The Metal Chapters Volume 2. Βρισκόμαστε κάπου στα τέλη του 2018 και οι Rotting Christ ανακοινώνουν ότι στις 15 Μαρτίου του 2019 θα δώσουν συναυλία στην Πάτρα, σε αίθουσα γνωστού πολυχώρου που διαχειρίζεται ο Δήμος Πατρέων. Μόλις το πληροφορούμαι, πετάω απ’ τη χαρά μου. Τους έχω ξαναδεί ζωντανά, αλλά όχι στην πόλη μου. Θα αγοράσω το εισιτήριο ανήμερα της συναυλίας, σκέφτομαι.
Γράφει ο Παντελής Μαυρομμάτης
Οι ξαφνικές αντιδράσεις που προκύπτουν από τοπικούς και όχι μόνο φορείς, αλλά κυρίως από θρησκευτικές και παραθρησκευτικές οργανώσεις, είναι πολλές και έντονες και σταδιακά κλιμακώνονται. Αιτία; Η ονομασία του συγκροτήματος, όπου σύμφωνα με τους “ειδήμονες” βλασφημεί τον Χριστό, χαρακτηρίζοντάς τον σάπιο (Εδώ βέβαια καλό θα ήταν να γνωρίζουν ότι η ονομασία του συγκροτήματος είναι Rotting Christ και όχι Rotted Christ. Σαπίζων και όχι σάπιος Χριστός, δηλαδή σαπίζουσα θρησκεία, μια θρησκεία που φθείρεται στον βωμό των συμφερόντων και του φαίνεσθαι, μια θρησκεία που στηρίζεται στους τύπους και όχι στην ουσία. Κλείνω την άκρως απαραίτητη αυτή παρένθεση).
Τρεις μέρες πριν το προγραμματισμένο live, δηλαδή στις 12 Μαρτίου 2019, και ενώ έχει προηγηθεί ένα πολύ μεγάλο παρασκήνιο με καταιγισμό δηλώσεων και ανακοινώσεων (η συναυλία θα γίνει, δεν θα γίνει, θα αναβληθεί, θα μεταφερθεί σε άλλο χώρο κ.λπ.), η αρμόδια εταιρεία διοργάνωσης της συναυλίας καταγγέλλει τη Μητρόπολη ότι άσκησε πιέσεις στον Δήμο για αθέτηση της συμφωνίας, παρότι το ενοίκιο του χώρου έχει ήδη κατατεθεί. Ως επίσημη δικαιολογία για την αναβολή δηλώνεται μια ξαφνική βλάβη του ηλεκτρολογικού πίνακα της αίθουσας η οποία δεν διορθώνεται (αλήθεια, από πότε έχει να προκύψει παρόμοια βλάβη στον συγκεκριμένο χώρο τα τελευταία χρόνια; Και από ποιον διαπιστώθηκε ότι η συγκεκριμένη βλάβη δεν διορθώνεται; Δικές μου απορίες αυτές, για τις οποίες δεν περιμένω ρεαλιστικές απαντήσεις). Παρ’ όλα αυτά, η συναυλία του Γιάννη Αγγελάκα που έχει προγραμματισθεί για την αμέσως επόμενη μέρα (16 Μαρτίου 2019) στον ίδιο χώρο, θα πραγματοποιηθεί κανονικά! Προς τεράστια τιμή του, ο τελευταίος ανακοινώνει ότι σε περίπτωση που δεν πραγματοποιηθεί η συναυλία των Rotting Christ, δεν θα εμφανιστεί ούτε ο ίδιος.
Τελικά το live ακυρώνεται λίγες μόλις ώρες πριν την προγραμματισμένη ώρα διεξαγωγής του, και για τους επόμενους δύο μήνες θα ακολουθήσει ένας καταιγισμός δηλώσεων, λογοκρισίας, δικαιολογιών και επίριψης ευθυνών για όλο αυτό το μπάχαλο. Λίγο πολύ, όλοι γνωρίζουν τι έχει συμβεί και η δικαίωση δεν θα αργήσει να έρθει. Η αρμόδια για τη διεξαγωγή της συναυλίας εταιρεία ανακοινώνει ότι στις 19 Μαΐου 2019, δηλαδή δύο σχεδόν μήνες μετά την αρχικά προγραμματισμένη ημερομηνία, η συναυλία τελικά θα πραγματοποιηθεί στον ίδιο χώρο, και εγώ έχω ήδη φύγει για να αγοράσω εισιτήριο (κατά διαβολική σύμπτωση, ο αριθμός του εισιτηρίου μου είναι το 066). Ανήμερα της συναυλίας, οι έλεγχοι στην είσοδο της αίθουσας είναι ασυνήθιστα εξονυχιστικοί, ενώ η τοπική αστυνομία βρίσκεται σε επιφυλακή. Η συναυλία εντέλει ξεκινάει κανονικά και στην αίθουσα δεν πέφτει ούτε μύτη καρφίτσας. Θα νόμιζες ότι ορισμένοι από τους θεατές κρέμονται από τους πλαϊνούς τοίχους σαν τις σαύρες του Άντερνταρκ στο “The Dark Elf Trilogy” του R.A. Salvatore. Ο Σάκης Τόλης βγαίνει στη σκηνή, όσο ο αδερφός του ο Θέμης “φορτίζει” τα τύμπανα για αυτό που θα επακολουθήσει, με τις μπαγκέτες του να χτυπάνε σαν λεπίδες λαιμητόμου. Το Xibalba ξεκινάει να γεμίζει τον χώρο και η έκσταση που διακατέχει από την αρχή τον κόσμο είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Τα ηχεία δίπλα μου τρέμουν από την ένταση σαν την παλλόμενη καρδιά του ασσύριου δαίμονα Βελφεγκόρ και η φαντασμαγορική βραδιά προμηνύεται ατέλειωτη. Εντέλει, η επιμονή πολλών, οπαδών, μουσικών και απλών υποστηρικτών, για αυτό που αγαπάνε, καθώς και η αλληλεγγύη όλων αυτών, με πρώτο και καλύτερο τον Γιάννη Αγγελάκα, νίκησαν.
«Τελικά τα καταφέραμε και ήρθαμε. Τιμή μας που βρισκόμαστε στην Πάτρα, ειδικά μετά τα όσα προηγήθηκαν. Η ελευθερία έκφρασης και λόγου νίκησε»
(Σάκης Τόλης, Πάτρα, 19 Μαΐου 2019)
Τελειώνοντας η συναυλία, με τον κόσμο να έχει από ώρα ανέβει στη σκηνή και να τραγουδάει με μια φωνή το Non Serviam, σκέφτομαι πόσο μεγάλη ήταν τελικά η νίκη ημών, των γνήσιων οπαδών της ακραίας μουσικής σκηνής, «απέναντι στην προσπάθεια παλινόρθωσης ακραία οπισθοδρομικών, σκοταδιστικών αντιλήψεων» (απόσπασμα από συνέντευξη του Σάκη Τόλη στο περιοδικό METAL HAMMER, λίγες μέρες πριν τη συναυλία). Κοιτάζω λοιπόν το εισιτήριό μου και αναρωτιέμαι:
Αν τα καταφέραμε στο metal, και δη στο εγχώριο, γιατί να μην τα καταφέρουμε και στην άλλη μας αγάπη, αυτή για την ακραία λογοτεχνία, ή ακόμα και παραλογοτεχνία, όπως χαρακτηρίζεται από πολλούς η λογοτεχνία φαντασίας και τρόμου; Και κυρίως, πόσο πιο τέλειο και ουτοπικό θα ήταν ένας συνδυασμός, μια συνύπαρξη αυτών των δύο, αναδεικνύοντας το metal μέσα από ένα λογοτεχνικό βιβλίο; Το ερώτημα αυτό επανερχόταν κατά καιρούς στο μυαλό μου, μέχρι που έπεσε στα χέρια μου το METAL CHAPTERS VOLUME TWO.
Ο Γιώργος Δάμτσιος και ο Μάριος Δημητριάδης συνεχίζουν από εκεί που ξεκίνησαν το 2018, βάζοντας αυτή τη φορά στην παρέα τους και τον Roger Rovento των Xelyruth. Η συνταγή τότε αποδείχθηκε επιτυχημένη και το project επαναλαμβάνεται. Μια ακόμα συλλογή από διηγήματα που βασίζονται σε τραγούδια γνωστών metal συγκροτημάτων και στα οποία οι συγγραφείς βάζουν ο καθένας τη δική του πινελιά.
Μόλις διάβασα το βιβλίο, κοίταξα τα περιεχόμενα προσπαθώντας να επιλέξω κάποιες από τις ιστορίες που θα ξεχώριζα. Κάτι τέτοιο όμως δεν κατέστη δυνατό. Όλα, μα όλα τα διηγήματα μού άρεσαν. Από πού να ξεκινήσω… Από το εξαιρετικό Spectre (Judas Priest & Γιώργος Δάμτσιος), όπου ο κατά συρροήν δολοφόνος τον οποίο τα ΜΜΕ αποκαλούν “Φάντασμα” βεβηλώνει τα θύματά του με τους πλέον αρρωστημένους τρόπους, με ορισμένα σκηνικά να θυμίζουν τον υπέρτατο Graham Masterton (Ignore him at your peril, he kills to hear himshelf – Judas Priest); Το έντονα δυστοπικό Forward Momentum (Dark Tranquillity & Μάριος Δημητριάδης), ένα δυνατό διήγημα όπου η Γη καταστρέφεται εκ των έσω, σε μια πεσιμιστική ατμόσφαιρα που παραπέμπει στον εξαιρετικό Harlan Ellison; Στο ιδιαίτερα ανατρεπτικό διήγημα φαντασίας (το οποίο προσωπικά μου δημιούργησε έναν συνδυασμό οργής και συγκίνησης), Endless Forms Most Beautiful (Nightwish & Γιώργος Δάμτσιος), όπου οι κάτοικοι μιας πόλης που βρίσκεται στη βορινή άκρη του κόσμου κρύβουν καλά (έτσι νομίζουν τουλάχιστον) το μεγαλύτερο μυστικό τους;
«Ακούω σάρκα να ξηλώνεται και τη φωνή ξαφνικά να διακόπτεται σ’ ένα τελευταίο κροτάλισμα.
Συρσίματα.
Κόκαλα που σπάνε»
Και η καταιγίδα δεν έχει σταματημό. Στο πρωτοποριακό Deadlands (Gamma Ray & Γιώργος Δάμτσιος), η περιπέτεια εκτυλίσσεται με ιδιαίτερα γρήγορους ρυθμούς, όταν ένας κατάδικος με ένα όπλο που έχει ακριβώς επτά σφαίρες θα τεθεί αντιμέτωπος με επτά ελεύθερους σκοπευτές-ισοβίτες με μία σφαίρα στο όπλο του έκαστος, στο απόλυτο παιχνίδι επιβίωσης. Στο υπέροχο Buildings (ΚΑΤΑΤΟΝΙΑ & Mάριος Δημητριάδης) θαυμάζουμε μια πανέμορφη, γυάλινη, ουράνια πόλη μέσα στα σύννεφα, η οποία είναι αντεστραμμένη, με τις κορυφές των κτηρίων της να κοιτάζουν προς τη γη με τις άθλιες και πληκτικές τσιμεντουπόλεις της. Δεν θα μπορούσα να παραλείψω και το ιδιαίτερα λαβκραφτικό Sacrifice Unto Sebek (Nile & Μάριος Δημητριάδης), με την αγαπημένη μου πρωτοπρόσωπη αφήγηση, αλλά και το πάρα πολύ καλό, ενδεχομένως και μέσα στα τρία αγαπημένα μου διηγήματα, Clockwork (Xelyruth & Darcy Coates), όπου μια ωρολογοποιός έχει στη διάθεσή της ακριβώς μία εβδομάδα να επισκευάσει έναν μεγάλο αριθμό ρολογιών εποχής. Η ανατροπή στο τέλος είναι όλα τα λεφτά, ενώ η φρίκη εκσφενδονίζεται ωμή και καυτή πάνω στα μούτρα του αναγνώστη.
«Αισθάνθηκα πολύ παράξενα. Δεν ήταν η πρώτη φορά που σκότωνα άνθρωπο…»
Όμως δεν είναι μόνο αυτά που προανέφερα. Μέσα στις σχεδόν τετρακόσιες σελίδες του βιβλίου υπάρχουν κι άλλα εξαιρετικά διηγήματα, ευρείας θεματολογίας. Τελετουργικοί φόνοι, περιπλανήσεις σε δάση και ερήμους, ένα λαβυρινθώδες μυστικό πέρασμα που συνδέει ένα περίεργο μοναστήρι με ένα πηγάδι, μια ψυχιατρική κλινική στο Λονδίνο με έναν επικίνδυνο τρόφιμο να αφηγείται πώς διέφυγε από την οργή μιας μάγισσας στο δάσος.
«Στα πόδια μου νιώθω μια γνωστή αίσθηση. Κάτι να σέρνεται. Ένα τραχύ δέρμα να μου γρατζουνάει τις γάμπες και τα πέλματα»
Αλλά δεν τελειώνουμε εδώ. Ο Roger Rovento των Xelyruth δημιούργησε πέντε μουσικές συνθέσεις, βασισμένες σε ισάριθμα διηγήματα ξένων συγγραφέων. Το σχετικό CD εμπεριέχεται στο βιβλίο και είναι ιδιαίτερα δυνατό (πόσο καθηλωτικά αυτά τα παιχνιδίσματα του μπάσου του Roger…). Ξεχώρισα το Mofongo Knows, με τη φοβερή αλλαγή στο 2:15, καθώς και το Echoes Down an Endless Hall, το οποίο μου θύμισε το αχτύπητο δίδυμο John Schaffer – Matt Barlow, στις αξέχαστες εποχές του Something Wicked This Way Comes.
«Ξαφνικά έμοιαζε σημαντικό να ονοματίσω τα φαντάσματά μου…»
Εκτός των προαναφερθέντων, μου άρεσε ιδιαίτερα και το μαύρο φόντο με την ηλεκτρική κιθάρα πίσω από τους στίχους των τραγουδιών. Θα ήταν παράλειψη όμως να μην αναφερθώ και στην πολύ καλή φιλολογική επιμέλεια που έφερε εις πέρας η Γεωργία Καλαμαρά (είναι η δεύτερη συλλογή που συμμετέχει μετά τον ΒΡΟΧΟ, από διαφορετική θέση αυτή τη φορά, και τα καταφέρνει πάλι περίφημα), η οποία πρόσφατα κυκλοφόρησε το πρώτο της βιβλίο, τους Φεγγαροφύλακες, καθώς και τις πολύ καλές μεταφράσεις της Γιώτας Δάμτσιου (πόσο δυνατή και καθηλωτική η μετάφραση του εξαιρετικού Clockwork…), η οποία εκτός των άλλων βοήθησε και με τα κείμενα και τα απαραίτητα συμφωνητικά που συντάχθηκαν, σχετικά με την επικοινωνία με τους manager των συγκροτημάτων αλλά και τις απαραίτητες αδειοδοτήσεις.
Εν κατακλείδι, ως σύνολο, το METAL CHAPTERS VOLUME TWO είναι κατά τη γνώμη μου απόλυτα επιτυχημένο, με τον Γιώργο Δάμτσιο (ο οποίος έχει γενέθλια την ίδια μέρα με τον Tom Araya), τον Μάριο Δημητριάδη (που πρόσφατα κυκλοφόρησε το καινούργιο του βιβλίο Φωνές από την Άβυσσο, το οποίο κινείται σε φουλ μεταλλικούς ρυθμούς και γνωρίζει ήδη πολύ μεγάλη επιτυχία) και τον Roger Rovento (σύντομα θα κυκλοφορήσει το πρώτο του συγγραφικό έργο, ενώ φέτος δημιούργησε και ένα νέο project, τους Silent Vortex) να βγάζουν τον καλύτερό τους εαυτό. Οι δυσκολίες που αντιμετώπισαν οι συγγραφείς αλλά και όλοι όσοι συντέλεσαν ώστε να βγει το εξαιρετικό αυτό αποτέλεσμα, δεν ήταν και λίγες, πλην όμως με επιμονή και υπομονή ξεπεράστηκαν.
Κλείνοντας, θα ήθελα να ευχηθώ καλή επιτυχία, πρωταγωνιστές, και καλοτάξιδο το βιβλίο, και εννοείται ότι αναμένουμε και ευελπιστούμε να δούμε στο μέλλον και VOLUME THREE. Θα είμαστε πάλι εδώ να το στηρίξουμε. Αγαπάμε το metal, δεν υπηρετούμε κανέναν.
NON SERVIAM!
«Heavy metal is immortal, but we ‘re not»
(Rob Halford)
ΠΗΓΗ thematofylakes.gr
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ THE METAL CHAPTER VOL. 2