Τα τυχερά παιχνίδια βασίζονται σε ανεπτυγμένα μαθηματικά και υπάγονται στους νόμους των πιθανοτήτων. Όμως, η ροπή του ανθρώπου προς αυτά ξεκινά από τη βαθιά του επιθυμία να διακινδυνεύσει, ώστε να κερδίσει μεγάλα χρηματικά ποσά.
Τα παίγνια είναι μια μαθηματική μέθοδος ανάλυσης προβλημάτων που αφορούν τον τρόπο λήψης αποφάσεων σε καταστάσεις σύγκρουσης. Σ’ ένα παιχνίδι, όμως, το όφελος κάθε παίκτη δεν εξαρτάται μονό από τον ίδιο, αλλά και από τις κινήσεις του άλλου παίκτη· κι έτσι και οι δύο, προκειμένου να φτάσουν στον στόχο που επιθυμούν, επιλέγουν τις ενέργειές τους. Όμως στην ασυνείδητη επιθυμία οι ενέργειες δεν επιλέγονται με βάση τον ορθολογισμό, αλλά η ίδια η επιθυμία μάς οδηγεί σε αυτές, χωρίς να γίνεται αντιληπτό εκείνη τη στιγμή σε εμάς. Αυτό το άθροισμα των ενεργειών δημιουργεί μια σειρά γεγονότων που, δεδομένου πως προκύπτουν από το ασυνείδητο, μας αιφνιδιάζουν και αυτόματα τα αποκαλούμε συμπτώσεις, που όμως δεν είναι.
Ο Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ ορίζει τη συγχρονικότητα ως μια νοήμονα σύμπτωση δύο ή περισσότερων συμβάντων, στην οποία εμπλέκεται κάτι περισσότερο από την τύχη. «Συμπτώσεις που έχουν νόημα», πρίσμα μέσα σε όλα αυτά τα «τυχαία» γεγονότα κρύβονται αποκωδικοποιήσεις και σύμβολα, καθώς δεν αποτελούν απλές συμπτώσεις, αλλά αποτελέσματα μέσω σύνδεσής μας στο συλλογικό ασυνείδητο.
Βέβαια, ακόμα και αν υπήρχε ένας συγχρονισμός μεταξύ του νου, του συλλογικού ασυνείδητου και του κόσμου, έτσι ώστε κάποιες «συμπτώσεις» να φανερώνουν κάποιες αλήθειες, οι συγχρονικότητες δεν είναι απλές συμπτώσεις, αλλά περιέχουν βαθιά μηνύματα που δεν είμαστε πάντα ικανοί να τα αποκρυπτογραφήσουμε. (Έτσι, λοιπόν, για παράδειγμα είναι γεγονός πως αυτή η ιστορία ξεκινά σ’ ένα μέρος που το λένε Όαση και κλείνει δύο χρόνια μετά –«εντελώς τυχαία»– σε ένα άλλο μέρος, που όμως κι αυτό το λένε Όαση, πράγμα που γίνεται αντιληπτό αρκετά αργότερα.)
Στην πραγματικότητα, τίποτα δεν συμβαίνει τυχαία, απλώς δεν είμαστε σε θέση να αποκωδικοποιήσουμε αυτά τα μηνύματα που υπάρχουν πίσω από τις «συμπτώσεις». Άλλωστε, είναι βολική η χρήση της τύχης – και περισσότερο της ατυχίας, γιατί εκεί μπορούμε να κρεμάμε τις αποτυχίες μας. Μα στην πραγματικότητα κι αυτές, όπως και οι επιτυχίες μας, ανήκουν όλες σε εμάς. (σελ.27 «σύμπτωση και τύχη, λέξεις φτιαχτές σαν αποτελέσματα εργαστηριακού πειράματος, ίσα να φοράμε κάτι σε όσα δεν αντέχουμε».)
Έρη Ζερβάκη
(συγγραφέας, μουσικός)
Έρη Ζερβάκη – Θόρυβοι: Ατελής Ποιητική Συμφωνία – Εκδόσεις Πηγή