‘Κάθαρση’
Βρέθηκα στον πάτο του συναισθηματικού πηγαδιού της ύπαρξής μου. Παρελθοντικές εμπειρίες έγιναν ένα με το παρόν και πιθανόν μέλλον και δεν ήξερα που πατούν τα πόδια μου. Είχα αφήσει, είχα επιτρέψει να σπιλωθεί η ψυχή μου.
Έβρεχε εκείνη τη μέρα και ενώ σωματικά βρισκόμουν στο μπαλκόνι μου, νοητικά ήμουν κάτω από την δυνατή βροχή. Είχα φτάσει στο σημείο να νιώθω βρώμικη από την κορφή μέχρι την ψυχή. Ήλπιζα ότι με την βροχή να μπορούσα να ξεπλύνω βρώμα και κατάλοιπα προηγούμενων εμπειριών και ανθρώπινων σχέσεων. Και εφόσον είχα ξεχάσει πως είναι να είσαι πέντε χρονών και να μην φοβάσαι τίποτα αντί να βγω στην βροχή έγραψα ένα ποίημα και το ονόμασα ‘Κάθαρση’.
Στην Θεσσαλονίκη οι καλοκαιρινές βροχές είναι ένα συχνό φαινόμενο, αποπνικτική υγρασία και δυνατή και θορυβώδης βροχή. Για κάποιους μία ευχάριστη στιγμή και για άλλους μία δυσάρεστη διακοπή από το ηλιόλουστο καλοκαίρι. Μέσα από την βροχή αυτή και μέσα από την φασαρία που έσπαγε την σιγή μιας πόλης σε καραντίνα, μου βγήκε όλος ο παραλογισμός και το παράπονο. Όλοι μας έχουμε σημαδευτεί, πληγωθεί και σπιλωθεί από ανθρώπινες σχέσεις και έτσι είχα και εγώ.
Καλοκαιρινοί έρωτες που μαραζώνουν τον χειμώνα και όταν κάνουν πλήρης κύκλο οι εποχές και επιστρέφεις πάλι στις μέρες τις καλοκαιρινές η μνήμη ξανά ξυπνάει. Έτσι ήρθαν και σε μένα όλα στην επιφάνεια και ήθελα κάτω από το πέπλο της καλοκαιρινής νύχτας και ξαφνικής βροχής να βγάλω μια κραυγή και να απελευθερώσω ότι πόνο είχε κάνει την εμφάνισή του εκείνη την στιγμή.
Η πηγή του πόνου όμως αυτού δεν ήταν από κάποιο περασμένο εραστή που φέρθηκε σκάρτα, ήταν δική μου ευθύνη να κρατήσω την ψυχή μου φωτεινή και καθαρή και απέτυχα. Επέτρεψα με μελάνι μαύρο να ποτιστεί και για αυτό χρειαζόμουν την βροχή για να καθαριστεί. Η βροχή, προφανώς, είναι μία μεταφορά, δεν μπορεί ούτε ένα φαινόμενο της μητέρας γης να βοηθήσει την δική μου κάθαρση. Εγώ και μόνο εγώ φέρω αυτήν την ευθύνη και όσο και να δυσκολεύομαι ορισμένες στιγμές να το πιστέψω έχω και την ανάλογη δύναμη. Όλοι μας την έχουμε απλώς πρέπει αν την κοιτάξουμε κατάματα και να της δώσουμε την άδεια να μας στηρίξει και μας βοηθήσει.
Απόσπασμα από το ποίημα “Κάθαρση”
Καυτή άσφαλτος και αναπάντεχη βροχή,
κατακαλόκαιρο μέσα του χρόνου,
όμως, για μένα είναι μόνο η αρχή.
Νιώθω την εκτεθειμένη μου σάρκα καυτή,
στα σημεία που με την άσφαλτο έρχεται σε επαφή.
Αλλά το πρόσωπό μου είναι δροσερό,
στάλες βροχής προσγειώνονται απαλά πάνω σε αυτό…
Βρείτε εδώ, τη ποιητική συλλογή “Κρυμμένες Εποχές” της Κάια Λαμουρέ!