Τρία χρόνια που έφυγες.
Τρία χρόνια που πήρα τον δρόμο της φυγής.
Τον δρόμο της ξενιτιάς.
Οκτώβρης του 2015, ένα ζεστό μεσημέρι, από εκείνα τα αφύσικα ζεστά μεσημέρια του Οκτωβρίου, γυρνούσα από τη δουλειά… Δουλειά, έτσι το λέγαμε εγώ κι εσύ, και γελούσαμε… γυρνούσα από το καφέ όπου εργαζόμουν, εποχιακή, όσο ο καιρός θα ήταν καλός…
Η ματιά μου έπεσε σε μια μεγάλη οθόνη, στην κεντρική βιτρίνα του Κωτσόβολου. Η φιγούρα ενός άντρα που βγαίνει από τα συντρίμμια, κρατάει στα χέρια του ένα νεκρό κοριτσάκι, το κοριτσάκι του! Ο υπότιτλος είναι συγκλονιστικός, Ο πατέρας της Παλαιστίνης. Η ματιά αυτού του ανθρώπου με συγκλόνισε!
Πόση οδύνη μπορούν να δείξουν τα μάτια ενός ανθρώπου;
Πόση απόγνωση;
Πόσος πόνος;
Ο άνθρωπος αυτός μου θύμισε εσένα. Σε σύγκρινα με αυτόν. Από τότε που σε θυμάμαι, που θυμάμαι τον εαυτό μου, είσαι δίπλα μου… Πατέρας και μάνα, εσύ κι εγώ μαζί. Πάντα μαζί. Εσύ πάντα να χαμογελάς και πάντα να προσπαθείς να προλάβεις τα πάντα! Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο, Πανεπιστήμιο κι εσύ πάντα εκεί! Ο φάρος και το λιμάνι μου!
Να σπουδάσεις, Ελένη μου, να εφοδιαστείς με γνώσεις και χαρτιά, για να προκόψεις. Α, ρε μπαμπά. Χημικός Μηχανικός με μεταπτυχιακό στους Αστικούς Βιολογικούς Σταθμούς! Να κοιτάς το μέλλον, Ελένη μου. Το μέλλον ήρθε μαζί με την κρίση, τρία χρόνια που τελείωσα το μεταπτυχιακό και ψάχνω για δουλειά! Δουλειά στην Ελλάδα της κρίσης! Δουλειά για νέους ανθρώπους εκεί στα 25! Να γελάσω ή να κλάψω; Εσύ μόνο χαμογελούσες, μη μου στενοχωριέσαι, μάτια μου, έχει ο Θεός, θα δεις, όλα καλά θα πάνε…
Α, ρε μπαμπά, με το χαμόγελό σου. Ακόμα και όταν σε απέλυσαν από τη δουλειά σου, μετά από τριάντα χρόνια, πενηντάρης μεστός, εσύ χαμογελούσες! Όταν βρήκες τη δουλειά, ντιλίβερι, το παιδί που τρέχει με το μηχανάκι και μοιράζει καφέδες, πάλι γελούσες… Έχει ο Θεός!
Είχε αφύσικη ζέστη εκείνο το μεσημέρι του Οκτώβρη. Μπήκα σπίτι, δεν πρόλαβα ούτε τα παπούτσια να βγάλω. Ο αστυνομικός που με ενημέρωσε, ήταν μελαχρινός και πολύ συμπαθητικός ή προσπαθούσε.
Τον πατέρα σας τον παρέσυρε αυτοκίνητο στην παραλιακή…
Το παιδί του ντιλίβερι… και φορούσες και κράνος!
Α, ρε μπαμπά… έτρεχε η οδηγός που σε παρέσυρε!
Α, ρε μπαμπά…
Στο μυαλό μου κόλλησε η εικόνα του Πατέρα της Παλαιστίνης!
Ρόλοι αντίστροφοι. Εγώ κι εσύ. Ο πατέρας με το κοριτσάκι.
Ρόλοι αντίστροφοι. Εγώ να σε κρατώ στην αγκαλιά μου.
Α, ρε μπαμπά…
Ποιος θα μου χαμογελά;
Ποιος θα είναι εκεί, δίπλα μου;
Ποιος θα μου δίνει κουράγιο;
Τέλη Νοέμβρη του 2015 έφυγα. Με ρώτησαν, γιατί; Δεν το άντεχα, δεν το μπορούσα! Δεν είχα τίποτα να με κρατά στην Ελλάδα! Τίποτα να με κρατά στην πατρίδα. Ποια πατρίδα; Εγώ ήμουν ξένη στην πατρίδα! Ξένη! Έτσι προτίμησα τα ξένα, ποια η διαφορά; Ξένη παντού!
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
ΞΕΝΟΣ ΠΑΝΤΟΥ
Ένα βιβλίο με ιστορίες ανθρώπων πέρα από τον χρόνο και τον χώρο, ανθρώπων που δεν έχουν πατρίδα.
ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Ο Στέφανος Πίος γεννήθηκε στο Τύμπιγκεν της Δ. Γερμανίας από γονείς μετανάστες και μεγάλωσε με την οικογένεια της μητέρας του, σε ένα χωριό του Έβρου. Είναι κάτοχος Μεταπτυχιακού Τίτλου Σπουδών στη Διοίκηση Σχολικών Μονάδων και εργάζεται ως δάσκαλος στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση.