιογραφικά στοιχεία μέσα η ιστορία;
Από τη στιγμή που αναφερόμαστε σε ανθρώπινες σχέσεις, όλων των ειδών, σίγουρα υπάρχουν. Ορισμένα στοιχεία εξάλλου πηγάζουν αβίαστα από το ασυνείδητό μας. Έχω ζήσει έναν τόσο έντονο έρωτα κι έναν τόσο σεξιστικό στρατό. Οπότε, ναι. Σ’ έναν βαθμό, μικρό μεν, κρύβει μία αλήθεια. Η πλειονότητα όμως είναι μυθοπλασία.
- Βλέποντας κανείς στο κανάλι σου στο YouTube την ύπαρξη διερμηνέα νοηματικής γλώσσας και παράλληλα τον ένα εκ των ηρώων σου στο βιβλίο να είναι κωφός, αναρωτιέται, ποια είναι η σχέση σου -αν υπάρχει- με αυτή την ομάδα ανθρώπων;
Καμία απολύτως. Και γι’ αυτό συνεχίζω να ασχολούμαι και να μαθαίνω τον «μαγικό» κόσμο της νοηματικής και των κωφών. Με εκνευρίζει το γεγονός πως οι άνθρωποι έχουμε την τάση να ευαισθητοποιούμαστε και να ασχολούμαστε μόνο με ό,τι μας αφορά. Ας περπατήσουμε με τα παπούτσια του άλλου. Δεν είμαι άγιος, ούτε καταφέρνω πάντα να ευαισθητοποιούμαι ουσιωδώς για ό,τι δεν γνωρίζω. Προσπαθώ. Δεν έχω κανέναν κωφό φίλο-συγγενή στο κοντινό μου περιβάλλον, αλλά θέλω τόσο πολύ να μάθω τη νοηματική για να αποκτήσω. Στο κανάλι μου, στο Πυθαγόρειο Θεώρημα, κάνουμε σε συνεργασία με την Αθανασία, προσπάθειες να αποκτήσουν ελεύθερη πρόσβαση σε όλα τα είδη της ψυχαγωγίας όλοι οι άνθρωποι. Δυστυχώς ορισμένες φορές δεν τα καταφέρνουμε λόγω των πολλών υποχρεώσεων, οπότε δεν υπάρχει παράλληλη διερμηνεία σε όλα τα βίντεο.
- Πιστεύεις στις δεύτερες ευκαιρίες; Αξίζει να δίνονται όπως και στο βιβλίο;
Αξίζουν. Βέβαια ποτέ τρίτες. Ορισμένες όντως διορθώνουν καταστάσεις. Μέχρι στιγμής στη ζωή μου όμως, καμία δεν κατάφερε να επουλώσει πλήρως τις πληγές. Στο βιβλίο νομίζω πως η δεύτερη ευκαιρία ήταν μονόδρομος για τον Αχιλλέα. Τουλάχιστον με τις δεύτερες ευκαιρίες δεν συνεχίζεις να ζεις με το «αν». Σίγουρα όμως, απ’ όσο γνωρίζουμε, τουλάχιστον, δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία για επιστροφή από τον θάνατο στη ζωή, γι’ αυτό κι οφείλουμε να την εκτιμούμε καθημερινά.
- Όντας στη βάση του κοινωνικό το μυθιστόρημά σου, με τόνους μεταφυσικού, τί είναι αυτό που πιστεύεις πως προσφέρει στον αναγνώστη;
Ίσως αυτό που έψαχνε και δεν έβρισκε συχνά στην ελληνική λογοτεχνία. Δεν υπήρχαν τόσο καιρό κωφοί ή ομοφυλόφιλοι; Πόσο συχνά όμως τους συναντούμε ως πρωταγωνιστές; Η ουσία του βιβλίου είναι η δεύτερη ευκαιρία, η επιστροφή από τον θάνατο στη ζωή. Έστω και για λίγο. Αν κάθε μέρα σκεφτόμαστε τη συγκεκριμένη σκέψη, πώς θα ήταν αν επιστρέφαμε στη ζωή μας, θεωρώ πως θα ζούσαμε με λιγότερα «αν» και περισσότερες αναμνήσεις. Το βιβλίο μου προσφέρει αλήθεια. Με χαροποιεί που ορισμένοι αναγνώστες μού είπαν πως δεν μπήκαν ποτέ στη διαδικασία να σκεφτούν πώς θα ήταν αν το παιδί τους ήταν ομοφυλόφιλο ή αν οι ίδιοι ζούσαν έναν τέτοιο έρωτα ή πώς και πόσο η κοινωνία εντάσσει τους κωφούς μέσα της. Έστω κι ένας άνθρωπος να επηρεαστεί θετικά απ’ το βιβλίο, εγώ θα έχω πετύχει τον στόχο μου.
- Τελικά μπορεί κανείς να είναι ο εαυτός του, μέσα σε μια κοινωνία που συνεχώς απορρίπτει το διαφορετικό;
Με πολλή προσπάθεια. Ίσως με την αλήθεια από νωρίς. Χωρίς φόβο, περικοπές, κρυφά «θέλω» και δακρυσμένα «συγγνώμη». Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που νιώθουν διαφορετικοί. Αυτή η σκέψη και μόνο καθησυχάζει πολλές φορές. Αν όλοι νιώθουν διαφορετικοί και «απορριπτέοι» από μία οπισθοδρομική κοινωνία, τότε αυτό σημαίνει πως η ίδια η κοινωνία υπολειτουργεί και πάσχει. Κανένας άνθρωπος που δεν ενοχλεί κάποιον άλλον και που φέρεται με γνώμονα την αγάπη και τον σεβασμό δεν οφείλει να επιτρέψει σε καμία κοινωνία να τον αναγκάσει να «χάσει» τον εαυτό του.
Δείτε το βιβλίο εδώ
Ρωτάει η Έφη Καράμπελα.
Πηγή Pastafloramag.gr