Προσωπική άποψη: Ζηλιασκοπούλου Βίκυ
Το Προσωπείο. Τα βιβλία με κεντρικό θέμα ασθένειες (ψυχικές και σωματικές) σπανίζουν, πιστεύω επειδή δεν είναι εύκολο να γράψεις ένα ολόκληρο μυθιστόρημα με κεντρική ιδέα μια νόσο. Προσωπικά, μου αρέσουν πολύ και κυνηγάω οποιοδήποτε μυθιστόρημα θα μπορούσε να περιέχει έστω και ένα ίχνος αναφοράς σε ασθένειες, οπότε μόλις διάβασα την περίληψη του συγκεκριμένου βιβλίου που αναφέρεται σε ψυχασθένεια, ήξερα ότι θα το διάβαζα και μάλιστα άμεσα.
Η Μαρίνα και ο Δημήτρης είναι παντρεμένοι αρκετά χρόνια και έχουν μια μικρή κόρη. Ο γάμος τους κάθε άλλο παρά ευτυχισμένος μπορεί να θεωρηθεί, αφού ο Δημήτρης είναι αδιάφορος, απών, τόσο από τη ζωή της γυναίκας του όσο και της κόρης του. Ο Αλέξης είναι ο ψυχολόγος στον οποίο απευθύνεται η Μαρίνα, και από εκείνη τη στιγμή τα γεγονότα που θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στην πορεία της ζωής του ζευγαριού επιταχύνονται.
Εμείς, ως αναγνώστες, παρακολουθούμε ταυτόχρονα τη ζωή και τις σκέψεις τόσο της Μαρίνας όσο και του Δημήτρη. Οι περισσότεροι από εμάς μπορούμε πολύ εύκολα να ταυτιστούμε με τη Μαρίνα, ωστόσο η συγγραφέας έχει κάνει μια πολύ καλή δουλειά προσπαθώντας να μας μεταφέρει και να μας κάνει να κατανοήσουμε τις σκέψεις του Δημήτρη. Είναι τρομαχτικό το πόσο περίεργα σκέφτεται, το πόσο φυσιολογικό θεωρεί το ότι είναι αναφαίρετο δικαίωμά του να κυριαρχεί στο σώμα και τη ζωή άλλων ανθρώπων, καθώς και ο τρόπος που αιτιολογεί στο μυαλό του τις φριχτές του πράξεις.
Δεν ήταν θλίψη, δεν ήταν θυμός, δεν ήταν φόβος, δεν ήταν χαρά, δεν ήταν ανακούφιση – ήταν το τίποτα το απέραντο.
Μου άρεσε πολύ που σε λίγες γραμμές, μέσω αναδρομών στη ζωή και τα παιδικά χρόνια των δύο πρωταγωνιστών, η συγγραφέας μας εξηγεί κάποιες βασικές γονεϊκές συμπεριφορές που μπορεί να οδηγήσουν σε έξαρση υφιστάμενων ψυχικών νόσων. Στην περίπτωση του Δημήτρη είναι σαφές ότι η μη αποδεκτή κοινωνικά συμπεριφορά της μητέρας του οδήγησε στη δημιουργία ενός ενήλικα με συμπεριφορά βίαιη, επίσης μη αποδεκτή κοινωνικά. Είναι όμως και η Μαρίνα, που η εξευγενισμένη καταπίεση των γονιών της την οδήγησε να πάρει λάθος αποφάσεις σε νεαρή ηλικία, με αποτέλεσμα να δημιουργήσει οικογένεια και να ενώσει τη ζωή της με έναν άνθρωπο που από νωρίς ήξερε ότι δεν της ταιριάζει. Το καλύτερο είναι ότι όλες αυτές οι πληροφορίες είναι δοσμένες με άψογη ενσωμάτωση στην πλοκή, καθόλου εγκυκλοπαιδικά. Το ίδιο συμβαίνει και με κάποιες συμβουλές: είναι απόλυτα εναρμονισμένες με τη ροή, χωρίς να φαίνεται ότι κάποιος από τους πρωταγωνιστές αγορεύει παπαγαλίζοντας βιβλιογραφικά δεδομένα.
Τον ερωτευόταν και εκεί θαρρείς, ανάμεσα στο τρικυμισμένο πέλαγος, υπήρχε ένα μικρό κομματάκι όπου η θάλασσα ήταν ήρεμη και επικρατούσε νηνεμία. Εκεί βρισκόταν εκείνος και της έγνεφε με το χέρι του να τον πλησιάσει…
Η ιστορία κυλά γρήγορα, ο λόγος είναι απλός και ευχάριστος στην ανάγνωση. Δεν σε κουράζει το βιβλίο, διάβασα περίπου 200 σελίδες χωρίς καν να το καταλάβω. Υπάρχει ένταση και ύφεση σε κατάλληλες ποσότητες, χωρίς να εντοπίσω κοιλιά κάπου στην ιστορία. Η χρήση του λόγου επίσης είναι πολύ προσεγμένη.
Μακάρι να υπήρχε ακόμα μεγαλύτερη ανάλυση στον ψυχισμό του Δημήτρη, θα με ενδιέφερε πραγματικά να μάθω με ακρίβεια τι γίνεται μέσα στο μυαλό ενός ψυχοπαθούς, κι ας χρειαζόταν άλλες 200 σελίδες για να γίνει αυτό (από την άλλη μεριά πάλι, κατανοώ ότι θα έπρεπε να σπουδάσω ψυχολογία ή ψυχιατρική για να έχω όλες τις πληροφορίες που ζητώ).
Μπράβο στη συγγραφέα, μας έχει δώσει ένα άρτιο έργο, ένα όμορφο βιβλίο.
Πρέπει να βγάλεις πια από τη ζωή σου ό,τι είναι τοξικό. Πρέπει να καθαρίσεις την ψυχή σου από ό,τι σε βαραίνει. Να ελευθερωθείς. Και τότε μόνο θα μπορέσεις να επανασυγκροτηθείς. Να βρεις τη μαρίνα που έχασες, ή ακόμη καλύτερα, τη Μαρίνα που πάντα θα ήθελες να είσαι…
ΠΗΓΗ thematofylakes.gr
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ